Συνέχεια του αφιερώματος «Η γέννηση του πρώτου ελληνικού δυκτίου»:
Στις 8 Νοεμβρίου είχα υποσχεθεί πως θα ανανέωνα με φωτογραφίες από τον πρώην σταθμό Πελοποννήσου του Πειραιά μέσα στο προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Τελικά δεν κατάφερα να ανανεώσω τότε, μα κατάφερα σήμερα καθώς προέκυψε ένα κενό.
Φτάνοντας με τον ΗΣΑΠ στον Πειραιά τα σύννεφα ήταν πολλά και αυτό ήταν άκρως ανησυχητικό γιατί δεν ήμουν προετοιμασμένος για βροχή. Τα χρονικά περιθώρια λοιπόν δεν ήταν και πολλά...
Ο σταθμός των ΣΠΑΠ στον Πειραιά. Από αυτό το σημείο ξεκίνησαν όλα το 1882...
O σταθμός μέχρι τις 13 Ιουνίου του 2005 εξυπηρετούσε τα δρομολόγια της Πελοποννήσου. Αργότερα η μετρική γραμμή ξηλώθηκε και τη θέση της πήρε η κανονική γραμμή. Σήμερα εξυπηρετεί τα δρομολόγια της Χαλκίδας. Μια κολόνα δεν μου επέτρεψε την λήψη ολόκληρου του σταθμού.
Ο σταθμός σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα τις ΣΠΑΠικές εποχές. Γυάλινα στέγαστρα, προκάτ εκδοτήρια,κατενέρ,LCD οθόνες και υπερυψωμένες αποβάθρες έχουν πάρει τη θέση του απλού παλιού σταθμού. Από την επαναλειτουργία και μετά δεν είναι λίγες οι φορές που τον έχω χρησιμοποιήσει σαν αφέτηρια για διάφορα σιδηροδρομικά -πάντα- ταξίδια κυρίως μέσα στην «προαστιακή ζώνη» και λιγότερο (τον τελευταίο χρόνο) για ταξίδια ως τη Χαλκίδα.
Πίσω στο θέμα μας...
...
Δύο εικόνες έχουν αποτυπωθεί για πάντα στο μυαλό μου όσον αφορά αυτό το σταθμό. Η πρώτη είναι χρόνια πίσω όταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα είδα για πρώτη φορά ελκόμενο AEG από ADTranz να περνάει κάτω από την γέφυρα της «χαράδρας» και να αφήνει πίσω του ένα σύννεφο σκόνης. Η δεύτερη και όχι τόσο ευχάριστη εικόνα ήταν όταν το καλοκαίρι του 2010 πήγα να φωτογραφίσω το σταθμό και αντίκρισα την εικόνα εγκατάλειψης με τους αστέγους και τους αθίγγανους να έχουν σπάσει τα έπιπλα του σταθμού και να έχουν γεμίσει ακαθαρσίες το μέρος. Σημειωτέον ότι δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από την παρουσία μου...
Στις 8 Νοεμβρίου είχα υποσχεθεί πως θα ανανέωνα με φωτογραφίες από τον πρώην σταθμό Πελοποννήσου του Πειραιά μέσα στο προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Τελικά δεν κατάφερα να ανανεώσω τότε, μα κατάφερα σήμερα καθώς προέκυψε ένα κενό.
Φτάνοντας με τον ΗΣΑΠ στον Πειραιά τα σύννεφα ήταν πολλά και αυτό ήταν άκρως ανησυχητικό γιατί δεν ήμουν προετοιμασμένος για βροχή. Τα χρονικά περιθώρια λοιπόν δεν ήταν και πολλά...
Ο σταθμός των ΣΠΑΠ στον Πειραιά. Από αυτό το σημείο ξεκίνησαν όλα το 1882...
O σταθμός μέχρι τις 13 Ιουνίου του 2005 εξυπηρετούσε τα δρομολόγια της Πελοποννήσου. Αργότερα η μετρική γραμμή ξηλώθηκε και τη θέση της πήρε η κανονική γραμμή. Σήμερα εξυπηρετεί τα δρομολόγια της Χαλκίδας. Μια κολόνα δεν μου επέτρεψε την λήψη ολόκληρου του σταθμού.
Ο σταθμός σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα τις ΣΠΑΠικές εποχές. Γυάλινα στέγαστρα, προκάτ εκδοτήρια,κατενέρ,LCD οθόνες και υπερυψωμένες αποβάθρες έχουν πάρει τη θέση του απλού παλιού σταθμού. Από την επαναλειτουργία και μετά δεν είναι λίγες οι φορές που τον έχω χρησιμοποιήσει σαν αφέτηρια για διάφορα σιδηροδρομικά -πάντα- ταξίδια κυρίως μέσα στην «προαστιακή ζώνη» και λιγότερο (τον τελευταίο χρόνο) για ταξίδια ως τη Χαλκίδα.
Πίσω στο θέμα μας...
...
Η γραμμή προς την Αθήνα
Στη θέση της παλιάς μόρτας...
Πειραιάς - Τερματικός σταθμός
Οι πόρτες παλιότερα ήταν μπλε
Η αίθουσα αναμονής στην θέση του παλιού καφενείου. Για κάποιο λόγο πάντα προτιμώ να περιμένω το τρένο στην αποβάθρα παρά εδώ μέσα.
Φεύγοντας...
Το 1554 έχει αργήσει. Πάω απευθείας Άγιο Διονύσιο με το 420...
Στην αφετηρία των λεωφορείων στον Άγιο Διονύσιο φαίνεται ακόμα η γραμμή του Περάματος
Ο σταθμός φωτογραφημένος από μια νησίδα
Ο κλειστός πλέον σταθμός αποτελεί την αρχή χιλιομέτρησης για το δίκτυο της κανονικής γραμμής ως πρώην αφετηρία των ΠΔΣ και αργότερα των ΣΕΚ και του ΟΣΕ. Το 2005 ο σταθμός όπως και η γραμμή μέχρι τον Ρέντη κλείνουν για να πραγματοποιηθούν εργασίες αναβάθμισης και ανακαίνισης. Ο σταθμός και ο γύρω χώρος το 2010 καταλαμβάνονται από άστεγους και άλλα ύποπτα στοιχεία και σταδιακά καταστρέφεται.Σήμερα έχει εκκενωθεί και καθαριστεί, ενώ είναι άγνωστο αν υπάρχει προοπτική επαναλειτουργίας.
Δύο εικόνες έχουν αποτυπωθεί για πάντα στο μυαλό μου όσον αφορά αυτό το σταθμό. Η πρώτη είναι χρόνια πίσω όταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα είδα για πρώτη φορά ελκόμενο AEG από ADTranz να περνάει κάτω από την γέφυρα της «χαράδρας» και να αφήνει πίσω του ένα σύννεφο σκόνης. Η δεύτερη και όχι τόσο ευχάριστη εικόνα ήταν όταν το καλοκαίρι του 2010 πήγα να φωτογραφίσω το σταθμό και αντίκρισα την εικόνα εγκατάλειψης με τους αστέγους και τους αθίγγανους να έχουν σπάσει τα έπιπλα του σταθμού και να έχουν γεμίσει ακαθαρσίες το μέρος. Σημειωτέον ότι δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από την παρουσία μου...
Το γκισέ πληροφοριών από την πίσω μεριά... ή μάλλον ότι απέμεινε από αυτό...
Η σκάλα...
Η έρημη αποβάθρα...
Προς Αθήνα...
Προς το Λιμάνι...
Το περιτύπωμα πατάει πάνω στα αρχαία...
πεθαμένα πράματα...
Μαρμάρινο μνημείο
Η πρόσοψη του γκισέ πληροφοριών.
Παρατήρηση: Η ξεφτισμένη από την υγρασία ψευδοροφή έχει αφαιρεθεί ενώ έχουν πραγματοποιηθεί και εργασίες στο δάπεδο της κεντρικής αίθουσας. Καλό αυτό!
Λεπτομέρεια
Η πρόσοψη από τη μεριά των γραμμών
Γενική άποψη γραμμών και κτηριακών εγκαταστάσεων
Η «χαράδρα» ή «φαράγγι»
Φεύγοντας συναντώ ξανά την γραμμή του Περάματος...
Ομολογώ πως σε σχέση με την τελευταία μου επίσκεψη το 2010 η εικόνα του σταθμού του Αγίου Διονυσίου είναι σαφώς καλύτερη. Βέβαια ο Πειραιάς αποτελεί άλλο ένα λαμπρό παράδειγμα μιας γραμμής η οποία έκλεισε για να ανακαινιστεί και αφού ανακαινίστηκε τελικά δεν επαναλειτούργησε. Επιπλέον η Ελλάδα ίσως να είναι η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα η οποία δεν έχει σιδηροδρομική σύνδεση με το μεγαλύτερο λιμάνι της. Αυτό όμως φαίνεται πως θα αλλάξει με την λειτουργία της γραμμής Ικονίου. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως κάποτε θα ξανακούσουμε το τρένο να σφυρίζει στο λιμάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου