Βαδίζοντας στα χνάρια της Jonction Salonique–Constantinople: Οδοιπορικό σε Ανατολική Μακεδονία - Θράκη (Μέρος 2ο)

            H πρώτη μέρα της εξόρμησης στους σταθμούς της Ανατολικής Μακεδονίας έχει έρθει έρθει σε πέρας. Το βράδυ έχει βρέξει και το επόμενο πρωί ο ουρανός παραμένει βαρύς, χωρίς ωστόσο να βρέχει. Ξεκινάμε από την Κομοτηνή με πρώτη προγραμματισμένη στάση της ημέρας τον σταθμό της Βέννας.

Ο σταθμός της Βέννας φωτογραφημένος με μέτωπο προς Αλεξανδρούπολη. 

Χειριστήρια σημαφόρου σε πλήρη αχρηστία. 

Ομοίως και ο σταθμός στο σύνολο του...

Όπως έμελλε να φανεί πολύ σύντομα για την πρόληψη των πυρκαγιών δεν αρκεί η μη ρίψη αναμένων τσιγάρων από τα σιδηροδρομικά οχήματα...

Μέχρι πότε θα φωτογραφίζω άδειες αποβάθρες;

Κοιτώντας προς Κομοτηνή.

Η πρόσοψη του σταθμού φωτογραφημένη από την πλευρά των γραμμών. 

Υλικά ανακαίνισης μιας γραμμής που χρήζει εκ νέου ανακαίνισης...

Λήψη από την μόρτα.

Ανορθόδοξη σκάλα.

King of the hill.

Υπερβολικά πολύς χώρος, καμία εμφανής χρήση αυτού. 

Η σημερινή γραμμολογία του σταθμού πρέπει να διαφοροποιείται αρκετά από την αρχική του 1896.

Τούτο γιατί οι εγκαταστάσεις της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης κατασκευάστηκαν δίπλα από τον σταθμό το χρονικό διάστημα μεταξύ 1950 - 1960. Το ίδιο ισχύει και για την μόρτα του σταθμού. 

Εντός...

Ζυγαριά.

Πιστοποιημένη από το Υπουργείο Εμπορίου σε καιρούς που ακόμα οι σταθμοί είχαν εμπορική δραστηριότητα.

    Στοιχεία ταυτότητας του κατασκευαστή της.

Πίσω στον σταθμό...

Σε αυτή την αίθουσα κάποτε περίμεναν επιβάτες. 

Εγκατάλειψη ένθεν και έξωθεν.

Η φυλλωσιά έχει αρχίσει να καταπίνει το εκκλησάκι του σταθμού.

Χωρίς να υπάρχει λόγος να παρατείνουμε την παραμονή μας στην έρημη Βέννα, κατευθυνόμαστε προς τον σταθμό της Μέστης.

Συγκριτικά με τον σταθμό της Βέννας, η Μέστη παρουσιάζει εντονότερη εγκατάλειψη.

Μεγάλες αποθήκες, αλλά μηδενική κίνηση.

Δηλαδή εδώ κάποτε στάθμευαν συστοιχίες βαγονιών; 

Το κτήριο του σταθμού της Μέστης μοιάζει μάλλον με ανοικτό μνήμα, παρά με σταθμό.

Άνευ στεγάστρου. 

Άνευ επιβατών και γενικώς άνευ ελπίδας.

Υπενθύμιση: Η κυκλοφορία στο τμήμα Αλεξανδρούπολη - Ξάνθη διεξαγόταν κανονικά μέχρι τον Φεβρουάριο που πέρασε, ενώ η Hellenic Train είχε επισήμως ανακοινώσει και ενίσχυση των δρομολογίων προγραμματισμένη για την 1η Μαρτίου 2023. Λίγες ώρες νωρίτερα, το καταραμένο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, μαζί με τις ζωές 57 ανθρώπων έμελλε να μπει τέλος και στην πρώτη και μοναδική ίσως θετική κίνηση της εν λόγω εταιρείας από τον καιρό που ανέλαβε την εκμετάλλευση του δικτύου πριν καν αυτή αρχίσει. 

Τα Τέμπη όμως δεν αποτελείωσαν μόνο τον σιδηρόδρομο στην Θράκη, ο οποίος παρά αυτή την φευγαλέα, απειροελάχιστη προσπάθεια ανάνηψης του φαινόταν τελειωμένος προ πολλού, αλλά φαίνεται ότι στάθηκαν η τέλεια αφορμή για το τέλος του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα από παντού και δια παντός...

Μες τη σκουριά...

Κάποτε στους σταθμούς γινόταν ειδική μνεία για την ύπαρξη πόσιμου νερού. 

H Μέστη, η οποία στους χρόνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μνημονευόταν ως Κιοσέ Μετζίτ, διέθετε ένα αρκετά μεγάλο συγκρότημα.

Ανάμεσα σε άλλα, ήταν από τους σταθμούς οι οποίοι διέθεταν ήδη από την κατασκευή της γραμμής υδατόπυργο και μηχανοστάσιο...

...ενώ σε μεταγενέστερους χρόνους απέκτησε δρεζινοστάσιο, δύο αποθήκες, γεφυροπλάστιγγα καθώς και πληθώρα βοηθητικών κτηρίων.

1/4 υδατόπυργου.

Εδώ κάποτε υπήρχε κρουνός ύδρευσης. Σήμερα επιβιώνουν μόνο στοιχεία της βάσης του. 

Ο χώρος του μηχανοστασίου φαίνεται αδιάβατος από την πυκνή βλάστηση, οπότε δεν επιχειρώ καν να το προσεγγίσω.

Οι τοίχοι σε ορισμένα εκ των βοηθητικών κτηρίων έφεραν διακοσμητικά στοιχεία.

Ακόμα μια κουζίνα. 

Η γεφυροπλάστιγγα του σταθμού βρίσκεται στην έξοδο προς Συκορράχη και είναι επίσης αρκετά δύσκολα προσεγγίσιμη λόγω βλάστησης. 

Μετά από μάχη με τα βάτα καταφέρνω να εισέλθω στο εσωτερικό του ζυγιστηρίου. 

Τα όργανα παραμένουν άθικτα.

Ακαταλαβίστικες ενδείξεις. 

Η βάση του υδατόπυργου μαρτυρά και την ηλικία του.

Η αφαίρεση του τσιμεντένιου αντίβαρου, αλλά η διατήρηση του μεταλλικού σκελετού στην θέση του, μου προκαλεί μια κάποια έκπληξη...

... μεγαλύτερη έκπληξη μου προκαλεί όμως η διατήρηση της πινακίδας του κατασκευαστή μέχρι και σήμερα!

Ο σταθμός είναι σφραγισμένος, πλην ενός απομονωμένου δωματίου στο πίσω μέρος του κτηρίου, το οποίο φαίνεται πως χρησιμοποιούταν - ω, τι έκπληξη! - ως μικρή κουζίνα.

Οι επαρχιακοί δρόμοι που οδηγούν στην Εγνατία είναι σχεδόν άδειοι. Από την Μέστη η διαδρομή μέχρι την Αλεξανδρούπολη κυλάει πολύ γρήγορα και σύντομα βρισκόμαστε μπροστά στον Γαλλικό σταθμό της Αλεξανδρούπολης. 

«Αλεξανδρούπολις - Διαλογή», ο επονομαζόμενος και «Γαλλικός» σταθμός. 

 

Στο διάστημα που μεσολάβησε από την σύνδεση του δικτύου της Jonction με αυτό των Chemins de Fer Orientaux  και την συνεπακόλουθη κατάργηση της παλιάς χάραξης Ποταμού - Φερρών, μέχρι την απορρόφηση της τελευταίας από τους ΣΕΚ το 1954, η Αλεξανδρούπολη διέθετε συνολικά έξι σιδηροδρομικούς σταθμούς, εκ των οποίων σήμερα διατηρούνται οι 4. Ο σταθμός της Διαλογής είναι ο παλιότερος της πόλης, κατασκευασμένος από την Chemins de Fer Orientaux την διετία 1872 - 1873. Κτήριο β' τάξης, κατασκευασμένος εξ ολοκλήρου από ξύλο κατά το χαρακτηριστικό μοτίβο των κτισμάτων της Εταιρείας Ανατολικών Σιδηροδρόμων, ο Γαλλικός σταθμός ήταν ο κεντρικός της εταιρείας και λειτουργούσε ως αφετηρία της γραμμής Δεδέαγατς - Πυθίου.

Εξαιτίας της γειτνίασης με το μηχανοστάσιο, ο σταθμός χρησιμοποιούταν για την απόθεση βαγονιών και τον σχηματισμό συνθέσεων, εξ ου και η μεταγενέστερη προσθήκη του όρου «Διαλογή» στην ονομασία του.

Ελπίζαμε να βρούμε έστω έναν άνθρωπο, όμως ο σταθμός είναι κλειστός.

Το κτήριο της οικίας του διοικητικού προσωπικού που βρίσκεται παραπλεύρως των γραμμών ξεφεύγει από τον κανόνα της ξύλινης κατασκευής που ακολουθούν όλα τα κτίσματα εντός του συγκροτήματος, όμως δεν ξεφεύγει από τον γενικότερο κανόνα της άνευ όρων εγκατάλειψης...

Στην Αλεξανδρούπολη «ναυλοχεί» και το μοναδικό ενεργό τροχαίο υλικό που θα συναντήσουμε κατά την διάρκεια της τριημέρου εξορμήσεως μας...

Συγκεκριμένα στην τέταρτη γραμμή του σταθμού βρίσκεται σταθμευμένη η αυτοκινητάμαξα AEG 520 156. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα συνονθύλευμα οχημάτων προερχόμενα από διαφορετικές μονάδες. 

Εξαιρετικά μικρή πινακίδα για εξαιρετικά μικρές ταχύτητες. 

Οι εποχές των απευθείας συνδέσεων του Πειραιά με την Αλεξανδρούπολη έχουν παρέλθει προ πολλού και ανεπιστρεπτί...

Πρώτη θέση. 

Τα τρένα με τα οποία μεγάλωσα...

Το μηχανοστάσιο της Αλεξανδρούπολης έχει ζήσει πολύ καλύτερες μέρες.

Η Bombardier 220 027 σταθμεύει εντός του μηχανοστασίου. 

Επίσκεψη στην πολυδιαφημισμένη νέα γραμμή λιμένος.

Καίτοι Σάββατο, στο βάθος τα κοντέινερ πηγαινοέρχονται. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τα τρένα...

Στις γραμμές πίσω από το μηχανοστάσιο αναπαύεται διαλυμένο και το κινητήριο όχημα του ΜΑΝ 620 024.

Η πρόσοψη του σταθμού όπως φαίνεται από τον δρόμο.

Φαίνεται ότι δεν ήμαστε οι μόνοι που δεν βρήκαμε ψυχή...

Ποιος και τι εμποδίζει τον όποιο κακοήθη απ' το να πυρπολήσει τον σταθμό; 

(Σημείωση: Μόλις τρεις μήνες μετά την επίσκεψη μου εδώ, τα βοηθητικά κτήρια απέναντι από τον σταθμό πυρπολύθηκαν...) 

Επόμενη στάση: Στρατιωτική στάση Αλεξανδρούπολης.

Από την Πελοπόννησο μέχρι τον Έβρο.

Η στρατιωτική στάση της Αλεξανδρούπολης κατασκευάστηκε επί του ενωτικού κλάδου Ποταμού - Αλεξανδρούπολης από την Jonction Salonique - Constantinople για την εξυπηρέτηση στρατιωτικών αναγκών όπως προδίδει και το όνομα του σταθμού.

Η διαφορά αρχιτεκτονικής αντίληψης μεταξύ των δύο εταιρειών είναι φανερή. 

Φανερή είναι και η αντίληψη περί εκμεταλλεύσεως ακινήτων που διακατέχει την ΓΑΙΑΟΣΕ...

Έξοδος.

Ο σταθμός διαθέτει τρεις γραμμές και μια μόρτα. 

Στο πασαγιοφυλάκιο πριν την στρατιωτική στάση βρίσκω μια (ανορθόγραφη) υπόμνηση του παρελθόντος. 

Μετά την καταγραφή της απόλυτης σιδηροδρομικής κατάντιας που επικρατεί εντός της πόλης της Αλεξανδρούπολης, είμαστε έτοιμοι για μια ακόμα δόση κατάντιας από τους σταθμούς της υπαίθρου...

Κίρκη λοιπόν. 

Μόλις ενάμιση μήνα μετά την επίσκεψη στην Κίρκη εκδηλώθηκαν οι καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν τον νομό Έβρου, ανάμεσα τους και τον οικισμό της Κίρκης. Ο σταθμός μπορεί να σώθηκε κυριολεκτικά από θαύμα, όμως όλο το δάσος πέριξ αυτού έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Όσο για το χωριό, αν τον Ιούνιο μου έδωσε την εικόνα ότι είναι ακατοίκητο, σήμερα δεν θέλω καν να φαντάζομαι πώς θα μοιάζει...

Εγκλήματα επί εγκλημάτων.

Ο σταθμός έχει τεθεί σε μόνιμη αργία. 

Και όμως, μέχρι τον Φεβρουάριο και εδώ στάθμευαν τρένα!

Εδώ έχει σφραγιστεί και η αίθουσα αναμονής. 

Απορία: Ποιος έκανε ταξίδι τόσων χιλιομέτρων για να κάνει graffiti σε έναν ξεχασμένο σταθμό στην μέση του πουθενά; 

Το βοηθητικό κτήριο δεν βοηθάει πλέον κανέναν.

Κατηφορίζοντας προς την Συκορράχη πραγματοποιούμε μια στάση για μια λήψη ενός «S» της γραμμής. Το μόνο πράγμα που δεν μπορούσα να φανταστώ εκείνη την στιγμή ήταν, ότι μόλις ενάμισι μήνα μετά όλο αυτό το δάσος θα γινόταν στάχτη...

ΑΣΙΔ πριν την είσοδο της Συκορράχης. 

Η πινακίδα της στάσης παρουσιάζει μια κάποια σύγχυση. 

Στάση της κακιάς ώρας, άξια για σιδηρόδρομο της κακιάς ώρας.

Από τον νομό Έβρου μεταφερόμαστε πίσω στον νομό Ροδόπης και συγκεκριμένα στον σταθμό του Πολυάνθου. 

Στην επιγραφή διακρίνονται ακόμα τόσο οι αραβικοί χαρακτήρες της παλιάς ονομασίας του σταθμού, όσο και η λατινική απόδοση τους ως «Narli Kioi» ή «Narli Keuy» όπως αναγράφεται στην επιγραφή του ανατολικού τοίχου. 

Το κτήριο του Πολυάνθου μου φαίνεται υπερβολικά μεγάλο για το μέγεθος του οικισμού. Ίσως απλώς εγώ να μην μπορώ να αντιληφθώ τις ανάγκες που καλούταν να εξυπηρετήσει κατά τον χρόνο κατασκευής του. 

Το κτήριο είναι περιφραγμένο, καθώς ήδη τμήμα του έχει καταρρεύσει. 

Γραμμή προς Κομοτηνή.

Τυποποιημένο σχέδιο της JSC. 

Επιγραφές χαραγμένες πάνω στο κτήριο, προφανώς από στρατιώτες που κάποτε πέρασαν από εδώ.

Πού πήγε ο κρουνός ύδρευσης;

«Λάρισα σειρά 121» επί της βάσης του υδατόπυργου.

Ο έτερος κρουνός ύδρευσης επιβιώνει στην έξοδο του σταθμού.

Ομοίως ο σημαφόρος. 

Και τώρα αρχίζουμε παιχνίδι με τα σύννεφα.

Πράσινη ασφυξία. 

Σταματάω για μια στιγμή και συλλογίζομαι: Άραγε αν δεν είχε φτιάξει την γραμμή ο σουλτάνος, σήμερα θα είχαν στρωθεί έστω τα πρώτα της χιλιόμετρα ή ακόμα θα ήμασταν στην φάση των μελετών;

Με αυτές τις σκέψεις αφήνουμε πίσω μας και τον Πολύανθο και κατευθυνόμαστε προς τον τελευταίο σταθμό σήμερα, αυτόν του Ιάσμου. 

Πριν τον Ίασμο θα προηγηθεί μια ολιγόλεπτη στάση για την φωτογραφική αποτύπωση της σιδηροδρομική γέφυρας του ποταμού Κομψάτου.

Ανομοιόμορφη κατασκευή.

Ίασμος. Ακόμα ένας κλειστός σταθμός. 

Τουλάχιστον διατηρείται σε αξιοπρεπή κατάσταση. 

Οι κληματαριές στα υπόστεγα των σταθμών ήταν ένα φαινόμενο το οποίο συνάντησα αρκετές φορές κατά την διάρκεια της θρακικής εξόρμησης. 

Ο κορμός είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ανάμεσα στο χειριστήριο του σημαφόρου.

Οι φωτεινές ενδείξεις εδώ δεν κατάφεραν να επιβιώσουν.

Ζυγιστήριο. 

Άκρως συμπαθητικός σταθμός. 

Η δολοφονία 57 ανθρώπων ήταν η τέλεια αφορμή...

Η βλάστηση έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ταχέως. 

 Angleur 1895.

WC αδιάβατο. 

Αποβάθρα έρημη.

Υ.Γ: Για λόγους συνέπειας η ανάρτηση ήταν προγραμματισμένη να ανέβει εντός του Νοεμβρίου. Ωστόσο λόγω τεχνικού προβλήματος, αυτό δεν κατέστη δυνατό μέχρι σήμερα. Συνεπώς το τρίτο και τελευταίο μέρος του οδοιπορικού αναμένεται να ανέβει και αυτό εντός του Δεκεμβρίου. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 17/06/2023