Λαυρεωτικός σιδηρόδρομος: Κάντζα - Μαρκόπουλο

  Ο Λαυρεωτικός σιδηρόδρομος, όπως είναι γνωστός, δηλαδή η γραμμή των σιδηροδρόμων Αττικής (μετέπειτα ΣΠΑΠ) που συνέδεε την Αθήνα με τα Μεσόγεια και το Λαύριο, είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία των ελληνικών σιδηροδρόμων.
    Το κομμάτι αυτό, παρά την μεγάλη του ιστορία,  έχει εγκαταλειφθεί πλήρως από το 1957 ενώ ελάχιστα έχουν μείνει για να θυμίζουν πως κάποτε υπήρχε γραμμή. Δε θα μιλήσω όπως παραπάνω για τη γραμμή αυτή, γιατί υπάρχουν πολύ πιο ειδικοί και έμπειροι στο θέμα από εμένα όπως ο Δημήτρης Τερτίπης που εδώ και 13 χρόνια έχει καλύψει πλήρως τη γραμμή και έχει κάνει μια περιεκτικότατη και αναλυτική παρουσίαση της που μπορείτε να βρείτε στο site του: http://users.ntua.gr/dtert/trena/. Έτσι λοιπόν, συνοδευόμενος και  καθοδηγούμενος από αυτόν, ξεκινάμε για το σταθμό της Κάντζας...

  Ο σταθμός της Κάντζας δεν απέχει και πολύ από τον ομώνυμο σταθμό της γραμμής του Αεροδρομίου...

...μετά από λίγο περπάτημα, το ερειπωμένο κτήριο του σταθμού της Κάντζας αρχίζει να φαίνεται...

...ανάμεσα σε δύο πελώρια πεύκα, το μικρό λίθινο οικοδόμημα ,παρά το πέρασμα του χρόνου, εξακολουθεί να στέκεται.

Πίνακας

Η πίσω πόρτα του σταθμού. Προσέξτε τα υπολείμματά της τοιχοποιίας.

Λεπτομέρεια από το γωνιακό δοκάρι που στηρίζει την οροφή

Κεραμίδια και πεύκο

Το εσωτερικό του σταθμού, φωτογραφημένο από την πίσω μεριά

Η τρύπα - σήμα κατατεθέν του σταθμού. Από όσο πληροφορήθηκα, η τρύπα αυτή ανοίχθηκε πριν πολλά χρόνια με ανορθόδοξο τρόπο

Το εσωτερικό του σταθμού όπως φαίνεται από την τρύπα.

Οροφή υπό κατάρρευση

Η εσοχή αυτή κάποτε ήταν τζάκι

Το μόνο παράθυρο που σώζεται στα πλαϊνά μέρη του σταθμού

Η μπροστινή είσοδος φωτογραφημένη από μέσα

Ο πλαϊνός με τον πίσω τοίχο έχουν ανοίξει και η πλήρης κατάρρευση είναι προ των πυλών. Στην οροφή διακρίνεται και ο σωλήνας της καμινάδας.

Σπασμένο τούβλο. Πάνω στο ένα κομμάτι διακρίνεται η επιγραφή «ΓΚΑΡΗΣ»

Έξω...

Ο φεγγίτης

Μπροστά από το φεγγίτη, στο τρίγωνο που σχηματίζουν τα δοκάρια της οροφής εντοπίζεται με δυσκολία αυτό το υπόλειμμα περίτεχνου ξύλινου σκαλίσματος. Προφανώς λοιπόν παλιότερα υπήρχε ξύλινη διακόσμιση της οροφής, η οποία σε άγνωστο χρόνο αφαιρέθηκε. Κρίνοντας δε από την ευθεία πάνω στο κομμάτι που έμεινε, μπορούμε να εικάσουμε πως κόπηκε με κάποιο εργαλείο...

Το πεύκο εμποδίζει...

Η θέα από το χωράφι του σταθμού

Σκοτεινή λήψη από το πλάι

Παιχνίδια με το φώς

Μικρό μεν, συμπαθητικό δε

Δύσκολα μπορώ να φανταστώ το κτήριο αυτό ως σταθμό

Πατώντας στο χώρο των γραμμών.

Φανταστείτε από το σημείο αυτό διέλευση τρένου!

Η τρύπα τραβηγμένη από άλλη πλευρά.

Λεπτομέρεια της τελευταίας στιγμής! Πάνω σε μία πέτρα του τοίχου είναι χαραγμένη η ημερομηνία 1891 με τα αρχικά Α.Γ. Είναι άγνωστο το τι ακριβώς σημαίνει η χρονολογία αυτή, όμως θα μπορούσε να παραπέμπει στη χρονολογία κατασκευής του σταθμού, αν αυτός κατασκευάστηκε σε δεύτερη φάση από τους υπόλοιπους βασικούς σταθμούς της γραμμής. (Υπενθυμίζω πως η γραμμή και οι σταθμοί της ήταν έτοιμοι το 1885)

Φεύγοντας

Σειρά έχει το Μαρκόπουλο και ξεκινάμε την πεζοπορεία μέχρι τη λεωφόρο Λαυρίου, όπου θα περιπέσουμε στην ένδεια του ΚΤΕΛ Αττικής...

Όσο είμαστε μέσα στο λεωφορείο, συζητάμε τις δυνατότητες επαναλειτουργίας της γραμμής αυτής (όχι της μετρικής βέβαια!) και σκεφτόμαστε πόσο πιο εύκολα και γρήγορα θα γινόντουσαν οι μετακινήσεις από και προς τα Μεσόγεια. Ως γνωστόν όμως, η δουλειά κρατεί καλά από το 1957 ενώ οι τεχνικές μελέτες διαδέχονται η μία την άλλη με ταχύτητα φωτός...

Στο Μαρκόπουλο...

Η πρόσοψη του σταθμού από την πλευρά του δρόμου

Συμμετρία

Σε μια γωνία σώζεται μια σιδηροτροχιά

Ο σταθμός όπως φαίνεται από τη μεριά των γραμμών

Τα σύννεφα και η ατμάμαξα δημιουργούν την ψευδαίσθηση άφιξης!

Σε ευρύτερο πλάνο

Η Δι 7113 βρίσκεται παρατημένη στο σταθμό, επικεφαλής ενός συρμού 3 βαγονιών.

Η Φοινικιά του Παλαμά

Φεγγίτης Νο2

Το εσωτερικό του σταθμού, που παλαιότερα λειτουργούσε ως ταβέρνα.

Εγκατάλειψη

Μεσημεριανή ξεκούραση

Τα χειριστήρια της Δι 7113. Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, η οδήγηση μιας τέτοιας μηχανής ήταν τέχνη.

Λεπτομέρεια από τον μετρητή πίεσης της πέδης κενού, κατασκευασμένου από την Gebrüder Hardy Maschinenfabrik AG με έδρα τη Βιέννη. Μετά βίας διακρίνεται η επιγραφή "Vacuum Βrem".

Παράθυρο

Λεπτομέρεια από τις ενδείξεις.

Αποσύνδεση

Μέσα από το βαγόνι

Στο βαγόνι σειράς Ζ16 υπ' αριθμόν 9032 έχει γίνει προσπάθεια άτσαλης μετασκευής σε κάποιο είδος επιβατικού βαγονιού, άγνωστο το από ποιους, που και πότε.

Το τελευταίο βαγόνι του συρμού είναι το 8419 που διατηρεί και παπαφίγκο.

Το τέλος της γραμμής.

Πάνω στο μεσαίο βαγόνι της σύνθεσης βρίσκεται εγκατεστημένο ένα ηχείο!

Δεν υπάρχει σωτηρία

Ντεκόρ

Τα γκρίζα σύννεφα δίνουν ενδιαφέρον

Σε παράταξη

 Από τη γωνία

Τα χρώματα του σταθμού δένουν ωραία με τον περιβάλλοντα χώρο.

Το εσωτερικό της δεύτερης, μικρότερης αίθουσας.

Άλλη μια σιδηροτροχιά που διαφεύγει ακόμα του χυτηρίου.

Λεπτομέρεια 

Αντίο Μαρκόπουλο.

Ο δρόμος μέχρι το Κορωπί δε διαρκεί πολύ και σύντομα επιβιβαζόμαστε στο Desiro της επιστροφής. Η κίνηση είναι αρκετή, λόγω των ανοικτών μαγαζιών και το ταξίδι μέχρι την Πλακεντίας είναι σύντομο.

Το Desiro 460 118 θα συνεχίσει τη διαδρομή του μέχρι τα Άνω Λιόσια.

 

  Δε θέλω να γίνω βαρετός και να επαναλάβω τα αυτονόητα, όμως το Λαύριο πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσει και πάλι σιδηροδρομική σύνδεση με το υπόλοιπο λεκανοπέδιο. Δε νοείται μια περιοχή όπως τα Μεσόγεια, με τόσο κακή εξυπηρέτηση από άποψη συγκοινωνιών να βασίζεται μόνο στις οδικές μεταφορές οι οποίες και πάλι δε την καλύπτουν επαρκώς.Τέλος πάντων, υποσχέθηκα να μη πώ πολλά... Ευχαριστώ πάρα πολύ το Δημήτρη Τερτίπη για την ξενάγηση και την πρόσκληση, ενώ εύχομαι στο εγγύς μέλλον να γράψω και άλλα Λαυρεωτικά χιλιόμετρα.

  Τέλος εύχομαι σε όλους σας Καλά Χριστούγεννα με υγεία και ευτυχία και ό,τι άλλο επιθυμείτε να πραγματοποιηθεί!!!