Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023

Τέμπη 2023

         « Πριν δύο βδομάδες είχα ανεβάσει μέχρι Γευγελή δρομολόγιο. Εκεί αν κάνεις βλακεία σε "κόβει" αμέσως το σύστημα»

        «Δηλαδή και να θες, δεν σε αφήνει να περάσεις κόκκινο; (ενν. φωτόσημο)»

        « Τι να περάσεις ρε συ; Αφού σου λέω, σε κόβει. Και δίπλα να είσαι, να το δεις και να κάνεις να φύγεις, μετά αρχίζει χαμός. Χτυπάνε όλα μέσα, τηλέφωνα και δεν συμμαζεύεται. Χαμός σου λέω».

        «Δηλαδή μέχρι και οι σκοπιανοί τα έχουν στήσει και εμείς ακόμα;»

        «Σου λέω ρε συ, πολλή οργάνωση. Μόνο εδώ να δεις που καμιά ώρα θα σκοτωθούμε με τα κινητά και τις βλακείες».

         Αυτός ήταν ένας άκρως προφητικός διάλογος, ο οποίος διημείφθη το 2016 κατά την τριήμερη εκδρομή του ΣΦΣ στην Πελοπόννησο, μεταξύ του μηχανοδηγού του railbus 4509 Γιώργου Κουτσούμπα, ενός εκ των νεκρών μηχανοδηγών στα Τέμπη και του συνοδού της εκδρομικής αμαξοστοιχίας με αφορμή την πρόσφατη εμπειρία του Γιώργου από την άνοδο του με κάποιο εμπορικό μέχρι τα Σκόπια. Μπορεί η αποτύπωση του διαλόγου να μην είναι ακριβής, ιδιαίτερα όσον αφορά την φρασεολογία που χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει πολλά απ' τα κακώς κείμενα του σιδηροδρόμου της χώρας μας, ωστόσο ασχέτως της όποιας λεκτικής διατύπωσης, η ουσία παραμένει ίδια στον πυρήνα της. Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει...

        Δύο βδομάδες έπειτα από την ανείπωτη, δυστυχώς όμως όχι και πρωτοφανή τραγωδία των Τεμπών, το αίμα έχει αρχίσει πλέον να στεγνώνει. Η αλήθεια είναι, ότι ήδη από το άκουσμα της είδησης ήθελα να πω πολλά, όμως θέλοντας να απέχω όσο το δυνατόν περισσότερο από κάθε είδους ψυχικό πάθος, οργή ή ταραχή, άφησα τον χρόνο να κάνει την δουλειά του. Πλέον με τις πρώτες εξελίξεις να έχουν λάβει ήδη χώρα και αφού στο μεσοδιάστημα κάθε σχετικός και άσχετος τοποθετήθηκε επί του θέματος, αφού όλοι ετράπησαν εν μια νυκτί σε πραγματογνώμονες, προφήτες, δικαστές, εισαγγελείς, δικαστές, αρθρογράφοι, ιδεολόγοι, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πω και εγώ δύο πράγματα.  Τι να πω ωστόσο που δεν είναι ήδη γνωστό και με πόση ηρεμία;  

        Είχα ξεκινήσει με σκοπό να γράψω πολλά, όμως δεν μου βγαίνει. Δεν θέλω να παραστήσω ούτε τον αναλυτή, ούτε τον δικαστή. Δεκατέσσερις μέρες μετά το δυστύχημα, είναι πλέον φανερό το τι έχει συμβεί. Από μεριάς μου θα ήταν κουραστικό να επαναλάβω αυτό το οποίο είναι γνωστό τοις πάσι, δηλαδή, ότι τίποτα απολύτως δεν λειτουργεί ή δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε να λειτουργεί. Όλη η Ελλάδα είδε τα αποτελέσματα αυτής της de facto πλέον πρακτικής συνθήκης που διαπνέει όλους τους τομείς της λειτουργίας των κρατικών υπηρεσιών. Θα ήταν σπατάλη χρόνου και μελανιού να μιλήσω για το χιλιοειπωμένο ζήτημα της ρημαγμένης σηματοδότησης/τηλεδιοίκησης. « Τα νεκρά φωτοσήματα πάντα με ανατρίχιαζαν» έγραφα ως λεζάντα κάτω από μια φωτογραφία το 2017, η οποία απεικόνιζε το άκρως συνηθισμένο θέαμα ανενεργών φωτοσημάτων (https://ellinikoisidirodromoi.blogspot.com/2017/08/blog-post_17.html). Αν η εικόνα των νεκρών φωτοσημάτων τότε απλώς με ανατρίχιαζε, η εικόνα νεκρών εξαιτίας των νεκρών φωτοσημάτων με θλίβει και με εξοργίζει. Εν έτει 2023 τα νεκρά φωτοσήματα είχαν ως αποτέλεσμα 57 νεκρούς ανθρώπους, ενώ ήδη το 2017, είχαν στοιχίσει εμμέσως την ζωή σε άλλους τρεις. Βεβαίως η δυναμική των αριθμών τότε δεν ήταν ικανή να αναδείξει το θέμα, σε αντίθεση με σήμερα, που έπρεπε να συμβεί μια εθνική τραγωδία για να αναλογιστούμε τι πάει λάθος. Λες και κανείς δεν ήξερε...

        Πρέπει στα αλήθεια να κάνω έστω και την ελάχιστη αναφορά στην δημοσιογραφική σαπίλα αυτής της χώρας; Πολύ θα ήθελα να μην χρειάζεται, όμως δυστυχώς θα πρέπει να αφιερώσω μερικές αράδες και σε αυτούς. Έχοντας εδώ και χρόνια αδιαμαρτύρητα αναλάβει χρέη πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (αν υποθέσουμε ότι προσφέρουν τέτοια) καθημερινά «φέρνουν στο φως» με τον πλέον γελοίο. προσβλητικό και εξευτελιστικό τρόπο «αποκαλύψεις». Επί παραδείγματι, τις πρώτες ημέρες μετά την τραγωδία ιδιωτικό κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας μας παρουσίαζε ως αποκλειστική είδηση, ότι το προσωπικό των σταθμών είθισται να επικοινωνεί με το αντίστοιχο των αμαξοστοιχιών. Βεβαίως, όσο οι μέρες προχωρούσαν, τα πορίσματα, οι αναλύσεις, οι προανακρίσεις, οι καταδίκες και ιδίως οι μπαρούφες από ανθρώπους παντελώς άσχετους με τον σιδηρόδρομο ή την απονομή δικαιοσύνης, αλλά επιφορτισμένους με την διαμόρφωση συνειδήσεων έδιναν και έπαιρναν, όλες με σαφή κατευθυντήρια γραμμή: για όλα φταίει ο σταθμάρχης. Δεν χωρεί αμφιβολία, ότι ο σταθμάρχης είναι ο φυσικός αυτουργός της τραγωδίας, όμως η καραμέλα του ανθρωπίνου λάθους έχει λιώσει προ πολλού. Το λάθος είναι μεν ανθρώπινο, αλλά δεν έγινε για πρώτη φορά στην Λάρισα το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023. Το ανθρώπινο λάθος λαμβάνει χώρα κάθε τέσσερα χρόνια, όμως δεν έχω διάθεση να κάνω υποδείξεις σε κανέναν περί αυτού του θέματος.

        Αλήθεια, δεν έχει ενδιαφέρον η ευκολία με την οποία δημοσιεύονται οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις μεταξύ των σταθμών και ο τρόπος με τον οποίο τα υπηρεσιακά έγγραφα γίνονται χαρτοπόλεμος, την ίδια ώρα που για μια σχετικά απλή διαδικασία, όπως για παράδειγμα μια δημοσίευση διαθήκης απαιτείται κατά τι περισσότερος χρόνος και διαδικασίες; Επίσης, μιας και η συγκεκριμένη φατρία αρέσκεται τόσο πολύ στις αποκαλύψεις και στο δράμα, γιατί δεν αναλαμβάνει να μας πει ποιοι κρύβονται πίσω από το προσωπείο της «μαφίας του χαλκού» που έχει ρημάξει εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια το δίκτυο ηλεκτροδότησης, σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης; Μήπως πρόκειται για συγκεκριμένη φυλή, η οποία ευθαρσώς δηλώνει, ότι «κλέβει για να ζει» και ότι ζει για να κλέβει; Και αν το τελευταίο θεωρείται ρατσιστικό, το απλούστερο πράγμα που έχετε να κάνετε (πέρα απ' το να κλείσετε την σελίδα) είναι μια απλή αναζήτηση στο Google με ειδήσεις κλοπής καλωδίων την τελευταία δεκαετία. Είμαι σίγουρος, ότι και εσείς θα πέσετε από τα σύννεφα.

        Τι, πρέπει να πω κάτι για τον ΟΣΕ και τον τρόπο που διαχειρίζεται οτιδήποτε βρίσκεται στην σφαίρα ευθύνης του, είτε αυτό λέγεται προσωπικό, υλικό, διαχείριση δικτύου; Αν μου ζητούσε ποτέ κανείς να δείξω ένα τυπικό παράδειγμα δημόσιας υπηρεσίας, η οποία ενσαρκώνει όλα αυτά για τα οποία μέμφεται ο - πάντα άμοιρος ευθυνών - μέσος Έλληνας τον δημόσιο τομέα, θα έδειχνα και με τα πέντε δάχτυλα του χεριού μου το μέγαρο της Καρόλου. Αμφιβάλλω αν αυτή την στιγμή υπάρχει άλλος Οργανισμός στην Ελλάδα του οποίου η δεξιά δεν γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά στον ίδιο βαθμό με τον ΟΣΕ. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω για τον συγκεκριμένο Οργανισμό, ο οποίος διαχειρίζεται το δίκτυο του (όσο του έχει απομείνει) με την ίδια ανεμελιά που θα έπαιζε ένα πεντάχρονο με το τρενάκι του, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή των εργαζομένων του και όσων επιβατών είχαν απομείνει στον σιδηρόδρομο. Μιλάμε πάντοτε για έναν Οργανισμό, ο οποίος θεωρεί ως βέλτιστη λύση στην απουσία σηματοδότησης την κυκλοφορία με υποδείγματα και κινητά τηλέφωνα, έναν οργανισμό για τον οποίο όσο διατηρούσε την διαχείριση των δρομολογίων, η καθυστέρηση κάτω των δύο ωρών για ένα οποιοδήποτε δρομολόγιο δεν αποτελούσε περισσότερη σκοτούρα από μια απλή εγγραφή στο βιβλίο καθυστερήσεων, για έναν Οργανισμό για τον οποίο το κλείσιμο κάθε γραμμής αποτελεί ανακούφιση, μιας και ισοδυναμεί με λιγότερες ευθύνες.

        Και δύο πράγματα για το τέλος, ένα για το κράτος και ένα για τον ιδιώτη. Ουδέποτε θυμάμαι μετά από οποιαδήποτε τραγωδία αεροπορική, ναυτική, οδική να διακόπτεται ως μέτρο πρόληψης - αναμόρφωσης η αντίστοιχη μεταφορική υπηρεσία. Τι είναι διαφορετικό λοιπόν με τον σιδηρόδρομο πέρα από την επιθυμία του κράτους να τον ξεφορτωθεί μια για πάντα, με αφορμή μια πρώτης τάξεως ευκαιρία όπως αυτή της τραγωδίας; Φαίνεται ότι τελικά η 9η Δεκεμβρίου ήταν για την Πελοπόννησο μια μικρογραφία για αυτό που μέλλει να ακολουθήσει για όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Όσον αφορά την Hellenic Train, εν προκειμένω φαίνεται να είναι τυχερή μέσα στην ατυχία της, καθώς η ευθύνη της κυκλοφορίας πράγματι βαρύνει τον κρατικό ΟΣΕ, ως εκ τούτου το ίδιο και οι ευθύνες του δυστυχήματος, ταυτόχρονα όμως δεν γλιτώνει την «μήνι» των «αγανακτισμένων», οι οποίοι λόγω του ιδιωτικού χαρακτήρα της ( στα αλήθεια δεν πρόκειται για τέτοιον, θυμίζω ότι ανήκει στο ιταλικό κράτος) βρήκαν την πηγή του κακού για τα αίτια της τραγωδίας και ενδεχομένως και ευκαιρία να σπάσουν μερικά ATM στην ευρύτερη περιοχή. Πέραν τούτου εδώ θέλω να κάνω ιδιαίτερη μνεία στην αδιαφορία και την προκλητικότητα με την οποία η εν λόγω εταιρεία αντιμετώπισε το όλο γεγονός. Σε ρόλο Ποντίου Πιλάτου, παρακολουθώντας εκ του μακρόθεν τις εξελίξεις, αρκέστηκε στο να μας ενημερώσει, ότι ναι μεν στέκεται στο πλευρό των οικογενειών των θυμάτων, ούσα βαθύτατα συντετριμμένη, αλλά παρ' όλα αυτά ουδεμία ευθύνη φέρει για τις όποιες παραλείψεις και τα αποτελέσματα αυτών. Πολύ βολικό για μια εταιρεία, η οποία διεξάγει εν γνώσει της από το 2019, οπότε και ανέλαβε, καθημερινά δρομολόγια σε γραμμές χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας, αρκούμενη στο να λαμβάνει κάθε χρόνο 50.000.000 ευρώ από τα κρατικά ταμεία αρνούμενη συστηματικά και σθεναρά να τηρήσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις. Να λοιπόν που μια εταιρεία ρεντίκολο (για να χρησιμοποιήσω και τον ιταλικό όρο) κατάφερε να πρωταγωνιστήσει στην μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία από γενέσεως σιδηροδρόμου στην χώρα αυτή. Αν για αυτούς αποτελεί κατόρθωμα, για όλους εμάς αποτελεί ξεφτίλα και ντροπή. 

        Ήδη έγραψα πολύ περισσότερα από όσα ήθελα και ενδεχομένως από όσα έπρεπε. Με τις εξελίξεις να τρέχουν συνεχώς, θέλω απλώς να σχολιάσω, ότι ο ορισμός του κ. Τερεζάκη ως νέου διοικητή του ΟΣΕ, έστω και ως προσωρινή εξέλιξη αποτελεί την πρώτη χαραμάδα ελπίδας σε όλη αυτή την τραγωδία που ζούμε. Όντας άνθρωπος προερχόμενος από τις σιδηροδρομικές τάξεις, ελπίζω ότι θα τον πονάει, τουλάχιστον σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι οι προκάτοχοι του. Από εκεί και πέρα, νομίζω, ότι το τέλος τελικά έφτασε...

        Αναπαυθείτε εν ειρήνη παιδιά των Τεμπών. Όπου και αν βρίσκεστε, είναι σίγουρα καλύτερα από αυτόν τον τόπο. Μάστορες, χάρηκα για την γνωριμία και τις κουβέντες που ανταλλάξαμε, με άλλους λιγότερες, με άλλους περισσότερες. Τα σφυρίγματα σας θα αντηχούν για πάντα στα αυτιά μου.

        Αγαλιάστε, ω εχθροί του σιδηροδρόμου! Στα Τέμπη πέθανε ο σιδηρόδρομος.

      

     

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2023

Επίσκεψη σε Ζευγολατιό και Λεύκτρο

         Πέρσι τέτοια εποχή κάποιος φίλος επηρεασμένος από τις εξαγγελίες που κυκλοφορούσαν με είχε ρωτήσει αν πιστεύω, ότι το δίκτυο της Πελοποννήσου θα ξαναλειτουργήσει εντός του 2023 ή έστω το 2024. Με το νέο έτος να έχει μπει εδώ και λίγες μέρες η απάντηση παραμένει ένα κατηγορηματικό «σε καμία περίπτωση». 

          Την 7η Ιανουαρίου του 2023 αποφασίζω να πραγματοποιήσω μια σύντομη κάθοδο στα πελοποννησιακά χώματα, μικρή μεν από άποψη κάλυψης σταθμών, αρκετή δε για να καταδείξει, ότι χρόνο με τον χρόνο το πελοποννησιακό μετρικό δίκτυο όχι μόνο απομακρύνεται από κάθε ελπίδα επαναλειτουργίας, έστω και τμηματικής, αλλά βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην παρακμή, την σήψη, η οποία δεν θα σταματήσει μέχρι να μην μείνει όρθιο ούτε το τελευταίο τηλεγραφόξυλο... 

          Η κάθοδος μου σήμερα περιλαμβάνει συγκεκριμένους σταθμούς. Πιο συγκεκριμένα θα επισκεφτούμε το Ζευγολατίο, το Λεύκτρο, ενώ το grand finale θα είναι η νυχτερινή Ανδρίτσα. Το ταξίδι μετά τα διόδια της Νεστάνης γίνεται με πολύ χαμηλή ταχύτητα εν μέσω απίστευτης ομίχλης...

...ωστόσο αυτό δεν με εμποδίζει να κάνω μια σύντομη στάση για φωτογράφιση της 2ης γέφυρας της Μάκρης!

(Πολύ) πρωινή άφιξη στο Ζευγολατιό.

Ο ήλιος δεν έχει προλάβει να ζεστάνει ακόμα τον παγωμένο σταθμό.

Φωτογραφικά παιχνίδια με τις πρωινές ακτίνες.

  Πρέπει άραγε να δηλώνει κανείς έστω ικανοποιημένος με αυτή την εικόνα;

Τα παιχνίδια με τον ήλιο συνεχίζονται, αυτή την φορά κάτω από την σκάλα του υδατόπυργου.

Δεν ξέρω γιατί, όμως αυτή την φορά το θέαμα της άδειας αποβάθρας μου προκαλεί αρνητικότερες εντυπώσεις σε σχέση με τις τόσες άλλες επισκέψεις μου, όπου το θέαμα ήταν ακριβώς το ίδιο. Παράδοξο. Τέτοιες εικόνες θα έπρεπε να με αφήνουν τουλάχιστον αδιάφορο. 12 χρόνια μετά θα έπρεπε να έχω προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα.

Θα έπρεπε;


    Ο γατούλης του σταθμού απαιτεί χάδια.

Τα παιχνίδια με το φως συνεχίζονται.

Ο χειμώνας κάνει λίγο πιο εύκολη την κατάσταση με την βλάστηση.

Η γραμμή από Μύλους είναι καθαρή, ενώ η έξοδος προς το Καλόνερο παραμένει καλυμμένος από πάσης λογής βλάστηση.

Είμαι παράτολμος, αλλά όχι αυτοκτονικός!

 
Επιστρέφω στο Ζευγολατιό νωρίς το απόγευμα. Η ατμόσφαιρα έχει ζεσταθεί κάπως, το ίδιο και τα χρώματα του σταθμού.

 
 5 γραμμές σε απόλυτη αχρηστία.


Το καρτοτηλέφωνο ενσωματώθηκε αρμονικά στο κτήριο του σταθμού.
.

Δείγματα και συνάμα ψήγματα καλαισθησίας

 
Και όμως, έχω παιδικές αναμνήσεις από αυτό τον σταθμό. Όσο στέκομαι στην αποβάθρα αυτές ξετυλίγονται στο μυαλό μου σαν ταινία, ενώ ταυτόχρονα, αν και δεν το συνειδητοποιώ άμεσα, στον κατά τον Πλάτωνα υποδεέστερο χώρο των αισθήσεων, ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου ως εικόνες του παρόντος και οι αναμνήσεις που πρόκειται να έχουν οι επόμενες γενιές από τον σταθμό...

Φεύγουμε από το Ζευγολατιό και κατευθυνόμαστε στο Λεύκτρο.

 
Καλά αρχίσαμε!

 
Πάντα είχα την απορία να δω πώς είναι η εικόνα πίσω από τα παντζούρια αυτού του τύπου, χαρακτηριστικού πολλών σταθμών νοτίως Τρίπολης.


 
Μην ρωτήσετε καν. Η απάντηση είναι «Όχι βέβαια!»
 
 
(Η παραπάνω απάντηση ενδεχομένως να διαφοροποιείται στην περίπτωση που έχουμε να κάνουμε με τοπικούς παράγοντες.)


 
Η πέργκολα της παρακμής

 
Οι βελγικοί υδατόπυργοι στέκονται παγωμένοι και σκουριασμένοι...

 
...το ίδιο και ο κρουνός ύδρευσης.

 
Τάφοι ερημικοί και απόμεροι...


 
Η πρόσοψη του σταθμού του Λεύκτρου. Ειλικρινά τείνω να πιστέψω, ότι ακόμα και αν έβγαινε προεδρικό διάταγμα, το οποίο θα διέτασσε την άμεση διάλυση κάθε ίχνους σιδηροδρόμου στην Πελοπόννησο από άκρη σε άκρη αυτής, δύσκολα θα επιτυγχάνονταν καλύτερα αποτελέσματα από αυτά που βλέπουμε σήμερα.  

 
Από το 2011 το Λεύκτρο έχει για πάντοτε χειμώνα.

 
Καίτοι προσθήκη η πλάγια όψη του σταθμού ενσωματώθηκε σε αυτόν με αρκετά ταιριαστό τρόπο.

Ακολουθεί σύντομα η ανάρτηση με την νυχτερινή φωτογράφιση της Ανδρίτσας.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 07/01/2023

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2023

Ημερολόγιο διελεύσεων #5


        Ιανουάριος: μήνας κακός και διπρόσωπος, όπως μαρτυρά και η ετυμολογία του ονόματος του. Αργόσυρτος και απρόβλεπτος μήνας που η μιζέρια της προηγούμενης χρονιάς ανακυκλώνεται και επανέρχεται δριμύτερη...

        ...όμως ας μην είμαι τόσο αρνητικός ήδη από την πρώτη ανάρτηση του νέου έτους. Αν μη τι άλλο, επιστρέφει και πάλι το ημερολόγιο διελεύσεων! Πάμε λοιπόν!


10/01/2023: Και όμως, το Desiro 460 109 δεν είναι η πρώτη σιδηροδρομική φωτογραφία της χρονιάς. Λίγες μέρες πριν έχει προηγηθεί εκδρομή στην Πελοπόννησο, της οποίας οι φωτογραφίες αναμένεται να ανέβουν σύντομα. Είναι ωστόσο η πρώτη φωτογραφία από την γραμμή κανονικού εύρους για το νέο έτος.


11/01/2023: Απόπειρα λήψης του ETR 470 006, το οποίο σήμερα εκτελεί το ICE 60. Μπορούσα και καλύτερα...


12/01/2023: Το Desiro 460 110 φέρει ασαφείς ενδείξεις όσον αφορά την ταυτότητα του διαχειριστή του.


16/01/2023: Αν και σχετικά νωρίς, το πασάγιο της Ιεράς Οδού παρουσιάζει αξιοσημείωτη κίνηση, τόσο από αυτοκίνητα, όσο και από πεζούς. Για τον αριθμό του Desiro δηλώνω άγνοια...


Το Desiro 460 112 κατευθύνεται δια της γραμμής καθόδου προς τον Πειραιά, ή ορθότερα προς τον Ρέντη, διότι ως γνωστόν, αν δεν ξεκινήσει η μέρα με μια μετεπιβίβαση, πώς θα πάει καλά το ταξίδι;


Αρκετά αργότερα την ίδια μέρα, το Desiro 460 102 ανηφορίζει προς το αεροδρόμιο.


18/01/2023: Το σημερινό πρωινό δεν είχε κάτι σπουδαίο να επιδείξει, οπότε προκειμένου να σπάσω κάπως την μονοτονία, επισκέπτομαι μετά από αρκετό καιρό τον Ταύρο.


Στο πασάγιο της οδού Μακεδονίας, διασταυρώνομαι με το εκ Χαλκίδος κατερχόμενο Desiro 460 104. Υπό το γεμάτο απορία ύφος του πασαγιοφύλακα επιχειρώ μια πρώτη λήψη, η οποία αποτυγχάνει παταγωδώς, λόγω λάθος ρύθμισης του ISO, ενώ αμέσως έπειτα επιχειρώ μια δεύτερη, η οποία αν και με τις ίδιες λανθασμένες ρυθμίσεις, μου δίνει μια ενδιαφέρουσα αντανάκλαση.


Το τρένο μας προσπερνάει και αφού σταματήσει στον σταθμό του Ταύρου για λιγότερο από μισό λεπτό, συνεχίζει την πορεία του προς τον νότο.


Σας έχω πει ποτέ, ότι μου αρέσουν πολύ οι σημαφόροι; Δεν πειράζει, σας το λέω ξανά τώρα!


(εύκολο) quiz: Ποιες γραμμές κάλυπτε το εν λόγω κύριο σήμα καλύψεως;


Κοιτώντας τον Λυκαβηττό σκέφτομαι, ότι ίσως δεν θα ήταν κακή ιδέα να περιμένω εδώ το φεσομένο Intercity 57. Κοιτώντας όμως ευθύς αμέσως το ρολόι μου, ανακαλώ την ιδέα.


«Βιτρό» σιδηροδρομικού θέματος και σιδηροδρομικής κατάντιας.


Σημαφόρος - σιχαμένα ηχοπετάσματα/καμβάδες σημειώσατε άσσο!


Η μόνη γραμμή που χρησιμοποιείται στο τμήμα μεταξύ Ρουφ και Ταύρου αυτή την στιγμή είναι η μεσαία.


Καλώς το και ας άργησε! Το IC 57 επιτέλους θα μας τιμήσει με την παρουσία του στην καμπύλη αμέσως μετά το σταθμό του Ρουφ.


Επικεφαλής της άδειας σύνθεσης είναι η Hellassprinter 120 028. Σε πολύ λίγο άλλο ένα ταξίδι της θα λάβει τέλος στο ΜΑΙ.

Μπορεί να μην έχει περάσει καλά καλά ούτε μήνας από την εν λόγω φωτογράφιση, όμως για κάποιο λόγο και παρ' ότι δεν είχε να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο, ήδη μου έχει μείνει έντονα αποτυπωμένη με αρκετά θετικές αποχρώσεις. Γιατί άραγε;


20/01/2023: Σήμερα βρέχει και ο κόσμος εξαφανίστηκε. Το Desiro όμως όχι...


Οι συναντήσεις μου με το ETR που εκτελεί το απογευματινό Express δρομολόγιο για Θεσσαλονίκη τείνουν να γίνουν ρουτίνα και μάλιστα αρκετά ευχάριστη. Το σημερινό ραντεβού ήταν με το ETR 470 007.


23/01/2023: Τι σας έλεγα παραπάνω; Σήμερα το ICE 60 εκτελείται από το ETR 470 001.


9 βαγόνια. Δεν είναι πολλά αρκεί να γεμίζουν. 


Η δική μου διέλευση των γραμμών θα πρέπει να περιμένει μέχρις ότου ολοκληρωθεί η διέλευση του ETR. 


Το κάδρο παραπέμπει σε φθινόπωρο καίτοι έχουμε τέλη Γενάρη.

24/01/2023: Η ταχύτητα πέφτει απότομα και άνευ ετέρου. Και δεν μιλώ μόνο για τον ρυθμό των φωτογραφίσεων...


30/01/2023: Το Desiro 460 218 κατηφορίζει στην γραμμή καθόδου με ταχύτητα. 


31/01/2023: Το Desiro 460 113 με αφήνει πίσω του. Το ίδιο θα συμβεί σε λίγες ώρες και με τον φετινό Γενάρη...