Κάποτε στην Τρίπολη

   Με το ταξίδι του κορωνοϊού σε όλο τον πλανήτη να βάζει προσωρινά φρένο στα δικά μας ταξίδια και διανύοντας αισίως (;) την 30η ημέρα καραντίνας ήρθε η ώρα να ξεφύγουμε με ένα κάπως παλιότερο ταξίδι. Παρατηρώντας πως αυτές τις μέρες πολλές παλιές φωτογραφίες που μέχρι σήμερα παρέμεναν καλά κρυμμένες έρχονται στην επιφάνεια, σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να ανατρέξω στο αρχείο μου και να δω τι μπορώ να βρω για να σπάσω κάπως την ανία των ημερών. Τα σιδηροδρομικά ταξίδια πριν το 2012 οπότε και ξεκίνησα την «συστηματική» ενασχόληση μου με την σιδηροδρομική φωτογραφία μόνο λίγα δεν είναι, σε αντίθεση δυστυχώς με τις φωτογραφίες. Παρά ταύτα, μετά από σύντομη έρευνα σε παλιές κάρτες μνήμης κατάφερα να ξεθάψω μερικές φωτογραφίες από ένα ταξίδι στην Τρίπολη σύντομης μεν διάρκειας, πολλών δε αναμνήσεων...

    Πριν ξεκινήσω την αφήγηση θέλω να τονίσω και πάλι πως η ενασχόληση μου με την φωτογραφία πριν το 2012 ήταν εντελώς περιστασιακή και αντίστοιχα οι γνώσεις μου πάνω στο αντικείμενο σχεδόν μηδενικές. Στοιχειώδη πράγματα, όπως το καδράρισμα, ο φωτισμός, η έκθεση και άλλα πολλά μου ήταν παντελώς άγνωστα συνεπώς αρκετές φωτογραφίες είναι ποιοτικά κάτω του μετρίου. Σε κάθε περίπτωση τις ανεβάζω καθώς ήταν κομμάτι της ημέρας εκείνης και δεν πιστεύω πως η παραμονή τους στο «σεντούκι» εξυπηρετούν κάτι. Κάθε παλιά φωτογραφία έχει την αξία της ακόμα και αν αυτή δεν είναι αμιγώς φωτογραφική.
 
   Χωρίς άλλη χρονοτριβή λοιπόν, ας ταξιδέψουμε στο όχι και τόσο μακρινό 2010!

   Το πρωινό της 19ης Σεπτεμβρίου με βρίσκει στην Τρίπολη και συγκεκριμένα στον σταθμό. Όλα είναι διαφορετικά. Η εκ νέου τακτική κυκλοφορία μεταξύ Κορίνθου και Τριπόλεως έχει ολοκληρώσει έναν χρόνο, τα δρομολόγια είναι ήδη λίγα ενώ μόλις πρόσφατα υπήρξε περαιτέρω αραίωση των υπαρχόντων. Τα τρένα σταματάνε στην Τρίπολη καθώς η γραμμή προς την Καλαμάτα ανακαινίζεται ακόμα ( 7 χρόνια μετά την έναρξη των εργασιών...) ενώ την ίδια ώρα στον τύπο επικρατεί μια αντισιδηροδρομική τάση. Σε καμία περίπτωση τα πράγματα δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση, όμως ακόμα υπάρχει ελπίδα, πόσω μάλλον όταν μετά από τόσα χρόνια ολικής απραξίας υπάρχει έστω και μια υποτυπώδης καθημερινή κυκλοφορία.

Από τον σταθμό δεν γινόταν φυσικά να λείπει η ALCO A 9107!

Για κάποιο λόγο αυτή η πινακίδα ήταν από τα πρώτα πράγματα που φωτογράφισα μετά την άφιξη μου στον σταθμό. Ίσως να ήταν η φράση « υπό κυκλοφορία».

Στην τρίτη γραμμή του σταθμού σταθμεύει το ΜAN 5527 ενώ δίπλα του ακινητούν δύο δρεζίνες.

Κτήριο μινιατούρα

Δυστυχώς το επόμενο δρομολόγιο είναι σε τέσσερις ώρες, οπότε δεν αναμένεται να δω τρένα σε κυκλοφορία κατά την παραμονή μου. Το τροχαίο υλικό που ακινητεί όμως είναι άφθονο!

Η 9107 αναμένει ως εφεδρεία στην τρίτη γραμμή του σταθμού...

...και δίνει την ευκαιρία για φωτογραφίες από διαφορετικές γωνίες.

Κλειδούχους είχαμε.

Μηχανοστάσιο είχαμε.

Κάποτε προς Πειραιά. Πλέον θα αρκεστούμε να πούμε απλώς «προς Στενό».

Η εικόνα του γεμάτου μηχανοστασίου ήταν και είναι πολύ ικανοποιητική.

Η περιστροφική πλάκα προς το παρόν δεν θα χρειαστεί να γυρίσει. Πίσω το ΜΑΝ 6526 βρίσκεται κατά το ήμισυ εντός του μηχανοστασίου καθώς το μήκος του δεν επαρκεί για να χωρέσει ολόκληρη την αυτοκινητάμαξα.

Δρεζίνες είχαμε, και μάλιστα πολλές! Εδώ με σειρά εμφάνισης οι ΜΒ 538 και 540, Δ 203 και τέλος η ΜΒ 533.

Μηχανισμός αρτιμελής. Άραγε παραμένει έτσι μέχρι σήμερα;

Εικόνα του παρελθόντος. Μικρό μποστάνι δίπλα από το μηχανοστάσιο. Δυστυχώς αυτές οι εικόνες παρήλθαν ανεπιστρεπτί...

Τροχοί δρεζίνας. Να έχουν καταλήξει άραγε σε κάποιο χυτήριο;

Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία το μηχανοστάσιο προοριζόταν για ατμάμαξες.

Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα μέσα στο μηχανοστάσιο της Τρίπολης, όχι όμως και η τελευταία!

Δεξιά το railbus 4509 και αριστερά το 4506. Αμφότερα αναμένουν το επόμενο ταξίδι τους.

Έξι χρόνια αργότερα η συγκεκριμένη μονάδα έμελλε να εκτελέσει το τελευταίο εκδρομικό δρομολόγιο στην Πελοπόννησο. Και οι δύο τότε μάλλον ήμαστε ανύποπτοι για την εξέλιξη αυτή...

Ο ένας εκ των τεσσάρων υδατοπυργων του σταθμού και ο μόνος με μεταλλική βάση σε όλο το συγκρότημα.

Ζώντες και τεθνεώτες συναντιούνται: Το σημείο συνάντησης των γραμμών που οδηγούν στο μηχανοστάσιο και των αντιστοίχων που οδηγούν στις μόρτες της Τρίπολης...

Μαγαρισμένη πρόσοψη.

Πάνω στην αποθήκη εμπορευμάτων η επιγραφή θυμίζει πως κάποτε οι γραμμές της Πελοποννήσου εξυπηρετούσαν και εμπορευματικό έργο.

  Επίσκεψη στο νεκροταφείο...

Οι μόρτες της Τρίπολης είναι γεμάτες με τροχαίο υλικό.

Το De Dietrich 6404 σαπίζει ήσυχα.

Η εφοδιοφόρος της ατμάμαξας Δα 7106.

«Ανισόπεδη» γραμμή.

Θησαυροί που σαπίζουν: Σε πρώτο πλάνο η μοναδική επιβατάμαξα Βφπτ 821 κατασκευασμένη από την βελγική "La Metallurgique Atteliers de Produktions de Nivelles". Πίσω της μια επιβατάμαξα Β θέσης κατασκευής "Weitzer" έχει την ίδια μοίρα.

Οι μόρτες της Τρίπολης ήταν ανέκαθεν πραγματικά χρυσωρυχεία και ταυτόχρονα μνημεία του τρόπου με τον οποίο ο ΟΣΕ διαχειρίζεται διαχρονικά το τροχαίο υλικό του. Εδώ η επίσης σπάνια επιβατάμαξα ΒΒΔ 871 κατασκευασμένη από την "Nesseldorf Waggonfabrik" αποσυντίθεται αργά...  

Το εσωτερικό του Uerdingen. Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, η μυρωδιά πετρελαίου και καμένου ξύλου ήταν ακόμα έντονη μέσα στο παροπλισμένο τρένο.

Φαινομενικά οι φωτογραφίες αυτές είχαν ελάχιστη αξία τότε,  ωστόσο έμελλε τα επόμενα χρόνια να γίνουν συλλεκτικές. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, ήμουν κατά κάποιο τρόπο τυχερός που πρόλαβα και είδα από κοντά όλο αυτό το τροχαίο υλικό έστω και στην χείριστη κατάσταση. Το 2014 πλην του De Dietrich, τα μοναδικά αυτά κομμάτια σιδηροδρομικής ιστορίας κατακρεουργήθηκαν από τους σκραπατζήδες με τις ευχές του ΟΣΕ στα πλαίσια της «Διαχείρισης του ανενεργού τροχαίου υλικού». Βαγόνια με υπερεκατονταετή ιστορία έγιναν παλιοσίδερα παρά το γεγονός πως τα πλείστα εξ αυτών είχαν χαρακτηριστεί διατηρητέα!

Δυστυχώς στην Ελλάδα ο μουσειακός σιδηρόδρομος πάντα κινούταν ανάμεσα σε αυτό το δίπολο: Σαπίλα ή σκράπ.

Η αποθήκη εμπορευμάτων από μακριά.

Σήμερα θα μείνουμε νηστικοί.

Η ρεμούλκα ABKφπτ 0002 κατάφερε και διασώθηκε της σφαγής.

Το εσωτερικό της ΒΒΔ 871. Προσωπικά δεν θεωρώ πως η κατάσταση του βαγονιού σε συνδυασμό με την σπανιότητα του ήταν τέτοια που να δικαιολογεί την μετατροπή του σε σκραπ...

Ανάμνηση μιας ανάμνησης

Γενική άποψη του σταθμού.

Ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα βαγόνια βρίσκεται και μια σκευοφόρος με εσωτερικό σε αρκετά κακή κατάσταση. Το πως και γιατί παρέπεσε στην μόρτα αποτελεί μέχρι σήμερα μυστήριο.

Κανείς μας τότε δεν το γνώριζε, όμως σε λίγους μήνες η εικόνα αυτή θα γινόταν μόνιμη για όλη την Πελοπόννησο...

Χωρίς τρένο.

Σταθμός ανοικτός!

Μικρή λεπτομέρεια από τις δοκούς στήριξης του στεγάστρου της αποβάθρας.

Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Το μόνο που έμενε ήταν η παράδοση της γραμμής έως το Ζευγολατιό.

Κάνοντας ένα σύντομο διάλειμμα για μερικά ζουμερά σουβλάκια στον σταθμό, ο κλειδούχος που είχε υπηρεσία εκείνη την ώρα πλησιάζει και δείχνοντας ενδιαφέρον καθώς με είχε δει νωρίτερα να αλωνίζω σε όλους τους χώρους του σταθμού με την φωτογραφική στο χέρι κάθεται και αυτός και αρχίζουμε συζήτηση για το παρόν του σιδηροδρόμου. Σε κάποια στιγμή αναφέρω το ζεύγος 300/301. « Πω, που το θυμήθηκες αυτό;» με ρωτάει. Η συζήτηση αυτόματα μεταφέρεται στο γεμάτο αναμνήσεις παρελθόν και διαρκεί για αρκετή ώρα. 

Σιδηροδρομική συζήτηση σε αμιγώς σιδηροδρομικό περιβάλλον. Αξία ανεκτίμητη! 

Οι ιστορίες και οι αναλύσεις συνεχίζονται για ώρα, όμως ο χρόνος περνάει και πρέπει να επιστρέψουμε έκαστος στα καθήκοντα του. Εκείνος στα σιδηροδρομικά, εγώ στα φωτογραφικά.

Κοιτώντας τις φωτογραφίες αυτές μετά από δέκα χρόνια, βλέπω πολλές ασήμαντες λεπτομέρειες με εντελώς άλλο μάτι!

Τρίγωνο

Αντανακλάσεις.

Όλα φαίνονταν να κυλάνε ομαλά. 

 Η ώρα έχει περάσει και πρέπει σιγά σιγά να πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Μια τελευταία λήψη, οι απαραίτητες ευχαριστίες στο προσωπικό και αποχώρηση. Από εκείνη την ημέρα θα επισκεπτόμουν την Τρίπολη και πάλι αρκετές φορές. Κάθε φορά είχε την δική της ξεχωριστή ατμόσφαιρα, την δική της μικρή ιστορία, όμως τα πράγματα σύντομα δεν θα ήταν ποτέ ξανά ίδια.

Δέκα χρόνια πριν...