Στην τελευταία ανάρτηση είχα υποσχεθεί «ανάρτηση γίγα» από την γραμμή Μ.Ν-Κ, όμως για ακόμα μια φορά τα σχέδια άλλαξαν την τελευταία στιγμή. Περίπου δύο μήνες έπειτα από την τελευταία μου επίσκεψη και κατόπιν μιας πρότασης για νυχτερινή φωτογράφιση ορισμένων σταθμών, που πέρασε από χίλια κύματα έως την υλοποίηση της, βρίσκομαι για ακόμα μια φορά καθοδόν για την Αργολίδα και την Αρκαδία.
Πρώτη στάση της ημέρας θα είναι ο σταθμός των Μυκηνών. Η σημερινή εξόρμηση δεν θα ξεκινήσει με τις καλύτερες εικόνες...
...είναι μεσημέρι και ο σταθμός των Μυκηνών είναι έρημος
Αυτό το κλειδί υψηλών ταχυτήτων δεν πρόλαβε να βγάλει τα λεφτά του...
Με κατεύθυνση προς Άργος.
Το πασάγιο πριν τον σταθμό αυτή την ώρα έχει σχεδόν μηδενική οδική κυκλοφορία, σε αντίθεση με τον σιδηρόδρομο που έχει μηδενική κυκλοφορία όλες τις ώρες της ημέρας.
Αυτή την φορά για αλλαγή θα ασχοληθώ πρώτα με το εσωτερικό του κτηρίου και στην συνέχεια με το εξωτερικό.
Αρχαιοελληνικό ντεκόρ με νεοελληνική κατάληξη...
Τι αντικείμενο αξίας περίμεναν να βρουν οι κλέφτες στο εσωτερικό μιας CRT οθόνης;
Το σταθμαρχείο. Δεδομένης της εικόνας πόσο ιστορικά ανακριβές θα ήταν αν λέγαμε πως οι ορδές των Ούννων έφτασαν κάποτε μέχρι τις Μυκήνες; Ίσως λιγότερο απ΄ όσο φανταζόμαστε.
Λεπτομέρεια από το σταθμαρχείο. Αντί τζαμιού, οριζοντιογραφίες.
Φινετσάτη ερημιά.
Το ύψος της οροφής των πλαϊνών αιθουσών του σταθμού είναι σίγουρα αξιοπρόσεκτο.
Γραφική ύλη.
Οι έρημες αποβάθρες έχουν εξελιχθεί σε ιδιαίτερα προσφιλές μου φωτογραφικό θέμα.
Η πρόσοψη του σταθμού. Το διαμάντι ακόμα και στην λησμονιά παραμένει για πάντα διαμάντι!
Με κόντρα ήλιο.
Ιδιαίτερη τεχνοτροπία, ασυνήθιστη για τα κτήρια μεταξύ Κορίνθου και Τρίπολης. Η δε λιθοδομή του κτηρίου προσομοιάζει αρκετά με εκείνη του σταθμού των Αγίων Θεοδώρων και εν μέρει με την αντίστοιχη του σταθμού των Βραχνέικων.
Το μικρό και το μεγάλο.
Με τον ήλιο να με στραβώνει, τραβάω μια τελευταία «αποχαιρετιστήρια» λήψη πριν συνεχίσουμε τον δρόμο μας.
Αν και το πρόγραμμα δεν προέβλεπε επίσκεψη στον σταθμό του Αχλαδοκάμπου, παρά μόνο μια σύντομη στάση έξω από το χωριό, ρίχνω την ιδέα για μια γρήγορη κατάβαση μέχρι τον σταθμό ελπίζοντας πως ο απογευματινός ήλιος θα κάνει ενδιαφέρουσα την φωτογράφιση του. Ο απείρως πιο πολύπειρος συνοδοιπόρος μου δεν φέρνει αντίρρηση και αφού διασχίσουμε τους έρημους δρόμους του χωριού καταλήγουμε στον σταθμό που βρίσκεται αρκετά χαμηλότερα. Όταν φτάνουμε ο ήλιος έχει πέσει, όμως τα απογευματινά χρώματα γεννούν ελπίδες για ένα αρκετά ενδιαφέρον φωτογραφικό αποτέλεσμα.
Αχλαδόκαμπος λοιπόν.
Η γραμμή προς Ελαιοχώρι. Προσέξτε την χρωματική διαφορά στην απέναντι πλαγιά καθώς ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει.
Με μια κύρια γραμμή και μια παρακαμπτήριο, ο σταθμός του Αχλαδοκάμπου είχε κάποτε την δυνατότητα να εξυπηρετεί διασταυρώσεις.
Η έξοδος προς το Ελαιοχώρι είναι αρκετά μακριά από το κτήριο του σταθμού.
Πίσω από το σκονισμένο τζάμι της κλειδωμένης πόρτας βρίσκεται η αίθουσα αναμονής και το γκισέ του εκδοτηρίου.
Τι ΣΠΑΠικότερο μπορεί να υπάρξει από αυτά τα παράθυρα;
Στα 296 μέτρα πάνω από την θάλασσα και στα 84,544 χιλιόμετρα από την Κόρινθο, ο σταθμός του Αχλαδοκάμπου παραμένει κλειστός.
Ακόμα ένα φθινόπωρο χωρίς τρένο...
Δίπλα από το κτήριο του σταθμού βρίσκεται και ένα υπηρεσιακό κτήριο το οποίο παρουσιάζει επίσης αρκετό ενδιαφέρον.
Η μαγεία της απλότητας.
Εκτός γραμμής βρίσκεται μια φορτάμαξα σειράς Ζ.
Ο ήλιος δύει.
Φθινοπωρινό δειλινό.
Οι βάσεις των υδατοπύργων είναι ανισοϋψείς.
Ξεθωριασμένα χρώματα.
Από Ανδρίτσα
Πεύκα παντού, τρένο πουθενά.
Εξαγγελίες πολλές, πράξεις ελάχιστες.
Ακόμα μια λήψη της φορτάμαξας. Στο βάθος στα αριστερά της φωτογραφίας διακρινεται η 1η γέφυρα του Αχλαδοκάμπου.
Ιδιαίτερη γραμματοσειρά.
Οι τουαλέτες του σταθμού.
Σε όλο το μήκος του σταθμού η γραμμή διαθέτει ξύλινους στρωτήρες.
Άραγε πόσο μεγάλη να ήταν η προοπτική χρήσης της περιστροφικής πλάκας μετά την ανακαίνιση της γραμμής;
Αυτή η ώρα της ημέρας αποδείχτηκε ιδανική για φωτογράφιση του συμπλέγματος του σταθμού.
Ασκεπείς.
Ακόμα μια έρημη αποβάθρα.
Αυτή είναι η ευχή όλων μας!
Φεύγουμε από τον Αχλαδόκαμπο και κατευθυνόμαστε προς την Μάκρη. Ο ήλιος δεν θα αργήσει να δύσει εντελώς και όταν πλέον φτάνουμε στην Μάκρη το σκοτάδι έχει σκεπάσει τα πάντα. Χωρίς να χάσουμε χρόνο αρχίζουμε το άπλωμα των καλωδίων, διαδικασία η οποία απαιτεί αρκετό χρόνο όταν γίνεται εν μέσω του σκότους με τα μισά καλώδια να έχουν γίνει κόμπος, ώσπου τελικά να καταφέρουμε να τα συνδέσουμε με τους προβολείς και να τοποθετήσουμε τις λάμπες επί της αποβάθρας. Όλα είναι έτοιμα ώστε στην Μάκρη η νύχτα να γίνει μέρα!
Υπερπαραγωγή!
Είναι άγνωστο το πότε ήταν η τελευταία φορά που ο σταθμός της Μάκρης φωταγωγήθηκε, όμως είμαι σίγουρος πως πάει πολύς καιρός από τότε.
Εκ του μακρόθεν.
Και μια νύχτα με φεγγάρι...
Ευχάριστη ψευδαίσθηση ζωντανού σταθμού!
Κουκλοθέατρο.
Η φωτογράφιση γίνεται από κάθε πιθανή και απίθανη γωνία.
Με χρήση κάθε πιθανής και απίθανης ρύθμισης του ISO και της έκθεσης.
Φωτοχυσία.
Ανεβασμένος στο πηγάδι του σταθμού.
Παρεμβολές.
Οι ράγες γυαλίζουν σαν να επίκεται άφιξη αμαξοστοιχίας σε λίγα δευτερόλεπτα.
Που χάθηκαν όλοι σε μια τέτοια γιορτινή νύχτα;
Από χαμηλά.
Η μεσαία λάμπα σβήνει στιγμιαία, ενώ δύο προβολείς έχουν στραφεί προς το δέντρο πίσω από τον σταθμό.
Με πιο ζεστά χρώματα.
Θέατρο σκιών.
Οι προβολείς αποσύρονται και τώρα ο σταθμός φωτίζεται μόνο από τις τρεις λάμπες επί της αποβάθρας.
Πορτοκαλί κυριαρχία.
Χωρίς επιβάτες.
Ύποπτες σκιές πριν την καμπύλη της Μάκρης.
Οι ανεμογεννήτριες πίσω μου σκίζουν τον αέρα, όσο τα φώτα σκίζουν το σκοτάδι που σκεπάζει κάθε βράδυ τον σταθμό. Αυτό όμως δεν είναι ένα συνηθισμένο βράδυ...
Θερμότερη εκδοχή της προηγούμενης λήψης.
Μια λάμπα έμεινε για να φωτίζει τον σταθμό.
Ρεαλιστικό σενάριο.
Υπό τον έναστρο ουρανό.
Διαφορετική εκδοχή.
Ψυχρή εκδοχή.
Η εικόνα αυτή δεν είναι άγνωστη. Μια λάμπα, μια άδεια αποβάθρα, μια κρύα νύχτα και η αναμονή για το επόμενο δρομολόγιο, εικόνες και καταστάσεις που όλοι οι ταξιδιώτες έχουμε βιώσει κάποια στιγμή σε κάποιον μικρό, ξεχασμένο σταθμό όπως αυτός της Μάκρης.
Μαζευόμαστε σιγά σιγά.
Μόνο τα φώτα του αυτοκινήτου φωτίζουν τώρα τον σταθμό...
...αλλά το αποτέλεσμα παραμένει άκρως ενδιαφέρον!
Το ημίφως αναδεικνύει με ενδιαφέροντα τρόπο τον λίθινο τοίχο της αποβάθρας.
Λίγα λεπτά ακόμα.
Μετά από αρκετές προσπάθειες η φωτογραφική μηχανή του κινητού μου (...) καταφέρνει να τραβήξει μια αξιοπρεπή λήψη του σταθμού με μοναδική πηγή φωτός την παρακείμενη λάμπα της ΔΕΗ.
Με την μικρή σκάλα...
...και με τα φώτα πορείας.
Κλείνουμε τις πόρτες του αυτοκινήτου και ξεκινάμε την κατάβαση προς την εθνική οδό. Κάπου εδώ έχει ολοκληρωθεί μια ακόμα άκρως ενδιαφέρουσα εξόρμηση. Οι νυχτερινές φωτογραφίσεις πάντα αναδεικνύουν πτυχές των σταθμών που δεν φαίνονται την μέρα και πάντα αποτελούν κάτι καινούργιο και συναρπαστικό στον μικρόκοσμο της ερασιτεχνικής σιδηροδρομικής φωτογραφίας. Σε γενικότερο πλαίσιο, η σημερινή εξόρμηση παρουσίασε μια κλιμάκωση: ξεκίνησε καλώς, συνεχίστηκε καλύτερα και κατέληξε άριστα!
Κάθε γραμμή τερματισμού είναι μια νέα αφετηρία. Ώρα για επιστροφή.
ΥΓ: Οι φωτογραφίες που υποσχέθηκα στην προηγούμενη ανάρτηση είναι σε φάση μονταρίσματος και ελπίζω πως δεν θα αργήσουν να ανέβουν.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 25/10/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου