Θα δώσω την απάντηση από νωρίς: Όχι, ο σταθμός της Κομοτηνής έχει σταματήσει να ακούει εδώ και πολύ καιρό. Οι εξαιρέσεις των εμπορικών δρομολογίων είναι ελάχιστες και σε κάθε περίπτωση παραμένουν εξαιρέσεις.
Σοβαρά, περίμενα κάτι διαφορετικό;
Ο σταθμός της Κομοτηνής παραμένει έρημος για ακόμα μια φορά.
Ή μάλλον σχεδόν έρημος. Στα τραπεζοκαθίσματα του κλειστού εστιατορίου του σταθμού κάθονται δύο εργάτες γραμμής (;) οι οποίοι με ενημερώνουν, ότι αναμένονται ελιγμοί εντός του σταθμού για την παραλαβή δύο πλατφορμών. Στο βάθος διακρίνονται δύο ακόμα εργάτες (;) που φαίνονται να ασχολούνται με κάτι στο κλειδί εισόδου του σταθμού από Ξάνθη. Στην ερώτηση πότε πρόκειται να πραγματοποιηθούν οι ελιγμοί, η απάντηση που έλαβα ήταν λίγο ασαφέστερη από χρησμό του μαντείου των Δελφών. Κάποια στιγμή, από κάπου θα εμφανιστεί ένα τρένο, που θα μεταφέρει τις πλατφόρμες προς άγνωστο προορισμό. Μάλιστα...
Τζάμπα αναθάρρησα λοιπόν, έστω και στιγμιαία. Επιστροφή στην μίζερη πραγματικότητα.
Οι σημαίες διπλασιάστηκαν, οι επιβάτες πάλι παραμένουν σταθερά μηδενικοί.
Όχι, σήμερα ο σταθμός δεν είναι σιωπηλός. Στην αποβάθρα του ακούγονται δυνατά περιπαικτικές κραυγές και καγχασμοί. Στο κάτω - κάτω έχουν καταλάβει ότι γουστάρουμε την κοροϊδία. Όσο πιο ξεδιάντροπη είναι αυτή, τόσο μεγαλύτερη η ευχαρίστηση. Και η δική μας και η δική τους.
Και αντιστοίχως, όσο περισσότερο δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την κοροϊδία, τόσο δυνατότερα ακούγονται οι χαιρέκακες φωνές που κατακλύζουν τις απανταχού έρημες αποβάθρες...
Χορταριασμένες γραμμές, ερείπια και στο βάθος τρίγωνο αναστροφής.
Ο σταθμός φωτογραφημένος από δυτικά.
Η πρώτη γραμμή έχει θαφτεί παντελώς.
Είτε κοιτάξω προς Ξάνθη, είτε προς Αλεξανδρούπολη, η εικόνα παραμένει ίδια.
Η εποχή του ατμού αποτελεί μακρινό παρελθόν, ωστόσο ο κρουνός ύδρευσης παραμένει απτόητος στην θέση του. Παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή;
Η πρώτη ευρυγώνια λήψη της ημέρας.
Ο Πειραιάς στην Κομοτηνή.
Το 2010 μου φαίνεται πλέον πολύ μακρινό.
Ο σταθμός φωτογραφημένος από την 4η γραμμή όπου βρίσκονται διάσπαρτες εγκαταλελειμμένες φορτάμαξες.
Ο επίμονος κρουνός ύδρευσης από άλλη οπτική γωνία.
Αργός θάνατος.
Ο δεύτερος κρουνός ύδρευσης στο ανατολικό άκρο του σταθμού.
Οι πλατφόρμες αυτές προϊδεάζουν για μεταφορά στρατιωτικού υλικού.
Αφού έβαλα καλά στο κεφάλι μου, ότι σήμερα δεν πρόκειται να δω ούτε δρεζίνα, αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κτήρια του συγκροτήματος τα οποία είχα παραλείψει να επισκεφθώ τις προηγούμενες φορές.
Ο υδατόπυργος του σταθμού. Πίσω του βρίσκεται ένα περίεργο κτήριο με ημιώροφο, την πρόσβαση στον οποίο δεν μπόρεσα να ανιχνεύσω.
Στα ενδότερα:
Χαλάσματα.
Μετρητής ρεύματος με ανέπαφες ενδείξεις; Απαράδεκτα πράγματα!
Υδατόπυργος μέσα από το παράπηγμα.
Να και κάτι αναπάντεχο: ο μηχανισμός του υδατόπυργου φαίνεται να διατηρείται ανέπαφος...
...και μάλιστα από την βάση ως την κορυφή του!
Το μόνο που φαίνεται να λείπει είναι μια στρόφιγγα.
Mission failed.
Eννοείται ότι το σκέφτηκα!
Έχει περάσει περίπου μισή ώρα από την στιγμή που έφτασα στον σταθμό. Δεν υπάρχει κάποιο σημάδι που να μαρτυρά ότι αναμένεται σύντομα άφιξη τρένου. Ίσως μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές να μην ήρθε και ποτέ. Οι εργάτες στην είσοδο του σταθμού έχουν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο. Οι μόνοι θόρυβοι που ακούγονται είναι αυτοί των διερχομένων αυτοκινήτων και ανά διαστήματα μερικές σκόρπιες φωνές από το παρακείμενο στρατόπεδο. Κάθομαι και αναλογίζομαι για μερικά λεπτά. Για ποιο λόγο συνεχίζω να ασχολούμαι με αυτό το πράγμα; Τι ακριβώς έχει απομείνει να προσφέρει πέρα από δράμα, αγανάκτηση, πολιτική ίντριγκα και εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων, συνωμοσιολογία, πάτημα για κάθε λογής βλαμμένο που εκμεταλλεύεται την δυνατότητα δημόσιας έκφρασης και καθημερινή ξεφτίλα; Η κατάσταση που επικρατεί στον ελληνικό σιδηρόδρομο τον τελευταίο χρόνο ειλικρινά με δυσκολεύει να βρω την οποιαδήποτε χαραμάδα για θετική σκέψη. Δυσκολεύομαι να βρω τι παραπάνω έχει μείνει πέρα από μερικές ωραίες φωτογραφικές λήψεις των απειροελάχιστων δρομολογίων που έχουν απομείνει, επιβατικών και εμπορικών, καθώς και ψηγμάτων αρχειακού υλικού, τα οποία αρχίζουν σιγά - σιγά να βγαίνουν στην επιφάνεια, για να μας θυμίζουν τα «περασμένα μεγαλεία», ήτοι τις εποχές που ο σιδηρόδρομος απλώς δεν ήταν τραγικά απαράδεκτος, αλλά κινούνταν ανάμεσα στο επίπεδο της παροχής απλώς ανεκτών υπηρεσιών και άλλοτε πάλι ομολογουμένως πολύ ποιοτικού και ανταγωνιστικού μεταφορικού έργου, για τα δεδομένα και τις ιδιαίτερες συνθήκες των τότε εποχών.
Ανέκαθεν δεν είχα καμία συνέπεια στο ανέβασμα των αναρτήσεων. Πάντοτε ήταν ακαθόριστο, ακόμα και ευκαιριακό θα έλεγα. Πλέον η ξενέρα με τα τεκταινόμενα στον χώρο είναι τέτοια, που η διάθεση μου για οποιαδήποτε σοβαρή ενασχόληση με το αντικείμενο έχει πάει σχεδόν εξ ολοκλήρου περίπατο. Παρακολουθώ, αλλά δεν μιλάω. Βλέπω, αλλά δεν φωτογραφίζω. Διαβάζω, αλλά δεν απαντώ. Πάντοτε αγαπούσα και θα αγαπώ το τρένο. Μεγάλωσα δίπλα σε αυτό. Ακόμη και αν προσπαθούσα να το διαγράψω εντελώς από την μνήμη μου, θα αποτύγχανα παταγωδώς, διότι θα είναι πάντα εκεί. Από τον Μάρτιο του 2023 και έπειτα όμως, κυρίως λόγω όλων όσων ακολούθησαν και συνεχίζουν να ακολουθούν σε κάθε επίπεδο, μου έχει κοπεί κάθε όρεξη...
Ελπίζετε ακόμα σε κάτι; Αν ναι, ίσως και να πράττετε σωστά. Δεν είναι τυχαίο, ότι η πρώτη ανάρτηση για το έτος 2025 έγινε τέλη Μαρτίου. Είναι απλώς ένα ακόμα δείγμα της γενικότερης μου απογοήτευσης για την κρατούσα κατάσταση. Ομοίως, δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πότε θα είναι η επόμενη ανάρτηση. Δεν έχει και σημασία πλέον. Μέχρι τότε θα ακολουθήσω τον δρόμο που έδειξε ο κρουνός ύδρευσης. Θα είμαι εδώ και θα περιμένω.
Τι άραγε;
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 26/3/2025.
