Μια μέρα μετά την εξόρμηση στο Αερινό, το πρόγραμμα μου περιελάμβανε φωτογράφιση της γραμμής εντός της ΒΙΠΕ Βόλου, όμως τα σχέδια μου έμελλε να αλλάξουν ξαφνικά. Χάρις σε μια σειρά από συμπτώσεις, τις μεγαλύτερες από την ημέρα που ξεκίνησα την λειτουργία του blog, το πρωί της 10ης Αυγούστου με βρίσκει στο προαύλιο του σταθμού του Βόλου. Εκεί πρόκειται να ξεκινήσει μια σύντομη ξενάγηση στα ενδότερα του μηχανοστασίου, όπου ανάμεσα σε άλλα πολλά και ενδιαφέροντα βρίσκονται το βασιλικό βαγόνι των ΣΘ και οι ατμάμαξες του Πηλίου!
Η αναπάντεχη αυτή επίσκεψη θα ξεκινήσει με το βασιλικό βαγόνι.
Το βασιλικό βαγόνι, κατασκευασμένο από την βελγική εταιρεία «La Metallurgique Ateliers de Nivelles» το 1883, παρεδόθη στους Σιδηροδρόμους Θεσσαλίας το 1884 και έλαβε την αρίθμηση ΑΑ1. Είναι η πρώτη από τις δύο υπερπολυτελείς επιβατάμαξες που διέθετε το δίκτυο, με δεύτερη την πρωθυπουργική η οποία έλαβε την αρίθμηση ΑΑ2. Το βαγόνι χρησιμοποιούταν για τα ταξίδια της βασιλικής οικογενείας στο μετρικό δίκτυο της Θεσσαλίας. Για πολλά χρόνια και τα δύο βαγόνια παρέμεναν εγκαταλελειμμένα σε άσχημη κατάσταση εντός μιας αποθήκης του μηχανοστασίου Βόλου, εώς το 2017 οπότε και ξεκίνησε η συντήρηση της βασιλικής επιβατάμαξας προκειμένου αυτή να εκτεθεί στην ΔΕΘ του 2018. Έκτοτε το βαγόνι επέστρεψε στον Βόλο όπου και φυλάσσεται εντός του μηχανοστασίου.
Αξίζει να σημειωθεί πως το εσωτερικό έχει υποστεί μερικές μικρές μεταβολές σε σχέση με τον αρχικό σχεδιασμό του βαγονιού οι οποίες αφορούν κυρίως τις ταπετσαρίες, την θέση και την εμφάνιση των επίπλων και άλλες μικρές λεπτομέρειες, που σε κάθε περίπτωση είναι απολύτως δικαιολογημένες εξαιτίας της κακής κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει το βαγόνι τα προηγούμενα χρόνια.
Επειδή το βαγόνι εξωτερικά είναι καλυμμένο εξ ολοκλήρου με μουσαμά, δεν ήταν δυνατή η εξωτερική του φωτογράφιση οπότε θα αρκεστούμε στο εσωτερικό του. Επιπλέον, ελλείψει ηλεκτρικού ρεύματος αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω ως πηγή φωτισμού τον φακό του κινητού μου και ως επακόλουθο κάποιες από τις φωτογραφίες του εσωτερικού είναι χαμηλής ποιότητας.
Μεγαλοπρεπής είσοδος.
Μαρμάρινος νιπτήρας και περίτεχνα δοχεία.
Όλα γυαλίζουν σαν να είναι καινούργια!
Λεπτομέρεια από το πόμολο.
Τω καιρώ εκείνω, η ύπαρξη τουαλέτας μέσα στο βαγόνι αποτελούσε από μόνη της μεγάλη πολυτέλεια.
Άλλη κλάση.
Βασιλικό τραπέζι.
Όλα τα έπιπλα είναι επενδυμένα με βελούδο.
Δεδομένου πως από το 1886 οπότε και η γραμμή μέχρι την Καλαμπάκα παραδόθηκε ολόκληρη σε κυκλοφορία, αλλά και για αρκετά χρόνια μετά την δεκαετία του 1890 το ταξίδι από τον Βόλο μέχρι την Καλαμπάκα διαρκούσε κατά μέσο όρο 6 ώρες και 40 λεπτά, γίνεται αντιληπτό πως η παραμονή της Αυτού Μεγαλειότητος και των υψηλών προσώπων μέσα στο σαλόνι ήταν πολύωρη και απαιτούσε τις αντίστοιχες ανέσεις.
Το διαμέρισμα του υπασπιστή διέθετε δερμάτινο καναπέ...
Γειτνίαση
Το μοναδικό σταχτοδοχείο εντός του βαγονιού βρίσκεται εντός του υπασπιστηρίου.
Ομολογουμένως έγινε πολύ καλή δουλειά στην αποκατάσταση του βαγονιού.
Λεπτομέρεια από τον βασιλικό θυρεό στην στέψη της πόρτας. Θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται και για λογοπαίγνιο.
Πριν τελειώσουμε από εδώ, παραθέτω το τεχνικό σχέδιο της επιβατάμαξας ΑΑ1 από το παλιό site του Συλλόγου Φίλων του Σιδηροδρόμου:
Δίπλα από το βασιλικό βαγόνι βρίσκονται οι δύο από τις τρεις ατμάμαξες του Πηλίου. Πρόκειται φυσικά για τις «ΜΗΛΕΑΙ» και «ΙΑΣΩΝ».
Σε πρώτο πλάνο η ατμάμαξα «ΜΗΛΕΑΙ».
Σε ακινησία από το 2010, οπότε και εκτέλεσε το τελευταίο ατμήλατο δρομολόγιο στην γραμμή του Πηλίου. Για την επανακυκλοφορία της απαιτείται εκτεταμένη επισκευή στα «τούμπα».
Στοιχεία ταυτότητος.
Ateliers de Tubize. Ο βασικός κατασκευαστής ατμαμαξών των Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας. Όπως έχουμε ξαναπεί, στην πρώτη περίοδο λειτουργίας τους το τροχαίο υλικό των ΣΘ ήταν αποκλειστικά βελγικής προελεύσεως.
Περιμένοντας την επόμενη της έξοδο.
Τα χειριστήρια της ατμάμαξας. Έχοντας πρόσφατες τις αναμνήσεις από τα Καλάβρυτα ξοδεύω αρκετά λεπτά παρατηρώντας τις ομοιότητες και τις διάφορές με τα χειριστήρια της ΔΚ 8001.
Χωρίς νερό.
Μηδενικές πιθανότητες ατμοποίησης.
Ο «ΙΑΣΩΝ» σε αντίθεση με την «ΜΗΛΕΑΙ» δεν φέρει κανένα στοιχείο ταυτότητας.
Στάχτη από παλιότερα ταξίδια που θα αργήσουν να ξαναγίνουν...
Λεπτομέρεια.
Σε ευρύτερο πλάνο: Δίπλα από τις ατμάμαξες βρίσκονται σταθμευμένα και τα θερινά βαγόνια της γραμμής του Πηλίου.
Παρεμπιπτόντως στις 12 του μήνα το πρώτο τμήμα της γραμμής, αυτό από τον Βόλο ως τα Λεχώνια, θα κλείσει 125 χρόνια.
...ενόσω συζητάω με τους τεχνίτες, δίπλα μας περνάει η ADTranz 220 003 επικεφαλής ενός «τεράστιου» εμπορικού συρμού αποτελούμενου από ένα βαγόνι Eaoss και ένα βυτίο.
Το δεύτερο υπόστεγο. Προσέξτε την συνύπαρξη τριών διαφορετικών ευρών γραμμής.
Η επίσκεψη συνεχίζεται στις «πίσω» γραμμές του μηχανοστασίου.
Σκυροβάγονο σειράς Σ1. Όπως πληροφορούμαι, αυτά τα βαγόνια καθώς και πλήθος τροχαίου υλικού μετασκευάστηκαν εδώ, στο Εργοστάσιο Βόλου, το οποίο ιδίως κατά την δεκαετία του 70' εκτελούσε ευρεία γκάμα μετασκευών.
Στα ενδότερα.
Μεταφορική πλάκα. Οι εγκαταστάσεις στο αριστερό μέρος της φωτογραφίας ανήκουν στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ/ΕΕΣΣΤΥ, ενώ αυτές στο δεξί στον ΟΣΕ...
Ανάμεσα σε αντλίες, ηλεκτρογεννήτριες, βαρέλια και άλλα αντικείμενα βρίσκεται παρατημένο και το πρωθυπουργικό βαγόνι στο οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα.
Έχω μια υποψία πως το περιεχόμενο αυτών των κιβωτίων έχει να κάνει με ένα εκ των δύο επισήμων επιβαταμαξών.
Γνωρίζατε πως αρκετό από το τροχαίο υλικό της Πελοποννήσου είχε επίσης μεταφερθεί εδώ για διάφορες μετασκευές;
Κρυμμένο μέσα στο νυχτολούλουδό.
Συνεχίζω στο υπόστεγο των ατμαμαξών. Εκεί με περιμένει μια έκπληξη καθώς από την τελευταία μου επίσκεψη τον περασμένο χειμώνα έχουν τοποθετηθεί δύο νέα οχήματα...
...πρόκειται για την καταγραφική δρεζίνα Δ 281, μοναδικό και ιδιαίτερο κομμάτι των ελληνικών σιδηροδρόμων...
... και την Δ 44, με πολυετή θητεία στην Θεσσαλία και συμμετοχή στην ανακατασκευή τμήματος της γραμμής του Λαυρεωτικού. Ακριβώς δίπλα...
...βρίσκονται στην θέση τους (και στο χάλι τους) δέκα μετρικές ατμάμαξες των ΣΘ.
Είχα την εντύπωση πως αμφότερες βρίσκονταν μέχρι πρόσφατα στο Βελεστίνο. Πως να βρέθηκαν άραγε εδώ;
Το εσωτερικό της Δ 44. Σίγουρα δεν είναι σε καλή κατάσταση.
«Τα τρένα έχουν τιμόνι». Μπορούμε να χαλάσουμε τέτοιο χατίρι;
Κάποτε αν κάποιος καλούσε τον σταθμό του Βελεστίνου υπήρχε περίπτωση να του απαντήσουν. Τι χρόνια και αυτά, ε;
«Αν η πίεση του λαδιού είναι χαμηλή, ο κινητήρας σταματάει να λιπαίνεται σωστά. Αν ο κινητήρας σταματήσει να λιπαίνεται σωστά, κάποια στιγμή θα σταματήσει να λειτουργεί. Αν ο κινητήρας σταματήσει να λειτουργεί, η δρεζίνα θα σταματήσει να κινείται. Αν όλες οι δρεζίνες σταματήσουν να κινούνται, ο σιδηρόδρομος θα σταματήσει να έχει τρένα. Αν ο σιδηρόδρομος σταματήσει να έχει τρένα παύει να είναι σιδηρόδρομος.» Παραδόξως αν το παραπάνω διαβαστεί με ανάποδη σειρά εξακολουθεί να βγάζει νόημα...
Φθορά σε ανάπτυξη.
Φθορά σε σύμπτυξη.
Με μέγιστη ταχύτητα τα 100 και 40365 χιλιόμετρα στην πλάτη.
«Τα τρένα έχουν φρένο και γκάζι και συμπλέκτη ». Ούτε εδώ μπορούμε να χαλάσουμε χατίρι (κυριολεκτικά όμως, εδώ δεν μπορούμε).
Το καταγραφικό μηχάνημα είναι κατασκευασμένο στην Ελβετία.
Το εσωτερικό της Δ 281 θυμίζει μικρό βαν.
Από τις πλαγιές και τα φαράγγια της Πελοποννήσου, στον κάμπο και στα χωράφια της Θεσσαλίας και από εκεί στο υπόστεγο του Βόλου.
Και πάλι μπροστά μου η Πελοπόννησος...
Βαγόνια σειράς Ζ13 που μεταφέρθηκαν από την Πελοπόννησο για κάποια μετασκευή η οποία φαίνεται έμεινε στην μέση. Δεν είναι σαφές ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος του πειράματος.
Ο σταθμός του Βόλου περιμένει το επόμενο τρένο.
Επανάληψη της προηγούμενης φωτογραφίας με εναέρια παρεμβολή μια σφήκας.
Άπλετος χώρος.
Συνολική άποψη του υποστέγου πριν περάσουμε στις ατμάμαξες.
Πρώτη ατμάμαξα η υπ΄αριθμόν 27, κατασκευής Maffei του 1912.
Και μια πλάγια λήψη αυτής.
Χαμένη ταυτότητα.
Δεύτερη στη σειρά η υπ' αριθμόν 21, κατασκευής Tubize του 1908.
Και μια πλάγια λήψη αυτής.
Τρίτη ατμάμαξα η υπ΄ αριθμόν 20, επίσης κατασκευασμένη από την Tubize το 1912.
Και μια πλάγια λήψη αυτής για να μας θυμίζει πως πρόκειται για μουσειακό κομμάτι σε περίπτωση που δεν είναι προφανές...
Λέβητας επί τρύπιου δαπέδου.
Θραύση.
Τέταρτη ατμάμαξα η υπ΄ αριθμόν 203, κατασκευασμένη από την ελβετική SLM Winterthur με προϋπηρεσία στην γραμμή της Brünigbahn προτού έρθει στην Ελλάδα.
Λεπτομέρεια από έναν μάλλον ασυνήθιστο εξωτερικό δείκτη θερμοκρασίας.
Πέμπτη ατμάμαξα η υπ' αριθμόν 1058, επίσης κατασκευής SLM Winterthur. Και αυτή πριν την άφιξη της στην Ελλάδα είχε προϋπηρεσία στην Ελβετία.
Και μια πλάγια λήψη αυτής.
Έκτη ατμάμαξα η υπ΄ αριθμόν 34, κατασκευής Krupp του 1935.
Και μια πλάγια λήψη αυτής.
Έβδομη ατμάμαξα η υπ΄αριθμόν 30, κατασκευής Krupp του 1935, όπως και οι αδερφές της.
Και μια πλάγια λήψη αυτής.
Όγδοη κατά σειρά ατμάμαξα η υπ΄ αριθμόν 43, κατασκευής Jung του 1951.
Κάθε αντίσταση στον χρόνο, όσο σθεναρή και αν είναι αυτή, είναι μάταιη.
Ένατη ατμάμαξα η υπ' αριθμόν 40, κατασκευής Jung. Το αξιοσημείωτο εδώ είναι πως η συγκεκριμένη ήταν από τις τελευταίες της σειράς που μαζί με την 45 εξακολουθούσαν να είναι σε λειτουργική κατάσταση μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Τελευταία ατμάμαξα η υπ' αριθμόν 41, της ίδιας σειράς με τις υπόλοιπες Jung.
Διπλοεγγραφή.
Kein Licht ohne Schatten.
Tέλος διαδρομής.
Σκουπίδια και θησαυροί στα σκουπίδια.
...και μια πλάγια λήψη αυτών (τι έκπληξη!)
Εγκατάλειψη.
Γραμμή λιμένος ανενεργή.
Αναχώρηση.
Υ.Γ1: Θέλω να ευχαριστήσω θερμά το προσωπικό του μηχανοστασίου για όλη την βοήθεια και τις πληροφορίες που μου παρείχε. Η φωτογράφιση αυτή δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την συμβολή τους.
Υ.Γ2: Οι αναρτήσεις δεν σταματούν. Σύντομα ανάρτηση - γίγας από την Πελοπόννησο!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 10/8/2020
Εξαιρετικά τα άρθρα σας! Συνεχίστε τις αναρτήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ πολύ!
Διαγραφή