Νυχτερινή φωτογράφιση σε Κάντζα και Θορικό

    To απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου δεν ήταν συνηθισμένο... Το ραντεβού είχε δοθεί στο σταθμό του Μετρό στην Αγία Παρασκευή. Το σκοτάδι είχε πέσει προ πολλού, η κόκκινη βαλίτσα με τα καλώδια και τις λάμπες ήταν έτοιμη και το κρύο τσουχτερό. Το αυτοκίνητο σταμάτησε για λίγα λεπτά και αφού επιβιβάστηκαν όλοι, τρεις στον αριθμό, ξεκίνησε με κατεύθυνση ένα χωράφι στην μέση του πουθενά...

    ... η «μέση του πουθενά» βεβαίως είναι ο σταθμός της Κάντζας! Το αυτοκίνητο σταμάτησε στο πάρκινγκ που βρίσκεται δίπλα από το κτήμα Καμπά. Το μόνο που φαινόταν μέσα στο σκοτάδι ήταν οι απόκοσμες σκιές δύο ψηλών πεύκων και ανάμεσα τους κάτι που έμοιαζε με χαμόσπιτο. Η εικόνα αυτή όμως θα άλλαζε πολύ σύντομα, γιατί σήμερα ήρθαμε με σκοπό να φωτίσουμε τον σταθμό!

     Το ξετύλιγμα των καλωδίων ξεκινάει αμέσως ώστε να μπορέσουν να φτάσουν από το αυτοκίνητο που θα μας παρέχει την ενέργεια που χρειαζόμαστε ως το σταθμό, όπου θα στηθούν οι λάμπες. Μέσα σε λίγα λεπτά ο πρώτος προβολέας τοποθετείται πρόχειρα και γίνεται η πρώτη ανακάλυψη:

 Η τρύπα στον τοίχο της Κάντζας σφραγίστηκε!

Με τσιμεντόλιθους και ξύλινες δοκούς... Δε μου φαίνεται και πολύ επαρκές το μέτρο για να αποφευχθεί η επικείμενη κατάρρευση.

 Est. 1891

Ενόσω οι δύο συνοδοιπόροι μου ασχολούνται με την συνδεσμολογία των καλωδίων στο αυτοκίνητο, εγώ μένω μόνος στο χωράφι και πειραματίζομαι με τις σκιές.

Τα φαντάσματα της Κάντζας βγήκαν νωρίς σήμερα!

Ο δεύτερος προβολέας τοποθετείται στη θέση του και η νύχτα γίνεται μέρα!

Οι πιθανοί χρωματικοί συνδυασμοί είναι ποικίλοι.

Απορώ τι μπορεί να σκέφτονταν οι διερχόμενοι οδηγοί βλέποντας τον μονίμως σκοτεινό σταθμό ξαφνικά φωτισμένο!

Το ένα από τα δύο δέντρα μας άφησε χρόνους.

Το θέαμα είναι μοναδικό! Είναι η πρώτη φωτογράφιση τέτοιου είδος στην οποία παρευρίσκομαι και το γεγονός πως φωτίζουμε ένα σταθμό του οποίου η ύπαρξη έχει σχεδόν ξεχαστεί από όλους, την κάνει ακόμα καλύτερη!

 Φως στα ενδότερα!

Πλέον αντί για παράθυρο υπάρχουν τσιμεντόλιθοι.

Με τον προβολέα στο χέρι!

Σε λίγα λεπτά τα φώτα θα σβήσουν και ο σταθμός θα επιστρέψει στην αφάνεια.

Πότε να είχε φωτιστεί άραγε τελευταία φορά στην ιστορία του;

Η εξόρμηση αυτή ήταν ανάμεσα στα άλλα μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δοκιμάσω το νέο μου τρίποδο.

Αποχωρώντας από το χώρο, έρχεται και η δεύτερη ανακάλυψη της ημέρας: Σε ένα σημείο καλυμμένο με χώμα και μπάζα διακρίνονται οι στρωτήρες, πιθανώς της δεύτερης γραμμής του σταθμού. Το εύρημα αυτό εκ πρώτης όψεως δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά έχει μεγάλη σημασία αν σκεφτεί κανείς πως ίσως να δείχνει την ακριβή πορεία που ακολουθούσε ο διάδρομος των γραμμών μπροστά από το σταθμό, τη στιγμή μάλιστα που περιμετρικά του σημείου δεν έχει μείνει ούτε μισή βίδα για δείγμα απο τις γραμμές. Άραγε να υπάρχουν και θαμμένες σιδηροτροχιές;

Υπερέκθεση στο φουλ, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο...

Η δουλειά μας εδώ τελείωσε. Η εικόνα της φωτισμένης Κάντζας θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου. Όμως η νύχτα έχει συνέχεια. Μέσω της λεωφόρου Λαυρίου κατευθυνόμαστε προς το Θορικό όπου θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε την γέφυρα.

Στο Θορικό το κρύο «ξυρίζει». Η θερμοκρασία δίπλα από τη θάλασσα σύμφωνα με το θερμόμετρο του αυτοκινήτου είναι στους 2 βαθμούς Κελσίου. Το εντυπωσιακό ωστόσο είναι πως το νερό δεν είναι καθόλου παγωμένο, αλλά αντίθετα είναι χλιαρό!

Στην αρχή επικρατεί προβληματισμός: Το αυτοκίνητο είναι στραμμένο προς τη γέφυρα και την φωτίζει με τους προβολείς του...

...είναι όμως αυτό αρκετό; 

Αποφασίζουμε να κατευθυνθούμε προς το σταθμό προτού αποφασιστεί τελικά πόσοι προβολείς θα τοποθετηθούν, αλλά και πως θα γίνει η διάταξη τους στο χώρο.

Ποιητική εικόνα.

Ο σταθμός του Θορικού είναι ετοιμόρροπος και αυτό δεν αλλάζει είτε είναι νύχτα, είτε μέρα...

Ιδανικό μέρος για να θαυμάσει κανείς με τις ώρες τη θάλασσα

Με ψυχρά χρώματα, ανάλογα του παγωμένου αέρα που φυσσούσε κατά διαστήματα.

Παρά το γεγονός πως είναι λίγο μεγαλύτερος απο περίπτερο και διαθέτει μόνο μια γραμμή, ο σταθμός αυτός, όπως και όλοι οι σταθμοί της γραμμής του Λαυρίου, έχει πολύ μεγαλύτερη καλαισθησία απο τα σύγχρονα μεγαθήρια με τις τσιμεντένιες αποβάθρες και τις αμέτρητες γραμμές.

Θα μου πείτε πως η καλαισθησία είναι υποκειμενικό θέμα. Το δέχομαι. Η λειτουργικότητα όμως; 

Το μοναδικό απομεινάρι από το εσωτερικό του σταθμού.

Η θέα απο τον βράχο στο πίσω μέρος του κτίσματος. Η εικόνα για κάποιο λόγο μου θυμίζει το «Όνειρο στο Κύμα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη...

Απο μακριά

Το γεφυράκι στέκει ακόμα στη θέση του.

Η πρόσοψη του σταθμού. Όπως και στην Κάντζα έτσι και εδώ η κατάρρευση είναι θέμα χρόνου.

Η γραμμή είναι παραδόξως στη θέση της και σε αρκετή καλύτερη κατάσταση απ' όσο την είχα φανταστεί.

Εις το επανιδείν! Και αυτό είναι υπόσχεση.

Με πέντε στρωτήρες

Πόσα από τα φώτα που φαίνονται στο βάθος να υπήρχαν την τελευταία φορά που πέρασε τρένο απο εδώ;

Κατά λάθος ενεργοποίησα το flash.

Η μεταλλική γέφυρα από την πλευρά του δρόμου. Η κατάβαση στο σκοτάδι εγκυμονεί κίνδυνο γκρεμοτσακίσματος.

Ο σταθμός φαίνεται μικροσκοπικός σε σχέση με την πινακίδα.

Επιστρέφουμε πίσω στο αυτοκίνητο όπου τελικά αποφασίζουμε να επιστρατεύσουμε δύο προβολείς σε συνδυασμό με τα φώτα του αυτοκινήτου.

Η γέφυρα χρόνο με το χρόνο σαπίζει περισσότερο.

Τα φώτα του δρόμου ταιριάζουν απόλυτα με το νυχτερινό τοπίο.

Οι Σιδηρόδρομοι Αττικής είχανε προβλέψει και πάρκινγκ για βάρκες!

.
Μπορεί να κάνει κρύο, όμως η εικόνα αυτή εκπέμπει ζεστασιά.

Άνωθεν

Με τους προβολείς στα χέρια προσπαθούμε να φωτίσουμε τη γέφυρα και απο πάνω, αλλά το μήκος των καλωδίων περιορίζει τις κινήσεις μας.

Και η ιστορία συνεχίζεται...

Κάπου εδώ τελειώνει άλλη μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Οι νυχτερινές εικόνες της Κάντζας και η νυχτερινή μαγεία του Θορικού θα μου μείνουν αξέχαστες, ενώ ανανεώνω το ραντεβού μου με τη γραμμή του Λαυρίου, που παρότι εδώ και 61 χρόνια έχει αφεθεί στη μοίρα της, είναι γεμάτη μυστικά και δε σταματάει ποτέ να μας εκπλήσσει.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 6/12/2017