« Πριν δύο βδομάδες είχα ανεβάσει μέχρι Γευγελή δρομολόγιο. Εκεί αν κάνεις βλακεία σε "κόβει" αμέσως το σύστημα»
«Δηλαδή και να θες, δεν σε αφήνει να περάσεις κόκκινο; (ενν. φωτόσημο)»
« Τι να περάσεις ρε συ; Αφού σου λέω, σε κόβει. Και δίπλα να είσαι, να το δεις και να κάνεις να φύγεις, μετά αρχίζει χαμός. Χτυπάνε όλα μέσα, τηλέφωνα και δεν συμμαζεύεται. Χαμός σου λέω».
«Δηλαδή μέχρι και οι σκοπιανοί τα έχουν στήσει και εμείς ακόμα;»
«Σου λέω ρε συ, πολλή οργάνωση. Μόνο εδώ να δεις που καμιά ώρα θα σκοτωθούμε με τα κινητά και τις βλακείες».
Αυτός ήταν ένας άκρως προφητικός διάλογος, ο οποίος διημείφθη το 2016 κατά την τριήμερη εκδρομή του ΣΦΣ στην Πελοπόννησο, μεταξύ του μηχανοδηγού του railbus 4509 Γιώργου Κουτσούμπα, ενός εκ των νεκρών μηχανοδηγών στα Τέμπη και του συνοδού της εκδρομικής αμαξοστοιχίας με αφορμή την πρόσφατη εμπειρία του Γιώργου από την άνοδο του με κάποιο εμπορικό μέχρι τα Σκόπια. Μπορεί η αποτύπωση του διαλόγου να μην είναι ακριβής, ιδιαίτερα όσον αφορά την φρασεολογία που χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει πολλά απ' τα κακώς κείμενα του σιδηροδρόμου της χώρας μας, ωστόσο ασχέτως της όποιας λεκτικής διατύπωσης, η ουσία παραμένει ίδια στον πυρήνα της. Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει...
Δύο βδομάδες έπειτα από την ανείπωτη, δυστυχώς όμως όχι και πρωτοφανή τραγωδία των Τεμπών, το αίμα έχει αρχίσει πλέον να στεγνώνει. Η αλήθεια είναι, ότι ήδη από το άκουσμα της είδησης ήθελα να πω πολλά, όμως θέλοντας να απέχω όσο το δυνατόν περισσότερο από κάθε είδους ψυχικό πάθος, οργή ή ταραχή, άφησα τον χρόνο να κάνει την δουλειά του. Πλέον με τις πρώτες εξελίξεις να έχουν λάβει ήδη χώρα και αφού στο μεσοδιάστημα κάθε σχετικός και άσχετος τοποθετήθηκε επί του θέματος, αφού όλοι ετράπησαν εν μια νυκτί σε πραγματογνώμονες, προφήτες, δικαστές, εισαγγελείς, δικαστές, αρθρογράφοι, ιδεολόγοι, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πω και εγώ δύο πράγματα. Τι να πω ωστόσο που δεν είναι ήδη γνωστό και με πόση ηρεμία;
Είχα ξεκινήσει με σκοπό να γράψω πολλά, όμως δεν μου βγαίνει. Δεν θέλω να παραστήσω ούτε τον αναλυτή, ούτε τον δικαστή. Δεκατέσσερις μέρες μετά το δυστύχημα, είναι πλέον φανερό το τι έχει συμβεί. Από μεριάς μου θα ήταν κουραστικό να επαναλάβω αυτό το οποίο είναι γνωστό τοις πάσι, δηλαδή, ότι τίποτα απολύτως δεν λειτουργεί ή δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε να λειτουργεί. Όλη η Ελλάδα είδε τα αποτελέσματα αυτής της de facto πλέον πρακτικής συνθήκης που διαπνέει όλους τους τομείς της λειτουργίας των κρατικών υπηρεσιών. Θα ήταν σπατάλη χρόνου και μελανιού να μιλήσω για το χιλιοειπωμένο ζήτημα της ρημαγμένης σηματοδότησης/τηλεδιοίκησης. « Τα νεκρά φωτοσήματα πάντα με ανατρίχιαζαν» έγραφα ως λεζάντα κάτω από μια φωτογραφία το 2017, η οποία απεικόνιζε το άκρως συνηθισμένο θέαμα ανενεργών φωτοσημάτων (https://ellinikoisidirodromoi.blogspot.com/2017/08/blog-post_17.html). Αν η εικόνα των νεκρών φωτοσημάτων τότε απλώς με ανατρίχιαζε, η εικόνα νεκρών εξαιτίας των νεκρών φωτοσημάτων με θλίβει και με εξοργίζει. Εν έτει 2023 τα νεκρά φωτοσήματα είχαν ως αποτέλεσμα 57 νεκρούς ανθρώπους, ενώ ήδη το 2017, είχαν στοιχίσει εμμέσως την ζωή σε άλλους τρεις. Βεβαίως η δυναμική των αριθμών τότε δεν ήταν ικανή να αναδείξει το θέμα, σε αντίθεση με σήμερα, που έπρεπε να συμβεί μια εθνική τραγωδία για να αναλογιστούμε τι πάει λάθος. Λες και κανείς δεν ήξερε...
Πρέπει στα αλήθεια να κάνω έστω και την ελάχιστη αναφορά στην δημοσιογραφική σαπίλα αυτής της χώρας; Πολύ θα ήθελα να μην χρειάζεται, όμως δυστυχώς θα πρέπει να αφιερώσω μερικές αράδες και σε αυτούς. Έχοντας εδώ και χρόνια αδιαμαρτύρητα αναλάβει χρέη πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (αν υποθέσουμε ότι προσφέρουν τέτοια) καθημερινά «φέρνουν στο φως» με τον πλέον γελοίο. προσβλητικό και εξευτελιστικό τρόπο «αποκαλύψεις». Επί παραδείγματι, τις πρώτες ημέρες μετά την τραγωδία ιδιωτικό κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας μας παρουσίαζε ως αποκλειστική είδηση, ότι το προσωπικό των σταθμών είθισται να επικοινωνεί με το αντίστοιχο των αμαξοστοιχιών. Βεβαίως, όσο οι μέρες προχωρούσαν, τα πορίσματα, οι αναλύσεις, οι προανακρίσεις, οι καταδίκες και ιδίως οι μπαρούφες από ανθρώπους παντελώς άσχετους με τον σιδηρόδρομο ή την απονομή δικαιοσύνης, αλλά επιφορτισμένους με την διαμόρφωση συνειδήσεων έδιναν και έπαιρναν, όλες με σαφή κατευθυντήρια γραμμή: για όλα φταίει ο σταθμάρχης. Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι ο σταθμάρχης είναι ο φυσικός αυτουργός της τραγωδίας, όμως η καραμέλα του ανθρωπίνου λάθους έχει λιώσει προ πολλού. Το λάθος είναι μεν ανθρώπινο, αλλά δεν έγινε για πρώτη φορά στην Λάρισα το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023. Το ανθρώπινο λάθος λαμβάνει χώρα κάθε τέσσερα χρόνια, όμως δεν έχω διάθεση να κάνω υποδείξεις σε κανέναν περί αυτού του θέματος.
Αλήθεια, δεν έχει ενδιαφέρον η ευκολία με την οποία δημοσιεύονται οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις μεταξύ των σταθμών και ο τρόπος με τον οποίο τα υπηρεσιακά έγγραφα γίνονται χαρτοπόλεμος, την ίδια ώρα που για μια σχετικά απλή διαδικασία, όπως για παράδειγμα μια δημοσίευση διαθήκης απαιτείται κατά τι περισσότερος χρόνος και διαδικασίες; Επίσης, μιας και η συγκεκριμένη φατρία αρέσκεται τόσο πολύ στις αποκαλύψεις και στο δράμα, γιατί δεν αναλαμβάνει να μας πει ποιοι κρύβονται πίσω από το προσωπείο της «μαφίας του χαλκού» που έχει ρημάξει εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια το δίκτυο ηλεκτροδότησης, σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης; Μήπως πρόκειται για συγκεκριμένη φυλή, η οποία ευθαρσώς δηλώνει, ότι «κλέβει για να ζει» και ότι ζει για να κλέβει; Και αν το τελευταίο θεωρείται ρατσιστικό, το απλούστερο πράγμα που έχετε να κάνετε (πέρα απ' το να κλείσετε την σελίδα) είναι μια απλή αναζήτηση στο Google με ειδήσεις κλοπής καλωδίων την τελευταία δεκαετία. Είμαι σίγουρος, ότι και εσείς θα πέσετε από τα σύννεφα.
Τι, πρέπει να πω κάτι για τον ΟΣΕ και τον τρόπο που διαχειρίζεται οτιδήποτε βρίσκεται στην σφαίρα ευθύνης του, είτε αυτό λέγεται προσωπικό, υλικό, διαχείριση δικτύου; Αν μου ζητούσε ποτέ κανείς να δείξω ένα τυπικό παράδειγμα δημόσιας υπηρεσίας, η οποία ενσαρκώνει όλα αυτά για τα οποία μέμφεται ο - πάντα άμοιρος ευθυνών - μέσος Έλληνας τον δημόσιο τομέα, θα έδειχνα και με τα πέντε δάχτυλα του χεριού μου το μέγαρο της Καρόλου. Αμφιβάλλω αν αυτή την στιγμή υπάρχει άλλος Οργανισμός στην Ελλάδα του οποίου η δεξιά δεν γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά στον ίδιο βαθμό με τον ΟΣΕ. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω για τον συγκεκριμένο Οργανισμό, ο οποίος διαχειρίζεται το δίκτυο του (όσο του έχει απομείνει) με την ίδια ανεμελιά που θα έπαιζε ένα πεντάχρονο με το τρενάκι του, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή των εργαζομένων του και όσων επιβατών είχαν απομείνει στον σιδηρόδρομο. Μιλάμε πάντοτε για έναν Οργανισμό, ο οποίος θεωρεί ως βέλτιστη λύση στην απουσία σηματοδότησης την κυκλοφορία με υποδείγματα και κινητά τηλέφωνα, έναν οργανισμό για τον οποίο όσο διατηρούσε την διαχείριση των δρομολογίων, η καθυστέρηση κάτω των δύο ωρών για ένα οποιοδήποτε δρομολόγιο δεν αποτελούσε περισσότερη σκοτούρα από μια απλή εγγραφή στο βιβλίο καθυστερήσεων, για έναν Οργανισμό για τον οποίο το κλείσιμο κάθε γραμμής αποτελεί ανακούφιση, μιας και ισοδυναμεί με λιγότερες ευθύνες.
Και δύο πράγματα για το τέλος, ένα για το κράτος και ένα για τον ιδιώτη. Ουδέποτε θυμάμαι μετά από οποιαδήποτε τραγωδία αεροπορική, ναυτική, οδική να διακόπτεται ως μέτρο πρόληψης - αναμόρφωσης η αντίστοιχη μεταφορική υπηρεσία. Τι είναι διαφορετικό λοιπόν με τον σιδηρόδρομο πέρα από την επιθυμία του κράτους να τον ξεφορτωθεί μια για πάντα, με αφορμή μια πρώτης τάξεως ευκαιρία όπως αυτή της τραγωδίας; Φαίνεται ότι τελικά η 9η Δεκεμβρίου ήταν για την Πελοπόννησο μια μικρογραφία για αυτό που μέλλει να ακολουθήσει για όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Όσον αφορά την Hellenic Train, εν προκειμένω φαίνεται να είναι τυχερή μέσα στην ατυχία της, καθώς η ευθύνη της κυκλοφορίας πράγματι βαρύνει τον κρατικό ΟΣΕ, ως εκ τούτου το ίδιο και οι ευθύνες του δυστυχήματος, ταυτόχρονα όμως δεν γλιτώνει την «μήνι» των «αγανακτισμένων», οι οποίοι λόγω του ιδιωτικού χαρακτήρα της ( στα αλήθεια δεν πρόκειται για τέτοιον, θυμίζω ότι ανήκει στο ιταλικό κράτος) βρήκαν την πηγή του κακού για τα αίτια της τραγωδίας και ενδεχομένως και ευκαιρία να σπάσουν μερικά ATM στην ευρύτερη περιοχή. Πέραν τούτου εδώ θέλω να κάνω ιδιαίτερη μνεία στην αδιαφορία και την προκλητικότητα με την οποία η εν λόγω εταιρεία αντιμετώπισε το όλο γεγονός. Σε ρόλο Ποντίου Πιλάτου, παρακολουθώντας εκ του μακρόθεν τις εξελίξεις, αρκέστηκε στο να μας ενημερώσει, ότι ναι μεν στέκεται στο πλευρό των οικογενειών των θυμάτων, ούσα βαθύτατα συντετριμμένη, αλλά παρ' όλα αυτά ουδεμία ευθύνη φέρει για τις όποιες παραλείψεις και τα αποτελέσματα αυτών. Πολύ βολικό για μια εταιρεία, η οποία διεξάγει εν γνώσει της από το 2019, οπότε και ανέλαβε, καθημερινά δρομολόγια σε γραμμές χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας, αρκούμενη στο να λαμβάνει κάθε χρόνο 50.000.000 ευρώ από τα κρατικά ταμεία αρνούμενη συστηματικά και σθεναρά να τηρήσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις. Να λοιπόν που μια εταιρεία ρεντίκολο (για να χρησιμοποιήσω και τον ιταλικό όρο) κατάφερε να πρωταγωνιστήσει στην μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία από γενέσεως σιδηροδρόμου στην χώρα αυτή. Αν για αυτούς αποτελεί κατόρθωμα, για όλους εμάς αποτελεί ξεφτίλα και ντροπή.
Ήδη έγραψα πολύ περισσότερα από όσα ήθελα και ενδεχομένως από όσα έπρεπε. Με τις εξελίξεις να τρέχουν συνεχώς, θέλω απλώς να σχολιάσω, ότι ο ορισμός του κ. Τερεζάκη ως νέου διοικητή του ΟΣΕ, έστω και ως προσωρινή εξέλιξη αποτελεί την πρώτη χαραμάδα ελπίδας σε όλη αυτή την τραγωδία που ζούμε. Όντας άνθρωπος προερχόμενος από τις σιδηροδρομικές τάξεις, ελπίζω ότι θα τον πονάει, τουλάχιστον σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι οι προκάτοχοι του. Από εκεί και πέρα, νομίζω, ότι το τέλος τελικά έφτασε...
Αναπαυθείτε εν ειρήνη παιδιά των Τεμπών. Όπου και αν βρίσκεστε, είναι σίγουρα καλύτερα από αυτόν τον τόπο. Μάστορες, χάρηκα για την γνωριμία και τις κουβέντες που ανταλλάξαμε, με άλλους λιγότερες, με άλλους περισσότερες. Τα σφυρίγματα σας θα αντηχούν για πάντα στα αυτιά μου.
Αγαλιάστε, ω εχθροί του σιδηροδρόμου! Στα Τέμπη πέθανε ο σιδηρόδρομος.
.jpg)
