Όπως είχα γράψει στην ανάρτηση με το φωτογραφικό υλικό από την επαναλειτουργία της γραμμής, στο δεύτερο αυτό μέρος θα υπάρξουν μερικά σχόλια όσον αφορά το θέμα αυτό.
Ας αρχίσουμε λοιπόν πρώτα από τις εντυπώσεις. Δε θα πω πολλά. Το θέαμα ήταν πάρα πολύ ευχάριστο, καθώς η γραμμή ξαναζωντάνεψε και πάνω απ' όλα τα δρομολόγια κυκλοφορούσαν γεμάτα. Αν και δεν έχω μεγάλη πείρα από το ΣΠΑΠικό δίκτυο, προσωπικά πάντα ήθελα να κάνω αυτή τη διαδρομή σιδηροδρομικώς, κάτι το οποίο επιτεύχθηκε οπότε οι εντυπώσεις είναι μόνο θετικές. Πολύ ευχάριστο επίσης το γεγονός πως η γραμμή διατηρείται ακέραια και ο σταθμός της Μεσσήνης αξιοποιείται.Βλέποντας λοιπόν την μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που η γραμμή αυτή παραμένει αδρανής; Πριν όμως δώσουμε απάντηση στο ερώτημα αυτό (γιατί απάντηση υπάρχει) ας εξετάσουμε τους λόγους για τους οποίους η γραμμή πρέπει να επαναλειτουργήσει, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την αντίστοιχη και πολύ πετυχημένη προαστιακή γραμμή της Πάτρας, γιατί ως γνωστόν «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η ανάγκη επαναλειτουργίας (και για να γλιτώσω τον «κόπο» της πληκτρολόγησης ορισμένων επιχειρημάτων υπέρ της γραμμής) παραθέτω ένα δημοσίευμα από τον Τύπο κάπου στο 1995 που απαριθμεί ορισμένους από τους λόγους για τους οποίους το τρένο έπρεπε να εδραιωθεί ως ένα από τα κύρια μεταφορικά μέσα στην Πάτρα, κάτι που τελικά συνέβη. Οι λόγοι αυτοί βεβαίως παραμένουν ίδιοι και για την γραμμή της Μεσσήνης.
Πέρα όμως από τους λόγους που αναγράφονται στο παραπάνω δημοσίευμα ας κάνουμε μια ακόμα σύγκριση ως προς την λειτουργικότητα και το κοινό των δύο γραμμών. Η γραμμή της Πάτρας εξυπηρετεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού αλλά και ένα ευρύ φάσμα περιοχών που συμπεριλαμβάνει προάστια της πόλης καθώς και το Νοσοκομείο και το Πανεπιστήμιο της πόλης. Με το χαμηλό κόστος του εισιτηρίου αλλά και με την ταχύτητα που προσφέρει σε σχέση με τις οδικές μεταφορές το τρένο κατάφερε τελικά όχι μόνο να εδραιωθεί στην Πάτρα, αλλά να γίνει και κυρίαρχος του μεταφορικού παιχνιδιού.
Πάμε τώρα στην Καλαμάτα...όπως και στην Πάτρα,έτσι και εδώ το τρένο εξυπηρετεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού με στάσεις στο ΤΕΙ ,το αεροδρόμιο και τη ΒΙ.ΠΕ τοποθεσίες που προσελκύουν καθημερινά αρκετό κόσμο.Επιπροσθέτως, η Μεσσήνη από πολλές απόψεις εξαρτάται από την Καλαμάτα που αποτελεί το μεγάλο αστικό κέντρο της περιοχής και συνεπώς οι μετακινήσεις ανάμεσα σε αυτούς τους δύο προορισμούς είναι συχνές, ενώ με την καθιέρωση ενός πυκνού πλέγματος δρομολογίων και ενός φτηνού εισιτηρίου, το τρένο άμεσα απειλεί τις οδικές μεταφορές. Αν επίσης επαναλειτουργούσε η γραμμή λιμένος (που γενναιόδωρα κληροδότησαν οι ΣΠΑΠ στον ΟΣΕ αλλά αυτός αδιαφορεί) θα μιλούσαμε πλέον όχι μόνο για προαστιακή αλλά και για ημιαστική συγκοινωνία στα πρότυπα τραμ με πολλαπλά πλεονεκτήματα (όνειρα είναι αυτά και ευτυχώς τα όνειρα είναι τζάμπα). Ως προς τη λειτουργικότητα λοιπόν βλέπουμε πως η μόνιμη επαναλειτουργία του τρένου είναι εφικτή και μάλιστα με αρκετά οφέλη. Τι γίνεται όμως ως προς το πρακτικό κομμάτι;
Τα πράγματα εδώ από τη μεριά του σιδηροδρόμου δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο πρόβλημα. Τροχαίο υλικό υπάρχει (4 ΜΑΝ), όπως άλλωστε και μηχανοστάσιο πλήρως εξοπλισμένο, υποστελεχωμένο μεν, αλλά επαρκές για τη συντήρηση και την υποστήριξη της υποδομής. Η γραμμή δεν έχει υποστεί ζημιές παρά την περίοδο αδράνειας και το μόνο πρόβλημα είναι η ύπαρξη μερικών διαβάσεων με χαλασμένα ΑΣΙΔ. Με άλλα λόγια, ψιλοπράματα...
Τελικά όμως ποια είναι η απάντηση στο αρχικό ερώτημα «για ποιο λόγο η γραμμή παραμένει κλειστή;». Η απάντηση είναι μία: γιατί δεν θέλουν τη γραμμή ανοιχτή! Είναι η ίδια τακτική με την οποία πριν από τρία χρόνια οι αρμόδιοι την έκλεισαν ως δήθεν ελλειμματική (κάνοντας πως δε βλέπουν τις πληρότητες των δρομολογίων) . Είναι γιατί τα συμφέροντα των οδικών μεταφορών βρίσκονται σε κίνδυνο (σε συζήτηση που είχα με οδηγό ταξί στην Καλαμάτα, αν και προσωρινή, η επαναλειτουργία του τρένου είχε σοβαρό αντίκτυπο στα έσοδα τους αλλά και σε αυτά του ΚΤΕΛ, ενώ απευχόταν μια τυχόν επαναλειτουργία του που θα εξυπηρετούσε και το αεροδρόμιο). Είναι γιατί πίσω από όλη την υποτιθέμενη χαρά για την επιστροφή του σιδηροδρόμου, στην πραγματικότητα κρύβεται αδιαφορία και αποστροφή για αυτόν. Είναι γιατί κάποιοι δε θέλουν πραγματικό σιδηρόδρομο, αλλά σιδηρόδρομο για τα πανηγύρια (και κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Σε κάθε περίπτωση προσωπικά εύχομαι με αφορμή την πανηγυρική επαναλειτουργία της γραμμής η διοίκηση του ΟΣΕ παρακολουθώντας την μεγάλη επιβατική κίνηση και τις προοπτικές που δημιουργούνται να εξετάσει τη μόνιμη λειτουργία της γραμμής, η οποία να λειτουργήσει ως προάγγελος για την ανάσταση ολόκληρου του ιστορικού Πελοποννησιακού μετρικού δικτύου που εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες συνεχώς διώκεται και καταστρέφεται με λύσσα, χωρίς κανείς να ξέρει που θα σταματήσει τελικά η κατρακύλα...
Α! Και για να μην ξεχαστώ. Ακολουθεί ανάρτηση από τον σταθμό του Ταύρου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου