Μέχρι σήμερα δεν είχα σχεδόν καμία εμπειρία στην ακολούθηση συρμών. Όσες φορές είχε τύχει κάτι τέτοιο, είτε δεν είχα πάνω μου φωτογραφική μηχανή, είτε δεν είχα ιδέα τι να κάνω... Αυτή τη φορά όμως η ακολούθηση του συρμού που μεταφέρει τους σωλήνες του ΤΑΡ απο τη Θήβα, έμελλε να αποτελέσει μια απο τις κορυφαίες σιδηροδρομικές στιγμές που έχω ζήσει όσο ασχολούμαι με το θέμα.
Ξεκινώντας με εκλεκτή και έμπειρη παρέα απο το σταθμό Λαρίσης, το πρόγραμμα προέβλεπε αναχώρηση με το 884 και αποβίβαση στη Λιβαδειά. Απο εκεί, θα μεταβαίναμε στη Δαύλεια οδικώς όπου και θα φωτογραφίζαμε το IC 53. Ο νόμος του Murphy θα εφαρμοζόταν πλήρως λίγες ώρες αργότερα...
Η αποξήλωση των τελευταίων μέτρων της 1ης γραμμής στο σταθμό Λαρίσης είναι γεγονός. Τέλος εποχής...
Η «φρέσκια» ADTranz 220 017 σήμερα θα εκτελέσει το 884.
Έχουμε την τιμή να ταξιδέψουμε με το πρώτο τρένο που θα αναχωρήσει επισήμως απο την 8η γραμμή του σταθμού Λαρίσης!
Με καθυστέρηση της τάξης του ενός λεπτού, η αμαξοστοιχία 884 φτάνει στη Λιβαδειά.
Οι σταθμοί της Βοιωτίας έχουν μια φανερή και ανεξήγητη εγκατάλειψη. Θυμίζω πως ο εικονιζόμενος σταθμός Β' Κλάσης εξυπηρετεί μια πόλη σχεδόν 25.000 κατοίκων.
Telematics...
Η πρόσοψη απο την πλευρά των γραμμών.
Στη Λιβαδειά αρχίζει το πάρτι. Επιβιβαζόμαστε στο αγροτικό του οδηγού μας και ξεκινάμε το ταξίδι προς τη Δαύλεια.
Ιδού η Δαύλεια! Άλλος ένας ξεχασμένος σταθμός.
Οι γραμμές προς το Πλατύ...
...και προς τον Πειραιά.
Πόσο ψηλά είμαστε; Α, τόσο...
Σε λίγο θα βγούνε τα φαντάσματα.
Ο σταθμός λειτουργεί μόνο για να εκδίδει εισιτήρια για τα 600/601. Αλήθεια, πόσοι επιβάτες να επιβιβάζονται καθημερινά απο εδώ στις παραπάνω αμαξοστοιχίες; Εικάζω πως ο αριθμός είναι μονοψήφιος.
Η οροφή έχει ξεφτίσει και οι λάμπες κρέμονται θυμίζοντας μια άλλη εποχή του σιδηροδρόμου, μια εποχή που σιγά σιγά φεύγει και δίνει τη θέση της σε κάτι άλλο. Καλύτερο; Θα δείξει...
Η σημερινή χιλιομέτρηση υπολογίζεται στο 152ο χιλιόμετρο, ωστόσο η παλιότερη χιλιομέτρηση τοποθετούσε το σταθμό στα 154,426.
Δαύλεια
Τα νεκρά φωτοσήματα πάντα με ανατρίχιαζαν.
Τρίτη γραμμή και έλεγχος περιτυπώματος.
Κατά τη διάρκεια της αναμονής, ο αέρας μυρίζει ψοφίμι. Ειρωνεία, σύμπτωση ή υποσυνείδητο μήνυμα για το σιδηρόδρομο;
Αν θέλουμε το πιστεύουμε...
Οικογενειακή φωτογραφία.
Η πίσω πλευρά του σταθμού. Το κτήριο δεν ξεφεύγει απο τα υπόλοιπα κτήρια ίδιου τύπου που υπάρχουν στη γραμμή.
Μοναξιά.
«Τηλεδιοίκηση Αθηνών»...
22 Μαρτίου 2005!
Ο χρόνος περνάει, όμως το 53 δεν εμφανίζεται πουθενά. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, καθώς οι σωλήνες θα αναχωρήσουν μετά το 52, πράγμα που σημαίνει πως αν το 53 δεν εμφανιστεί σύντομα, υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε την προγραμματισμένη λήψη των σωλήνων στη Θήβα... Μετά από σύντομο συμβούλιο αποφασίζεται πως είναι καλύτερο να ξεκινήσουμε αμέσως για τη Θήβα και να θυσιάσουμε την λήψη του 53. Δε χάνουμε χρόνο και ανεβαίνουμε αμέσως στο αυτοκίνητο. Δυστυχώς για εμάς, ο νόμος του Murphy μόλις είχε τεθεί σε εφαρμογή... Το 53 περνάει με ταχύτητα δίπλα μας κάπου πριν τη Λιβαδειά και αναγκαζόμαστε μέσα σε κλίμα πανικού σε μια μεγαλειώδη αναστροφή 20 χιλιόμετρα πριν τη Θήβα βλέποντας τις 2 MLW με τα 18 βαγόνια να ανηφορίζουν με ταχύτητα τη γραμμή. Τα σχέδια μας να σώσουμε την κατάσταση με επί τόπου στάσεις σε Αλαλκομενές και Δαύλεια ακυρώνονται το ένα μετά το άλλο, καθώς οι καναδέζες φουριόζες μας προσπερνούν συνεχώς. Η 45λεπτη καθυστέρηση του 53 ήταν καθοριστική για τη συνέχεια της ακολούθησης...
Στο ύψος της Τιθορέας, λόγω των έργων οι μηχανές υποχρεώνονται να ρίξουν ταχύτητα, οπότε για πρώτη φορά καταφέρνουμε να τις προσπεράσουμε. Η πρώτη στάση θα γίνει στην ισόπεδη διάβαση 47.
Κάποτε κατοικήσιμο.
Η γραμμή απο την Τιθορέα. Σύντομα το κομμάτι αυτό θα αποτελεί παρελθόν.
Τα ΑΣΙΔ χτυπούν, οι μπάρες πέφτουν και απο μακριά ακούγεται ο ήχος των κινητήρων των δύο MLW.
H πρώτη λήψη του σωληνότρενου για σήμερα είναι γεγονός!
Χωρίς να χάσουμε χρόνο επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε για Αμφίκλεια.
Η ανηφόρα αναγκάζει τις MLW A 463 και Α 452 να επιβραδύνουν.
Ζοοm
Σωλήνες ανεβαίνουν το βουνό.
Σειρά έχει το επόμενο πασάγιο. Εδώ τα πράγματα είναι πιο αγχώδη. Ίσα που προλαβαίνουμε να περάσουμε τις γραμμές όταν οι μπάρες πέφτουν. Η συνέχεια είναι πλέον γνωστή: Αποβίβαζόμαστε, οπλίζουμε, πυροβολούμε.,
Το τρένο μόλις έχει εμφανιστεί απο την καμπύλη.
Διέλευση.
«Επόμενος σταθμός Λιλαία»
Ο σταθμός της Λιλαίας. Άλλο ένα κτήριο που σύντομα θα πάψει να λειτουργεί ως σταθμός.
Στο βάθος τρένο
Τα φωτοσήματα του ορεινού τμήματος λειτουργούν άψογα εδώ και δεκαετίες.
Ο συρμός εισέρχεται στο σταθμό με θόρυβο και ταχύτητα.
Αναμνηστική φωτογραφία.
Το πράσινο φωτόσημα δίνει ελεύθερη τη γραμμή στο συρμό, οπότε εμείς πρέπει να βιαστούμε και να φτάσουμε εγκαίρως στο Μπράλο.
Αν και ως επιβάτης έχω περάσει άπειρες φορές απο εδώ, μέχρι σήμερα δεν έχω κατέβει ποτέ στο Μπράλο. Ανεπίτρεπτο!!!
Ο σταθμός είναι ήσυχος, αλλά όχι για πολύ...
...την ησυχία θα σπάσουν οι MLW A 463 και Α 452 που εισέρχονται μέσω της καμπύλης στο σταθμό.
Το μεγάλο στοίχημα είναι αν θα σταματήσουν προκειμένου να
πραγματοποιηθεί διασταύρωση με το κατερχόμενο Intercity ή αν η
διασταύρωση έχει μεταφερθεί αλλού, οπότε θα συνεχίσουν....
... οι τροχοί στριγγλίζουν ελαφρώς απο το φρενάρισμα, ο συρμός επιβραδύνει και... σταματάει! Η τύχη τώρα είναι με το μέρος μας.Τα φωτοσήματα στην έξοδο είναι κόκκινα, οπότε έχουμε εξασφαλίσει αρκετό χρόνο για να μεταβούμε στον Ασωπό.
Το ταξίδι είναι ακόμα μακρύ.
Μετά απο μια αρκετά επεισοδιακή κατάβαση ως το σημείο της φωτογράφισης, βρισκόμαστε απέναντι απο τη γαλαρία και τη γέφυρα του Ασωπού, ενώ διαγωνίως μας στέκεται η γέφυρα της Παπαδιάς!
Άποψη της γαλαρίας.
Χαζεύοντας ένα τοπίο που έχω ταξιδέψει άπειρες φορές και σύντομα θα είναι παρελθόν, αλλά για πρώτη φορά από αυτή την οπτική γωνία, αναρωτιέμαι πόσο ηλίθιος ήμουν που δεν είχα επισκεφτεί αυτά τα μέρη τόσο καιρό...
Από την άλλη, χωρίς τα κατάλληλα μέσα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα...
Η γέφυρα του Ασωπού πριν το τούνελ.
Παραμένω αποβλακωμένος με τη θέα μέχρι τη σήμερον...
Μακριά απέναντι η γέφυρα της Παπαδιάς με ήλιο.
Και με σύννεφα.
Γενική άποψη του τοπίου με τη γαλαρία και τη γέφυρα.
Τα απομεινάρια του προπολεμικού τούνελ όπως φαίνονται απο την πλαγιά.
Το τρένο εμφανίζεται! Η λήψη χωρίς τηλεφακό είναι επιεικώς απαράδεκτη.
Πάνω στη γέφυρα.
Μπαίνοντας στη σήραγγα.
Αυτή είναι η τελευταία λήψη του σωληνότρενου για σήμερα. Καλό ταξίδι!
Μετά απο ένα διάλειμμα για φαγητό σειρά έχει η γέφυρα της Καρυάς.
Η μεταλλική γέφυρα της Καρυάς. Άλλο ένα αριστούργημα που σύντομα θα πάει χαμένο. Πίσω διακρίνεται η νέα γέφυρα των Στιρφάκων και η πεδιάδα της Λαμίας.
Η νέα γραμμή ίσως κερδίζει σε ταχύτητες και άνεση...
...αλλά προσωπικά θεωρώ πως έχει χάσει σίγουρα σε ομορφιά, καλαισθησία και αρμονία με τη φύση.
Η γέφυρα καλυπτόταν στα δεξιά απο ένα χαμηλό πολυβολείο.
Και στα αριστερά απο ένα μικρό οίκημα με υπόστεγο στο πίσω μέρος. Από το σημείο της φωτογράφισης και οι δύο στόχοι είναι μάλλον αρκετά ευάλωτοι.
Πανοραμική άποψη των δύο γεφυρών.
Όπως πάνω
Το 56 με μέτρια καθυστέρηση εμφανίζεται στην απέναντι πλαγιά. Επικεφαλής η ADTranz 220 022
Αγκωμαχώντας απο απόσταση προσεγγίζει σιγά σιγά τη γέφυρα.
Είσοδος.
Διέλευση
Αποχώρηση.
Κάπου εδώ έχει έρθει η ώρα να φύγω. Το πρόγραμμα μου προβλέπει αναμονή του Intercity 59 στην Αμφίκλεια και αναχώρηση για Αθήνα.
Μεγάλη κατηφόρα.
Η Αμφίκλεια εδώ και χρόνια έχει ένα απο τα πλέον αξιόλογα νεκροταφεία του δικτύου. Θα ασχοληθώ λεπτομερώς με το θέμα σε επόμενη επίσκεψη μου, όταν θα μου το επιτρέπει και ο χρόνος.
Στην Αμφίκλεια παρατηρείται το παράδοξο να υπάρχει ένα βοηθητικό κτίσμα ακριβώς δίπλα απο το κτήριο του σταθμού το οποίο έχει σχεδόν το ίδιο υψος με το σταθμό!
Προς Αθήνα.
Ο σταθμός της Αμφίκλειας. Άλλο ένα παρατημένο κτήριο με μεγάλη όμως ιστορία.
Στραπάτσο.
Κάγκελα.
Δεν εκδίδονται εισιτήρια.
Αντιθέσεις.
Μέσα απο το βρώμικο τζάμι στο κλειστό γραφείο του σταθμάρχη, ρίχνω μια ματιά στον υπερσύγχρονο εξοπλισμο τηλεδιοίκησης και σηματοδότησης.
Ξεκουράσου, που και που όλοι χρειαζόμαστε ξεκούραση...
Τώρα νιώθω ασφαλής!
Caterpillar, Ganz Mavag, Craiova και άλλα πολλά...
Πρέπει να ξαναέρθω σύντομα!
Σύντομα θα αναπολούμε αυτά τα ταξίδια.
Οι Συμπληγάδες πέτρες!
Η 220 007 φαίνεται στον ορίζοντα και προσπαθώ να την φωτογραφίσω καθώς θα ευθυγραμμίζεται στην ανηφόρα. Στον μηχανοδηγό δεν άρεσε και πολύ η ιδέα και μου το κατέστησε σαφές με ένα συνεχές κορνάρισμα που κράτησε μέχρι την είσοδο του συρμού στο σταθμό...
Αν και σήμερα δεν έχει πολύ ζέστη, οι στρεβλώσεις είναι παρούσες.
Άλλο ένα εξωπραγματικό - θα έλεγα- ταξίδι τελειώνει εδώ!
Θέλω πολύ να ευχαριστήσω σε αυτό το σημείο τον οδηγό της ακολούθησης καθώς και τον φίλο Δημήτρη Τερτίπη (http://users.ntua.gr/dtert/trena/), χωρίς την οργάνωση και τη συμβολή των οποίων, η ακολούθηση αυτή δε θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ! Αδιαμφισβήτητα μια απο τις TOP σιδηροδρομικές μου εμπειρίες!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 20/7/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου