Εκδρομή στους σταθμούς της γραμμής Μύλων Ναυπλίου - Καλαμάτας

    Καλή χρονιά σε όλους με ευχές για ένα ευτυχισμένο νέο έτος!!!

            Το 2021 θα ξεκινήσει με μια ανάρτηση «κονσέρβα» την οποία χρωστούσα εδώ και πολύ καιρό, αλλά για διαφόρους λόγους δεν είχα καταφέρει να ανεβάσω μέχρι σήμερα. Χωρίς άλλη χρονοτριβή λοιπόν...

            Το πρωί της 22ης Αυγούστου του 2020 με βρίσκει από τα ξημερώματα στο δρόμο. Στόχος της ημέρας ένα ολοήμερο «tour» στους ξεχασμένους - και ρημαγμένους - σταθμούς της γραμμής Μύλων Ναυπλίου - Καλαμάτας.

            Η ώρα είναι μόλις εννιά το πρωί όταν φτάνουμε στο Άργος έχοντας ως προορισμό τους Μύλους Ναυπλίου. Αν και αρχικά η στάση εδώ δεν ήταν εντός πλάνου, αποφασίζω να κάνω μια γρήγορη επίσκεψη στο σταθμό. Γιατί όχι εξάλλου;

 

 

Σε σχέση με την επίσκεψη μου πριν ένα χρόνο, τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο εδώ...

...τα πάντα είναι το ίδιο σπασμένα και κατεστραμμένα...

...ο οδοντωτός εξακολουθεί να είναι εκτός τόπου...

... και σαφώς κανείς δεν ενδιαφέρεται για το χάλι αυτό.

Κάποτε εδώ ήταν κουζίνα.

Κάποτε εδώ ήταν αίθουσα αναμονής.

Να και μια εξέλιξη! Η ετοιμόρροπη σκάλα έσπασε και πλέον η πρόσβαση στον όροφο είναι αδύνατη. Πως ανεβαίνουν πλέον άραγε οι «ένοικοι» του κτηρίου που είχα συναντήσει πέρσι;

Αν όσα έχουν εξαγγελθεί είναι αληθή, εδώ εντός του 2021 αναμένεται να δούμε ξανά τρένο.

Πόσες είναι πραγματικά οι πιθανότητες;

Ο όροφος μπορεί να διατηρεί τον αρχικό χρωματισμό, αλλά όχι και όλα του τα ακροκέραμα. 

Γραμμή από Μυκήνες.

Γραμμή προς Μύλους.

Επί της πρώτης γραμμής έχει φυτρώσει νυχτολούλουδο.

Το θαύμα συνεχίζεται! Άλλη μια χρονιά που και η πινακίδα, αλλά και το ρολόι παραμένουν στην θέση τους!

            Χωρίς να έχουμε να δούμε κάτι παραπάνω στο Άργος, συνεχίζουμε τον δρόμο μας προς τους Μύλους. Η ζέστη δεν έχει αρχίσει ακόμα να γίνεται αισθητή, ενώ η θάλασσα δίπλα από τον δρόμο προσφέρει μια πρωινή ανάσα δροσιάς.

Επί του σταθμού των ΣΠΑΠ η επιγραφή «Μύλοι» επιβιώνει ακόμα.

Ακριβώς απέναντι ο δεύτερος σταθμός των «Σιδηροδρόμων Μεσημβρινής Ελλάδος» παραμένει ερμητικά κλειστός.

Κανένα τρένο δεν θα έρθει από το Άργος.

Η πρόσοψη του σταθμού των ΣΠΑΠ ο οποίος κατοικείται και ως εκ τούτου διατηρείται σε καλή κατάσταση. Το κτήριο ακολουθεί περισσότερο την αρχιτεκτονική γραμμή των κτηρίων που συναντώνται επί της παλιάς χάραξης μεταξύ Κορίνθου - Πατρών, παρά αυτή όσων βρίσκονται επί της γραμμής Μύλων - Καλαμάτας.

Σε αντίθεση το σχέδιο του σταθμού των Σ.Μ.Ε συναντάται και σε πολλά άλλα κτήρια της γραμμής αυτής.

Ο κρουνός ύδρευσης σκουριάζει σιωπηλά.

H αποθήκη του σταθμού. Ακόμα ένα αναξιοποίητο κτήριο.

Από άλλη γωνία

Κανείς.

Το γεγονός πως ο σταθμός των Μύλων παραμένει απαραβίαστος είναι σίγουρα αξιοθαύμαστο!

Τροπικά φυτά και άχρηστα κλειδιά.

Οι τουαλέτες του σταθμού. 

Ώρα για φωτογράφιση και του τροχαίου υλικού. Ίσως δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η μισή ιστορία των ΣΠΑΠ σαπίζει στους Μύλους Ναυπλίου...

Η Δι 7112 σαπίζει χωρίς καμία ελπίδα.

    Το ίδιο και η Δα 7103.

Breda και Vulcan σε ανάποδη σύζευξη.

Η φορτάμαξα Ζ 11 2317. Σπανιότατο και μεγάλης αξίας όχημα, κατασκευής της βελγικής Baume Marpent. Πέρα από το γεγονός πως πρόκειται για το μοναδικό διασωθέν της σειράς του και το παλαιότερο σωζόμενο όχημα της ΕΜΣΕ, η συγκεκριμένη φορτάμαξα φέρεται πως χρησιμοποιήθηκε για την μεταφορά των οστών του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη από την Αθήνα στην Τρίπολη το 1930.

«Προσοχή - όχημα για Μουσείο». Να γελάσουμε ή να κλάψουμε; Αλήθεια, υπό αυτές τις συνθήκες «φύλαξης» στο νεκροταφείο των Μύλων πόσο καιρό δίνετε μέχρι η φορτάμαξα να τυλιχθεί στις φλόγες όπως τόσα άλλα οχήματα, μουσειακά και μη, ανά την Ελλάδα; Προσωπικά θεωρώ θαύμα το γεγονός πως το παραπάνω σενάριο δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα

ΣΠΑΠόσκυλο!

Η Δι 7118 υπό την σκιά του ευκαλύπτου.

Τα σωθικά της Alsthom 9207. Εδώ κάποτε βρισκόταν η γεννήτρια.

Rue De L' Arcade 22, Paris.

Τα χειριστήρια της 9207, ή καλύτερα ό,τι απέμεινε από αυτά.

Πρέπει να ήμουν πολύ ενθουσιασμένος όταν τραβούσα αυτές τις φωτογραφίες γιατί παρότι η  απόσταση μου από το θέμα ήταν μόλις μερικά εκατοστά και με η λειτουργία Macro ήταν ενεργή, όλες οι φωτογραφίες από τα χειριστήρια είναι θολές και κουνημένες.

Πολλαπλές σκάλες.

Η αρίθμηση της 9207 φαίνεται ακόμα, αλλά τα στοιχεία του κατασκευαστή έχουν καλυφθεί.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα φορεία της, όπου εξακολουθεί να υπάρχει το γράσο από τις μέρες που ήταν ακόμα σε κυκλοφορία.

Για κάποιον ακατανόητο λόγο που συνειδητοποιώ μόλις τώρα έδωσα περισσότερη έμφαση στην φωτογράφιση της 9207 απ΄ότι στην αδερφή της 9201 που βρίσκεται ακριβώς πίσω της.

Οι υδατόπυργοι του σταθμού συνδέονται μεταξύ τους.

Το μηχανοστάσιο των Μύλων. Πότε άραγε να είναι η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε για την εναπόθεση μηχανών;

Το συγκρότημα των Μύλων είναι πολύ μεγάλο σε έκταση. Θα μπορούσατε να το φανταστείτε ποτέ να αξιοποιείται ως ένα σιδηροδρομικό πάρκο όπως αυτό της Καλαμάτας;

Ποια λεζάντα ταιριάζει καλύτερα: Ανοιχτά ή διαλυμένα παράθυρα;

Βιομηχανική κληρονομιά του 19ου αιώνα σε πλήρη παρακμή και απαξίωση τον 21ο αιώνα.

Τρύπα εκ του μακρόθεν

Τρύπα εκ του σύνεγγυς.

Η πλαϊνή όψη του μηχανοστασίου όπως φαίνεται από την πλευρά που βρίσκεται προς τον δρόμο.

Βομβαρδισμός; Όχι, χρόνια εγκατάλειψης και αδιαφορίας.

Το εσωτερικό του μηχανοστασίου φωτογραφημένο από την τρύπα στον τοίχο. Όπως φαίνεται δεν διέθετε λάκκο επισκευής.

Κλειδί εισόδου.

Προσεχώς ασφυξία.

Μπορεί ο κισσός που έχει καλύψει τις γραμμές να δημιουργεί μια ευχάριστη οπτική εικόνα, όμως η εικόνα αυτή δεν παύει να είναι εικόνα εγκατάλειψης.

Οι στρωτήρες μόλις που φαίνονται ανάμεσα στην πρασινάδα και η γραμμή πλέον δεν θυμίζει γραμμή, αλλά μονοπάτι...

Πρωινή μπουγάδα.

Η Ες 7728 δεν ήταν το ίδιο τυχερή με την 7725 η οποία ταξίδεψε από τους Μύλους στο Ισραήλ προκειμένου να επισκευαστεί και να καταστεί και πάλι λειτουργική...

...εν αντιθέσει, θα περιμένει πότε η βλάστηση των Μύλων θα την καταπιεί για πάντα.

Μηχανοστάσιο και Δα 7101.

Λεπτομέρεια από το κλειδί.

Παρακμή σε διπλή έλξη.

Ναι, είναι αλήθεια πως η 9201 ήρθε εδώ ούσα λειτουργική και αυτοδύναμη!

Η Δα 7103 δεν πρόκειται να ανεφοδιαστεί σήμερα από τον δεύτερο κρουνό ύδρευσης του σταθμού.

Το αμάξωμα της Δι 7118 έχει αρχίσει να αποσυντίθεται.

Υπόλειμμα λαβής.

Ρεγουλατόρος, τζιφάρια, ενδείξεις, θερμοστάτες, όλα έχουν αφαιρεθεί από τα χειριστήρια της ατμάμαξας...

 

 

 ...το μόνο που έχει απομείνει είναι η σκουριασμένη «μάρσα».

Μια τελευταία λήψη πριν την αποχώρηση.

            Επόμενος προορισμός είναι οι γέφυρες και ο σταθμός της Ανδρίτσας, πιο πριν όμως θα σταματήσουμε στο Κυβέρι όπου εδώ και καιρό υπάρχει μια πληροφορία για ζημιές επί της γραμμής.

Η πληροφορία αποδεικνύεται αληθής. Λίγα μόλις μέτρα μετά την ισόπεδη διάβαση του Κυβερίου η γραμμή έχει υποστεί καθίζηση.

SASIB εκτός λειτουργίας.

Το κτήριο της ΙΔ του Κυβερίου είναι άκρως συμπαθητικό.

 

  

Αυτό πάλι όχι και τόσο...

Η γραμμή από τους Μύλους.

Γραμμή προς Σπηλιωτάκη. Η κίνηση επί της επαρχιακής οδού είναι συνεχής, σε αντίθεση με την σιδηροδρομική που είναι μηδενική.

Γραμμή αιωρούμενη.

Δύο μικρές διαδοχικές καθιζήσεις.

Το νερό εκτόπισε το σκύρο και τα βάτα σύντομα θα καλύψουν ολοκληρωτικά την γραμμή.

Θα το ξαναπώ: το κτήριο αυτό μου αρέσει πολύ!

            Προσπερνάμε τον Σπηλιωτάκη για τον οποίο υπάρχει επίσης πληροφορία για ζημιά επί της γραμμής, αλλά η οπτική επαφή από τον δρόμο είναι δύσκολη και συνεχίζουμε ανηφορίζοντας προς την Ανδρίτσα. Η πρώτη στάση θα γίνει στην πρώτη γέφυρα.

Η 1η γέφυρα της Ανδρίτσας φωτογραφημένη από τον δρόμο.

Και όμως, η γραμμή είναι ανακαινισμένη.

Υπερβολές!

Ισορροπώντας.

Η γραμμή συνεχίζει προς την Ανδρίτσα.

Κάτω από την μεταλλική γέφυρα βρίσκεται ένα τσιμεντένιο βάθρο. Άγνωστη παραμένει τόσο η χρονολόγηση του, όσο και η χρήση του.

Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον αν περνούσε τρένο.

Έπειτα από λίγα λεπτά οδήγησης βρισκόμαστε στην τρίτη γέφυρα της Ανδρίτσας.

Όπως η 1η έτσι και η 3η πρόκειται για μεταλλική δικτυωτή γέφυρα.

Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι η διέλευση του δρόμου σε δύο ρεύματα κάτω από το μεταλλικό τμήμα και το ένα τόξο της γέφυρας αντίστοιχα.

Κύλινδροι κύλισης επί τσιμεντένιας προσθήκης.

Ανάμεσα στα αργολικά ελαιόδεντρα.

 

 

Πέρασμα.

Ανορθόδοξη οπτική.

            Αφήνουμε πίσω μας τις γέφυρες και κατηφορίζουμε πλέον τον δρόμο προς τον σταθμό της Ανδρίτσας. Εδώ η εγκατάλειψη είναι φανερή τόσο στην υποδομή όσο και στο ίδιο το κτήριο του σταθμού.

Στην είσοδο της Ανδρίτσας η πρώτη γραμμή είναι αδιάβατη, ενώ η δεύτερη αναμένεται να γίνει και αυτή λίαν συντόμως.

Το κτήριο του WC διαλύεται αργά αλλά σταθερά.

Ο σταθμός της Ανδρίτσας έχει αρχίσει να χορταριάζει επικίνδυνα.

Με την πόρτα του παραβιασμένη (εννοείται!) δίνεται η ευκαιρία για εξερεύνηση στο εσωτερικό του, η οποία όμως λήγει άδοξα. Το δάπεδο έχει σαπίσει εντελώς και το περπάτημα πάνω στις λαμαρίνες που υποχωρούν με το άγγιγμα και μόνο του παπουτσιού δεν είναι καλή ιδέα...

Ακτίδες φωτός μέσα στο σκοτάδι της εγκατάλειψης.

Και εδώ η άλωση έχει ολοκληρωθεί προ πολλού...

Πάνω στην ετοιμόρροπη οροφή ξεκουράζεται μια «κομπανία» νυχτερίδων.

Αν και δεν έχει νόημα, η πόρτα σε λίγο θα ξανακλείσει.

Πλέον οι άδειες αποβάθρες έχουν καθιερωθεί ως ένα από τα αγαπημένα μου φωτογραφικά θέματα...

Πίσω από τα δέντρα...

Και όμως το κτήριο της Ανδρίτσας δεν αξιοποιείται.

Ίχνη επιγραφής.

Η πίσω πλευρά του κτηρίου.

Η πίσω πρόσοψη παρουσιάζει την ίδια εικόνα εγκατάλειψης με την μπροστινή.

            Φεύγουμε και από την Ανδρίτσα και τώρα σειρά έχει το Ελαιοχώρι...

Η είσοδος του σταθμού.

Το βοηθητικό κτήριο ακριβώς απέναντι από τον σταθμό.

Καλωσορίσατε στο Ελαιοχώρι!

Ευτυχώς ο σταθμός χρησιμοποιείται από τον τοπικό σύλλογο και και η κατάσταση του παραμένει εξαιρετική!

Ούτε εδώ περιμένει κανείς.

Η άδεια αποβάθρα του σταθμού χώρεσε στο ίδιο κάδρο με το βοηθητικό κτήριο.

Ο χρόνος σταμάτησε, δρομολόγια δεν υπάρχουν ούτε προς Αθήνα ούτε προς Τρίπολη και μια ανακαινισμένη γραμμή αξίας μερικών εκατομμυρίων μας έμεινε αμανάτι...

            Στον δρόμο προς το Παρθένι θα κάνουμε μια σύντομη στάση...

...για μια αποτυχημένη λήψη της 1ης γέφυρας της Αγίας Σοφίας. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις για ποιοτικό zoom από το κινητό μου.

            Εν συνεχεία φτάνουμε στον σταθμό του Παρθενίου όπου φαίνεται πως γίνεται κάποια γιορτή.

 

 

Εικόνα ζωντανού σταθμού.

Η είσοδος του σταθμού περιμένει μάταια την επόμενη άφιξη.

Στην τρίτη γραμμή βρίσκεται ο σκελετός μιας φορτάμαξας.

Η αποθήκη εμπορευμάτων του Παρθενίου. Είναι προφανές πως αρχικά στην θέση κάποιων παραθύρων παλαιότερα υπήρχαν πόρτες. Η τάση - για να μην πω μανία - για μετατροπή των αρχικών σχεδίων των κτηρίων είναι φανερή σε πολλά σιδηροδρομικά κτήρια ανά την Ελλάδα, αλλά πάντα είχα την εντύπωση πως στην Πελοπόννησο είναι εντονότερη από οπουδήποτε αλλού!

Όπως και το Ελαιοχώρι, έτσι και το Παρθένι είναι από τους σταθμούς που γλίτωσαν την εισβολή και την λεηλασία μετά το άνευ όρων κλείσιμο της γραμμής.

Αρμονία.

Η τρίτη γραμμή εξυπηρετούσε την αποθήκη.

Σταθμός κατάφυτος, σιδηρόδρομος κατάπτυστος...

Η βάση του υδατόπυργου του σταθμού.

Προς Καλαμάτα.

          Στα ενδότερα της αποθήκης...

Το μπάνιο διέθετε θερμοσίφωνο!

Μέχρι πότε άραγε να ζούσαν άνθρωποι εδώ;

Λήψη του σταθμού από το υπόγειο της αποθήκης.

Ξέχασα να αναζητήσω τα στοιχεία ταυτότητας του κίτρινου σκελετού. Στην επόμενη επίσκεψη!

Είναι άξιο απορίας το πως προέκυψε αυτό το αποτέλεσμα και ποια ακριβώς ήταν η χρήση του πέρα απ΄το να κάθεται για χρόνια στην 3η γραμμή του Παρθενίου.

Ναι, το Παρθένι διαθέτει και (μικρή) περιστροφική πλάκα!

Η καμπύλη πριν την είσοδο στον σταθμό καλυπτόταν με ΑΣΙΔ.

Τώρα πλέον δεν υπάρχει καμιά ανάγκη κάλυψης...

            Είναι πλέον μεσημέρι όταν αρχίζουμε να διασχίζουμε τους έρημους και ανηφορικούς δρόμους της Μάκρης. Μόλις η μηχανή του αυτοκινήτου σβήσει, επικρατεί απόλυτη ησυχία.

Ούτε σήμερα θα περάσει τρένο από εδώ.

Ο πλήρως ανακαινισμένος σταθμός της Μάκρης είναι το ιδανικό ησυχαστήριο.

Κάποιος μου είχε πει πως ίσως μια νυχτερινή φωτογράφιση του σταθμού να είχε ενδιαφέρον. Ίσως να αξίζει μια νυχτερινή επίσκεψη κάποια στιγμή.

Το κλειδί στην έξοδο του σταθμού παραμένει σιωπηλό, όσο στην απέναντι πλαγιά οι ανεμογεννήτριες γυρίζουν αργά τα φτερά τους.

Κατοχυρώθηκε! Αυτή η καμπύλη είναι η αγαπημένη μου σε όλη τη γραμμή Μ.Ν-Κ.

Η γραμμολογία της Μάκρης έδινε την δυνατότητα διασταυρώσεων.

Λήψη από το εσωτερικό του κτηρίου. Κάτι ενδιαφέρον φαίνεται να ετοιμάζεται εδώ.

Όπως και μερικοί ακόμα σταθμοί της γραμμής Μ.Ν-Κ, έτσι και αυτός της Μάκρης διαθέτει υπόγειο.

            Αφήνουμε πίσω μας την Μάκρη, όμως η ανάβαση δεν έχει τελειώσει ακόμα. Το κάθε άλλο, σε λίγο θα βρεθούμε στο ψηλότερο σημείο της γραμμής, δηλαδή στην στάση του Καλογερικού.

Ιδού λοιπόν το Καλογερικό! Σε υψόμετρο 814 μέτρων.

Και εδώ η γραμμή είναι ανακαινισμένη και σχεδόν απάτητη από τρένα.

 Πάνω στο σκύρο που περίσσεψε από την ανακαίνιση της γραμμής έχουν αρχίσει να φυτρώνουν αγριόχορτα, όμως αυτό δεν πτοεί τον σταθμό του Καλογερικού ο οποίος ήταν εγκαταλελειμμένος και πριν την ανακαίνιση.

Στο εσωτερικό το τζάκι επιβιώνει ακόμα.

Όχι όμως και ο φωριαμός ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα κατέληξε μέσα στο τζάκι...

Το ένα από τα δυο παράθυρα του σταθμού είναι κλειστό.

Πόσους χειμώνες ακόμα μπορεί να αντέξει άραγε;

Ο ηλεκτρικός πίνακας έχει καταλήξει σε μια εντοιχισμένη τάβλα άνευ εξαρτημάτων και χρήσεως.

 

 

Ατυχές (;) timing

Πολλά καλώδια.

Ευθυγράμμιση.

 Θα ήθελα πολύ να δω εδώ πέρα διέλευση ελκόμενης σύνθεσης. 

            Μετά το Καλογερικό σειρά έχει ...

... η Ασσέα

 

 

Πολύ σύντομα η Ασσέα θα έχει το δικό της δάσος...

Η παρακμή δεν μπορεί να κρυφτεί εύκολα.

Ο σταθμός της Ασσέας διαφοροποιείται αρκετά από τα υπόλοιπα κτήρια της γραμμής.

Φαίνεται πως τον καιρό της ατμοκίνησης η Ασσέα ήταν βασικός σταθμός παροχής νερού στις ατμάμαξες. Πως αλλιώς να δικαιολογείται η ύπαρξη τριών υδατοπυργων;

Ο δρόμος προς την κορυφή.

Σχεδόν πανοραμική λήψη.

Όσα πλατάνια και αν φυτρώσουν η Ασσέα δεν μπορεί να κρύψει την παρακμή της.

H τελευταία φορά που πέρασε τρένο από εδώ ήταν πριν από 7 χρόνια.

Κατά παράδοξο τρόπο η δεύτερη γραμμή παραμένει καθαρή σε όλο το μήκος της εντός του σταθμού.

Με φόντο τα βουνά.

Ο κρουνός ύδρευσης του σταθμού έπεσε θύμα των εργασιών ανακαίνισης.

Επί της παρακαμπτηρίου. 

Αναθεωρώ: Μακάρι τα δέντρα να πολλαπλασιαστούν και να ψηλώσουν γρήγορα ώστε να κρύβουν το χάλι της αποβάθρας.

Εικόνα από το εσωτερικό του σταθμού.

Κρυφοκοιτάζοντας από την γωνία της αποβάθρας.

Συγκρότημα υδατόπυργων.

            Έχοντας αφήσει πίσω την Ασσέα βρισκόμαστε σε έναν δύσβατο χωματόδρομο που οδηγει στην στάση των «Πηγών Αλφειού». Με πολλή χαμηλή ταχύτητα και κάνοντας στο μυαλό μου τα χειρότερα σενάρια ακούγοντας τα χορτάρια να γδέρνουν το σασί του αυτοκινήτου, τελικώς φτάνουμε στον σταθμό ή τουλάχιστον σε ό,τι έχει απομείνει από αυτόν.

Ομολογώ πως αγνοούσα εντελώς την ύπαρξη του συγκεκριμένου κτηρίου.

Πως να συνέβη άραγε αυτό;

Το τζάκι φαίνεται να χρησιμοποιείται ακόμα.

Το ίδιο και το υπόλοιπο εσωτερικό.

Η στάση βρίσκεται ανάμεσα σε δυο διαδοχικές καμπύλες.

Run!

Απειλητική καμπύλη.

Ευρυγώνια καμπύλη.

Τα στοιχεία ταυτότητας έχουν χαθεί στο πέρασμα του χρόνου.

 

            Μετά τις Πηγές Αλφειού ο δρόμος θα μας φέρει στον σταθμό της Μαρμαριάς...

Η απόσταση του σταθμού από το πασάγιο δεν είναι μεγάλη, όμως η διαδρομή από τον χωματόδρομο που οδηγεί στον σταθμό μου φάνηκε αρκετά μεγαλύτερη απ΄όσο πραγματικά ήταν.

Η απόσταση του σταθμού από την γραμμή είναι αρκετά μεγαλύτερη απ΄ότι στους υπολοιπους σταθμούς.

Σταθμός πνιγμένος στα βάτα.

Πολλή ζέστη και πολλά τζιτζίκια.

Ο χρόνος κατάφερε να νικήσει την επιγραφή της Μαρμαριάς.

 

 

Πίσω όψη.

Και εδώ με κάποιο τρόπο η γραμμή παραμένει καθαρή.

Μόνο μια σανίδα κατάφερε να επιβιώσει από το στέγαστρο...

...το οποίο μου φανεται πως ίσως να ήταν κάπως δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το υπόλοιπο κτήριο.

Απροσδόκητη άφιξη, όχι τρένου βεβαίως, αλλά ενός κοπαδιού προβάτων.

            Με τα αμνοερίφια να βόσκουν ήρεμα δίπλα από τον σταθμό αφήνουμε πίσω μας την ξεχασμένη Μαρμαριά και κατευθυνόμαστε προς το εξωτικό Ρούτσι. Αν απορείτε για τον χαρακτηρισμό «εξωτικό», θα καταλάβετε σε λίγο γιατί επέλεξα την χρήση του.

Νεκρό SASIB στην ΙΔ του Χ.Σ. 155, 588.

Γραμμή προς Καλαμάτα.

Γραμμή προσεχώς καλυμμένη.

Δεν μπορώ να προχωρήσω ούτε βήμα.

Το ΑΣΙΔ έχει «ντυθεί» με βάτα.

Η μόνη πλευρά από την οποία ο σταθμός του Ρουτσίου μπορεί να φωτογραφηθεί πλέον είναι αυτή. Όλες οι άλλες πλευρές έχουν καταστεί αδιάβατες.

Θαρρώ πως τα παραθυρόφυλλα αυτά είναι διαφορετικά από των υπολοίπων σταθμών της γραμμής.

Ισόπεδη διάβαση σε πρότυπα roller coaster...

Αντιτροχιές.

Ανεξέλεγκτη βλάστηση.

Η πόρτα φαίνεται ανοιχτή, αλλά η προσέγγιση είναι αδύνατη.

Πρέπει να κάνω ησυχία και οι κινήσεις μου να είναι αθόρυβες. Ίσως μέσα στην βλάστηση να κρύβονται Βιετκόνγκ.

Ζούγκλα σε υψόμετρο 516,17 μέτρων.

            Με την δίψα και την θερμοκρασία να αυξάνονται συνεχώς συνεχίζουμε το ταξίδι προς το Λεοντάρι. Πριν τον σταθμό ωστόσο θα δοκιμάσουμε να επισκεφθούμε την γέφυρα του Λεονταρίου.

Βίοι μη παράλληλοι.

Το καλό νέο της ημέρας είναι πως η γέφυρα βρίσκεται στην θέση της...

...το κακό νέο ωστόσο είναι πως εξαιτίας της βλάστησης έχει καταστεί αδιάβατη στο ένα άκρο της.

 Τα δέντρα έχουν αρχίσει να τρυπώνουν ανάμεσα από τις μεταλλικές δοκούς της γέφυρας.

Πολλά μαδέρια έχουν σαπίσει, αλλά ευτυχώς άντεξαν το βάρος μου.

Από άκρη σε άκρη.

Άλλη μια εικόνα που θα ήταν πολύ καλύτερη με τρένο!

Σανό για τον σιδηρόδρομο.

Το συγκρότημα του Λεονταρίου παραμένει ένα από τα ωραιότερα του δικτύου ακόμα και μετά την καταστροφή του από τις πυρκαγιές του 2007.

Το φως του μεσημεριανού ηλίου φωτίζει με έντονο τρόπο κάθε άκρη του καμμένου σταθμού.

Ακόμα και χωρίς τρένο, ακόμα και χωρίς σκεπή, ακόμα και χωρίς ελπίδα αξιοποίησης, ο σταθμός του Λεονταρίου θα συνεχίσει να έχει την δική του μαγεία!

13 χρόνια μετά την καταστροφή η φύση έχει αναγεννηθεί σε μεγάλο βαθμό, σε αντίθεση με τον σιδηρόδρομο που μάταια περιμένει την δική του αναγέννηση.

Μηχανοστάσιο ευάερο και ευήλιο διατίθεται σε τιμή ευκαιρίας!

Τα εκδρομικά τρένα που κυκλοφόρησαν στην Πελοπόννησο από το 2012 ως το 2014 έδωσαν μια μικρή ψευδαίσθηση ζωής στους σταθμούς της γραμμής Μ.Ν-Κ. οι οποίοι όμως σύντομα γύρισαν πίσω στην καθιερωμένη ερημιά τους.

Killed by death.

Killed by TRAINOSE and friends

H επιγραφή ναι μεν είναι ξεθωριασμένη, αλλά εξακολουθεί να φαίνεται.

Για πόσο ακόμα;

Λεπτομέρεια: Το μεσαίο παράθυρο στην πίσω πλευρά του κτηρίου στην πραγματικότητα είναι «τοιχογραφία» πάνω σε τσιμέντο!

Η αναστήλωση του κτηρίου είναι όνειρο θερινής νυκτός.

Στην ίδια ευθεία.

Δεν έμεινε τίποτα άλλο πέρα από τον σκελετό του κτηρίου...

 

 

 ... το ίδιο ισχύει για όλα τα κτήρια του συγκροτήματος.

 

 Παρόλα αυτά, το Λεοντάρι διαθέτει τρεις ανακαινισμένες γραμμές.

 

2010 - 2020. Δέκα χρόνια χωρίς σιδηρόδρομο στην Πελοπόννησο. Ε και τι έγινε;

            Έχοντας ξεμείνει εντελώς από αποθέματα νερού, αλλά όχι και από όρεξη κατευθυνόμαστε προς το Λεύκτρο. Λίγο πριν το τέλος της εκδρομής έμελλε να δούμε για άλλη μια φορά τα αποτελέσματα της βεβιασμένης και άνευ όρων εγκατάλειψης του δικτύου στο όνομα της «εξυγίανσης» και του εξορθολογισμού ενός οργανισμού που από γεννέσεως του δεν επρόκειτο να αποκτήσει ποτέ καμία σχέση με τις δυο αυτές έννοιες.

Άφιξη στο Λεύκτρο.

Η επέλαση των Ούνων εδώ έχει ολοκληρωθεί με πλήρη επιτυχία.

Μόνο οι τοίχοι έχουν μείνει στην θέση τους...

Απόλυτη καταστροφή.

Απόλυτη καταστροφή νο2

Η ατμόσφαιρα εντός του σταθμού είναι αποπνικτική, οπότε θα κάνω ένα μικρό διάλειμμα για λίγες φωτογραφίες από το εξωτερικό.

Το Λεύκτρο κάποτε ήταν από τους σταθμούς με την μεγαλύτερη κίνηση του δικτύου, τόσο λόγω της τακτικής κυκλοφορίας και των προβλεπόμενων διασταυρώσεων, όσο και λόγω της μεταφοράς πετρελαίων προς την Μεγαλόπολη...

...μιας υπηρεσίας που ο ΟΣΕ αποφάσισε να διακόψει το 2001 ως οικονομικά μη συμφέρουσας...

...προφανώς και η διακοπή μιας από τις τελευταίες - και κατεξοχήν - προσοδοφόρες εμπορευματικές δραστηριότητες του οργανισμού στην Πελοπόννησο ήταν «κίνηση ματ»...

...γιατί ως γνωστόν τι να τα κάνεις τα επταψήφια νούμερα όταν κάθε μέρα μεταφέρεις δύο επιβάτες από το Λεύκτρο στην Ασσέα με έσοδα 4 ολόκληρα ευρώ; 

Κατά τ' άλλα τα τρένα κυκλοφορούσαν άδεια και προκειμένου να σωθεί από την καταστροφή ολόκληρος ο οργανισμός και η ελληνική οικονομία ο σιδηρόδρομος έπρεπε να εξαφανιστεί από την Πελοπόννησο...

Το καφενείο του σταθμού. Εδώ κάποτε μπορούσε κανείς να βρει το περίφημο ριζόγαλο.

Οι δύο υδατόπυργοι σκουριάζουν παρέα.

Ποιός γύρισε το κλειδί;

Στρόφιγγα

Καφενείο και σταθμός.

Το βοηθητικό οίκημα του σταθμού έχει και αυτό τα χάλια του.

Η πινακίδα του κατασκευαστή του υδατόπυργου. Βελγική κατασκευή.

Ο κρουνός ύδρευσης στέκεται ακόμα.

Κατάβαση από τον υδατόπυργο και προσέγγιση του βοηθητικού κτηρίου.

Ξέφραγο αμπέλι (κυριολεκτικά)

Όλα τα κτήρια στο Λεύκτρο έχουν παραβιαστεί.

Άραγε τι αντικείμενα αξίας να βρήκαν εδώ μέσα οι εισβολείς;

Δεν έμεινε τίποτα όρθιο.

Το εσωτερικό της αίθουσας του καφενείου. Πριν 20 χρόνια δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως θα φτάναμε σε αυτό το σημείο.

 

 

Νομίζω πως η επιγραφή είναι σαφής.

Η τουαλέτα του σταθμού.

Το δέντρο κρύβει ό,τι μπορεί να κρυφτεί από αυτό το χάλι.

Απ΄όσο γνωρίζω ο σταθμός έκλεισε το 2005. Άραγε να χρησιμοποιούταν μέχρι τότε και η κουζίνα;

            Είναι πλέον απόγευμα όταν διψασμένοι και ιδρωμένοι φτάνουμε στην Μεγαλόπολη όπου αφού   ανεφοδιαστούμε και ξεκουραστούμε λίγο θα κατευθυνθούμε, για που αλλού, για τον σταθμό στην άκρη της πόλης.

Ο απογευματινός ήλιος φωτίζει με ενδιαφέροντα τρόπο τα αποκαϊδια του σταθμού της Μεγαλόπολης.

Εδώ ήταν ο τερματικος σταθμος της διακλάδωσης από το Λεύκτρο.

Μόνο οι σκουριασμένες βάνες κατά μήκος των γραμμών έμειναν για να θυμίζουν την μεταφορά του πετρελαίου από τα βυτία στα φορτηγά της ΔΕΗ.

Χρωματικές αντιθέσεις.

Οι τελευταίες μεγάλες συνθέσεις εμπορικών συρμών του δικτύου τερμάτιζαν εδώ.

Σύμφωνα με κάποιους η διακοπή μεταφοράς πετρελαίων ήταν και η αρχή του τέλους για το τρένο στην Πελοπόννησο. Ίσως να μην έχουν και άδικο...

Βιβλίο τηλεγραφημάτων.

Μπορεί ο ΟΣΕ (νυν ΤΡΑΙΝΟΣΕ) να μην το καταλάβαινε, όμως οι επιβατικές μεταφορές δεν αρκούν πάντα για να στηρίξουν από μόνες τους την επιβίωση μιας γραμμής, πόσω μάλλον όταν η ποιότητα τους φθίνει συνεχώς σε σχέση με τα ανταγωνιστικά μέσα.

Το ταμείο έκλεισε δια παντός.

Η τοαλέτα επιβίωσε της πυρκαγιάς!

Ημίφως

Απανθράκωση.

Με κόντρα ήλιο.

Η πόρτα πλέον αιωρείται.

Καταστροφή ενός πραγματικού αριστουργήματος...

Ο σταθμός από την πλευρά του δρόμου.

Το τυπικό κτήριο του WC.

Σταθμός και άξονας.

Περίτεχνη γραμματοσειρά.

Στο βάθος το λαμαρινένιο μηχανοστάσιο. Ήρθε η ώρα της επιστροφής...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 22/8/2020