Στο Αίγιο...

    Τον περασμένο Φλεβάρη μέσα στο πλάνο της επίσκεψης μου στην Πάτρα ήταν και ένα σύντομο πέρασμα από το Αίγιο προκειμένου να φωτογραφίσω τα απομεινάρια της παλιάς χάραξης και να επιχειρήσω να προσεγγίσω την υπό κατασκευή ΣΓΥΤ. Ωστόσο ο καιρός από νωρίς το πρωί ήταν άσχημος και χειροτέρευε όλο και περισσότερο όσο περνούσε η μέρα, με αποτέλεσμα ενώ είχα μεταβεί στο Αίγιο να μην καταφέρω να τραβήξω ούτε μια φωτογραφία. Αποχώρησα λοιπόν δίνοντας υπόσχεση επανόδου, με αυτή να πραγματοποιείται τελικά 10 μήνες μετά...

 Η φωτογράφιση θα ξεκινήσει από το πασάγιο της Φιλοποίμενος, πάνω στο οποίο ξεκουράζεται ένας από τους πολλούς σκύλους της περιοχής.

Αιχμή στην έξοδο προς Ροδοδάφνη.

Πάνω στην γραμμή, που τον επόμενο μήνα κλείνει 8 χρόνια σε αχρηστία, έχει αναπτυχθεί κάθε πιθανό και απίθανο είδος χλωρίδας...

Οι αλλαγές τροχιάς στέκουν ακόμα για να θυμίζουν πως κάτω από τα χόρτα κάποτε υπήρχαν γραμμές...

Το Ζ14 15071 ακινητεί εδώ και χρόνια στη μόρτα.

Με φόντο το γαλάζιο του κορινθιακού κόλπου.

Kάπου μέσα στη φωτογραφία κρύβονται μια κύρια και δύο παρακαμπτήριες γραμμές.

Ο σταθμός του Αιγίου διαθέτει δύο κρουνούς ύδρευσης.

Αυτή η γωνία λήψης έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Ο σταθμός του Αιγίου φωτογραφημένος από την πλευρά των γραμμών. Ο σταθμός, κτήριο Α΄ τάξης, τοποθετείται στο 190ο χιλιόμετρο (190,470) της γραμμής Πειραιώς - Πατρών. Το τμήμα από την Ακράτα μέχρι το Αίγιο δόθηκε στην κυκλοφορία στις 9 Αυγούστου 1887, καθιστώντας έτσι τον σταθμό του Αιγίου τερματικό της γραμμής μέχρι την 10η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, οπότε και παραδόθηκε επίσημα το τμήμα μέχρι την Πάτρα.

Στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, είχε γίνει μια αποτυχημένη απόπειρα προαστιακής σύνδεσης του Αιγίου και άλλων αχαϊκών πόλεων με την Πάτρα. Το πείραμα μπορεί τότε να απέτυχε, αλλά στην πορεία φάνηκε πως με τον σωστό σχεδιασμό η προαστιακή σύνδεση των οικισμών πέριξ της Πάτρας, δεν ήταν όνειρο θερινής νυκτός. Θα είχε άραγε καλύτερα αποτελέσματα μια πιθανή επανάληψη του εγχειρήματος, αυτή τη φορά όμως με ορθολογικό σχεδιασμό δρομολογίων; Το ερώτημα πλέον είναι ξεκάθαρα ρητορικό, καθώς η κατασκευή της ΣΓΥΤ κατέστησε οποιοδήποτε τέτοιο πλάνο ανέφικτο μια για πάντα, αφήνοντας μας μόνο με την απορία.

Ερημιά by the sea...

H πρώτη οχύρωση του σταθμού που έγινε αμέσως μετά το κλείσιμο της γραμμής έπεσε, ο σταθμός πυρπολήθηκε και τελικά σφραγίστηκε οριστικά με χτίσιμο των θυρών και των παραθύρων. Να σημειωθεί ωστόσο πως η οροφή του κτηρίου αποκαταστάθηκε πλήρως μετά την πυρκαγιά.

Ήμουν σίγουρος 100% πως θα την έβρισκα σπασμένη!

Οι περίτεχνες πόρτες του Αιγίου πάντα μου έκαναν εντύπωση.

Η είσοδος στο πλάι του σταθμού είναι ανοικτή, επιτρέποντας μου την πρόσβαση.

Από το σπασμένο τζάμι της μοναδικής μη χτισμένης πόρτας του κτηρίου, καταφέρνω να τρυπώσω το χέρι μου και να τραβήξω μια φωτογραφία από το εσωτερικό.

Φαντάζομαι πως μετά από 8 χρόνια η ηλεκτροδότηση του κτηρίου έχει διακοπεί.

Δεν περιμένει κανείς. Δεν πρόκειται να περιμένει ξανά κανείς!

Για να μην ξεχνιόμαστε, η αποβάθρα είχε «αναβαθμιστεί» ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων...

Γενική άποψη της εγκατάλειψης.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η κατάσταση του σταθμού του Αιγίου σε σύγκριση με άλλους σταθμούς της Πελοποννήσου δεν είναι η χειρότερη δυνατή, χωρίς να γνωρίζω βέβαια τι συμβαίνει στο εσωτερικό του μετά την πυρκαγιά.

Ο δεύτερος κρουνός ύδρευσης με φορά προς το Διακοπτό.

Μετά από αυτό το κλειδί αρχίζει το χάος...

Οι στοίβες με τους στρωτήρες που υπήρχαν δίπλα από τις γραμμές, έχουν σκορπιστεί σχηματίζοντας έναν μικρό λόφο.

Welcome to the jungle.

Στη μόρτα ακινητεί ένας μικρός συρμός αποτελούμενος από δύο βαγόνια σειράς Ζ 14, μια πλατφόρμα με ένα όχημα του Οδοντωτού και δύο ανοικτά βαγόνια σειράς Ι 12.

Το εικονιζόμενο όχημα είναι το κινητήριο ΑΔΚ 3003 κατασκευής Billard. Κάνοντας μια σχετική έρευνα, τα τελευταία ίχνη του εντοπίζονται το 2004 όταν μεταφέρθηκε στο ΚΕΠ για γενική επισκευή. Αυτό που παραμένει άγνωστο είναι το πότε ακριβώς μεταφέρθηκε στο Αίγιο και που βρισκόταν το προηγούμενο διάστημα (από το 2004 μέχρι το 2010). Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι κατά 99% (για να μην πω 100%) σίγουρος είναι πως το εν λόγω όχημα ενώ επέστρεψε «του κουτιού» δεν πάτησε ποτέ ξανά σε ράγες και αφέθηκε να καταστραφεί! Παρακαλώ πολύ όποιον τυχόν έχει κάποια σχετική πληροφορία ή γνωρίζει κάτι παραπάνω να επικοινωνήσει μαζί μου, καθώς το ζήτημα παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Eνημέρωση: Μετά από την κατάλληλη πληροφόρηση, βρέθηκαν αεροφωτογραφίες που απεικονίζουν το ΑΔΚ 3003 στην μόρτα του σταθμού του Πλατάνου, ενώ από βίντεο επιβεβαιώνεται η παραμονή του εκεί τουλάχιστον μέχρι το 2008. Φαίνεται πως μετά την εκκένωση των γραμμών του σταθμού για τις εργασίες της ΣΓΥΤ, η πλατφόρμα προωθήθηκε μαζί με άλλα βαγόνια στο σταθμό του Αιγίου όπου και σαπίζουν μέχρι σήμερα... Η μεταφορά αυτή χρονολογείται στο διάστημα 2009 - 2010.

Ενημέρωση 2 (7/11/2021): Τρία χρόνια μετά και η αναζήτηση συνεχίζεται! Μετά από τυχαία αναζήτηση στο διαδίκτυο, εντόπισα φωτογραφία στην οποία απεικονίζεται το ίδιο όχημα φορτωμένο σε διαφορετική πλατφόρμα (Ν19 85026) στον σταθμό του Διακοφτού το έτος 2000. Είναι άγνωστο εάν στην συγκεκριμένη φωτογραφία απεικονίζεται προτού μεταφερθεί στο ΚΕΠ, όμως σε κάθε περίπτωση επιβεβαιώνεται ότι τον καιρό της επίσκεψης μου στο Αίγιο είχε ήδη συμπληρώσει 18 χρόνια πάνω στην πλατφόρμα! 

Τα χειριστήρια δεν έχασαν την λάμψη τους.

Κάποτε ήταν η Β' θέση...

Κάποτε ήταν η Α' θέση...

Κατεστραμμένες ενδείξεις, ενδείξεις ενός σιδηροδρόμου σε παρακμή.

Έχει κλαπεί κάθε καλωδίωση. 

Θυμίζω, το όχημα αυτό είχε βγει από Γενική Επισκευή!

Η κατάσταση δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη στα δεύτερα χειριστήρια. 

Και όμως, η ένδειξη της πίεσης του λαδιού επιβίωσε! 

Λεηλατημένο ραδιοτηλέφωνο κατασκευής της αγγλικής Storno.

Εκτός του φυσικού του περιβάλλοντος.

Εγκυκλοπαιδικά αναφέρω πως η πλατφόρμα πάνω στην οποία βρίσκεται το κινητήριο , είναι η 85028 σειράς Ν 19, η οποία μετασκευάστηκε το διάστημα 1995-96 για να πραγματοποιεί μεταφορές οχημάτων του οδοντωτού από το Διακοπτό στο ΚΕΠ και αντίστροφα. 

Από τηλέγραφο ξεμείναμε...

Απομεινάρια μέσα στη ζούγκλα.

Τα λίγα μέτρα που με χωρίζουν από τα βυτία είναι πλήρως αδιάβατα. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να τα προσεγγίσω κάνοντας παράκαμψη από τον δρόμο που βρίσκεται παράλληλα με τις γραμμές.

Δεν έχω αυταπάτες. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα...

Πως δημιουργήθηκε αυτό το χωράφι;

Πόσα χιλιόμετρα να «έγραψε» άραγε το συγκεκριμένο μέχρι να λήξει οριστικά η εγγύηση του στην μόρτα του Αιγίου;

Φρου φρου και αρώματα...

Άποψη του σταθμού από τον δρόμο.

Όλα τα air condition από την πλευρά της αποβάθρας έχουν αφαιρεθεί, όμως αυτό εδώ μάλλον έμεινε μέσα στο κτήριο μετά το χτίσιμο των εισόδων του.

Λαμπτήρας χαμηλής κατανάλωσης, έμβλημα γρήγορης ανάλωσης.

Το κινητήριο ΑΔΚ φωτογραφημένο από την πλευρά του δρόμου.

Τα βυτία φωτογραφημένα με κόντρα ήλιο.

Το δεύτερο κατά σειρά κλειδί από την είσοδο του σταθμού.

Το φυλάκιο του κλειδούχου είναι ντυμένο με κισσό.

«Ακολουθεί αφύλακτη ισόπεδη διάβαση - Σφυρίξτε» 

«Ακολουθεί το χάος - Αποχωρήστε» 

Kάποτε οριζόταν βραδυπορεία 30 χιλιομέτρων.

Η πορεία προς τα Διγελιώτικα συνεχίζεται για αρκετή ώρα χωρίς να παρατηρήσω κάτι αξιόλογο. Λίγο πριν τη στάση των Διγελιώτικων η πορεία διακόπτεται εξαιτίας μιας πολυάριθμης αγέλης σκύλων, οπότε και ξεκινάει ο δρόμος της επιστροφής προς την παραλία.

Η γραμμή μετά το πασάγιο του σταθμού ξεκινάει παράλληλη πορεία με τη θάλασσα περνώντας κυριολεκτικά ξυστά από τις παλιές αποθήκες του λιμανιού.

Πραγματικά απαιτείται υψηλός βαθμός ανικανότητας για να αφήνει κάποιος μια επιλιμένια γραμμή σε μια κατ' εξοχήν ναυτική χώρα ανεκμετάλλευτη. Και δε μιλάω μόνο για το Αίγιο...

Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της γραμμής το λιμάνι διέθετε δύο γραμμές από τις οποίες η πρώτη λειτουργούσε ως κύρια και η δεύτερη οδηγούσε στις παρακείμενες αποθήκες όπου πραγματοποιούταν φόρτωση των τοπικών προϊόντων. Σήμερα πέρα από την κύρια, δεν έχει απομείνει κανένα ίχνος από την βιομηχανική παρακαμπτήριο, ο χρόνος αποξήλωσης της οποίας μου είναι άγνωστος. Μια εικασία που μπορώ να κάνω είναι πως ίσως συνέπεσε με την παρακμή της εμπορικής δραστηριότητας του λιμανιού και το κλείσιμο των αποθηκών. Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται η κατάσταση της μέσα στη δεκαετία του 70, ενώ μετά από ενδελεχέστερη έρευνα φαίνεται πως τμήματα της διατηρούνταν μέχρι περίπου της αρχές του 21ου αιώνα! https://scdn.star.gr/images/articles/660/201705/18280934-10154607975283157-519309746-n-1493894520.jpg

Για περισσότερες φωτογραφίες από την συγκεκριμένη παρακαμπτήριο παραπέμπω:΅

1.  Στη φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το προσκλητήριο (η δεύτερη γραμμή αχνοφαίνεται μετά την καμπύλη): http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/98036
2. Στη φωτογραφία που βρίσκεται στη σελίδα 77 του λευκώματος «Οι Σιδηρόδρομοι της Πελοποννήσου (1882 - 1962) εκδόσεων του Μουσείου Φωτογραφίας "Χρήστος Καλεμκέρης" του Δήμου Καλαμαρίας.

Παραθαλάσσια διαδρομή

Τα πεσμένα φύλλα δίνουν μια φθινοπωρινή χροιά.

Βιομηχανική και σιδηροδρομική κατάρρευση.

Μαντεμένια κάγκελα 

Νιώθω ανακούφιση που ο ποδηλατόδρομος έγινε δίπλα στο διάδρομο των γραμμών και όχι πάνω σε αυτόν!

Ετοιμόρροπο μπαλκόνι

Συνδυασμός θάλασσας, βουνού και ξεχασμένης βιομηχανικής κληρονομιάς ενός περασμένου αιώνα.

Ο διάδρομος της γραμμής σχηματίζει ένα πράσινο χαλί.

Κοιτώντας πίσω.

Η γραμμή πριν το πασάγιο έχει περιφραχθεί...

Το φυλάκιο της ισόπεδης διάβασης στη Χ.Θ 191,5. Δίπλα διακρίνονται τα υπολείμματα ενός ΑΣΙΔ κατασκευής SASIB. 

Η γραμμή χρησιμοποιείται πλέον για στάθμευση αγροτικών μηχανημάτων. Λίγα μέτρα παρακάτω η γραμμή διακόπτεται απότομα καθώς πάνω της διέρχεται πλέον ένας κυκλικός κόμβος...

Μια ανάσα από τη θάλασσα.

Ο ήλιος δύει...

Πραγματικά νιώθω πάρα πολύ άτυχος που από ένα τέτοιο σούρουπο λείπει το τρένο...

Πριν την αποχώρηση μου περνάω μια τελευταία βόλτα από το σταθμό.

Πάντα μου άρεσε το χρώμα που παίρνει ο ουρανός αυτή την ώρα στις ακτές της βόρειας Πελοποννήσου. Αυτό που δε μου αρέσει όμως καθόλου είναι πως για την παλιά χάραξη μεταξύ Κορίνθου και Πάτρας ο ήλιος έχει δύσει για πάντα...

      Παρά τα αρχικά σχέδια μου δεν κατάφερα να επισκεφθώ το νέο σταθμό του Αιγίου, ο οποίος αναμένεται να λειτουργήσει μέσα στο 2019. Παρόλα αυτά, έχω να κάνω μια παρατήρηση και μια πρόταση. Η παρατήρηση αφορά βεβαίως τη θέση του σταθμού. Ο σταθμός βρίσκεται αρκετά μακριά από τον οικιστικό ιστό, γεγονός που προκαλεί αφενός την απορία γιατί δεν διδάχτηκε κανείς από τα ίδια λάθη του παρελθόντος (βλέπε Μέγαρα, Κόρινθο κοκ.) και αφετέρου το γιατί πρέπει οι επιβάτες να επιβαρύνονται με επιπλέον έξοδα για την μετακίνηση τους από τον σταθμό προς την πόλη και αντίστροφα τη στιγμή που υπάρχει ήδη έτοιμος σταθμός κυριολεκτικά στα πέντε λεπτά απόσταση από το κέντρο της πόλης. Φαντάζομαι πως η κανονικοποίηση του υπάρχοντος διαδρόμου δεν απαιτεί κάποιο αστρονομικό ποσό, ούτε και κάποια ιδιαίτερη εργασία. Μιλάμε για μια κίνηση με μηδενικό σχεδόν κόστος και όφελος την άμεση σύνδεση του Αιγίου με την νέα γραμμή και παράλληλα την αξιοποίηση του παλιού διαδρόμου και την διατήρηση του παλιού σταθμού του Αιγίου. «Με ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια» όπως θα λέγαμε με άλλα λόγια!

     

      Φαίνεται όμως πως η κατασκευή ενός φαραωνικού σταθμού με 7 γραμμές στη μέση του πουθενά είναι προτιμότερη και σαφώς πιο ωφέλιμη για το image των εμπλεκόμενων που θα κόψουν κορδέλες και θα εκφωνήσουν λόγους...

   

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 7/12/2018