Επίσκεψη στους σταθμούς του Λαυρεωτικού: Κορωπί - Μαρκόπουλο - Λαύριο - Θορικό

 

        Μετά από μερικούς μήνες φωτογραφικής απραξίας, ήρθε η ώρα για μια επίσκεψη στους σταθμούς του Λαυρεωτικού σιδηροδρόμου. Με την σκέψη καρφωμένη στο μυαλό μου επί ένα περίπου μήνα και έπειτα από αρκετές αναβολές, ήρθε η ώρα μιας Κυριακάτικης βόλτας, η οποία θα ξεκινήσει από το Κορωπί.     

Η ώρα είναι περίπου έντεκα όταν φτάνω στον σταθμό του Κορωπίου. Το Κορωπί ήδη από το 1891 ήταν σταθμός με σημαντική εμπορευματική κίνηση.

Σε αντίθεση με την πρόσοψη, η πίσω πλευρά του σταθμού δεν έχει δεχτεί εικαστική παρέμβαση. Η μόνη παρέμβαση που γίνεται άμεσα φανερή είναι το χτίσιμο των θυρών και των παραθύρων.

Ο σταθμός φωτογραφημένος διαγωνίως.

Ξεκινάω την πεζοπορία επί του διαδρόμου της γραμμής, ο οποίος έχει μετατραπεί σε νησίδα, με μέτωπο προς το Μαρκόπουλο. Ωστόσο όπου και να κοιτάξω δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα ίχνος της γραμμής.

Αξίζει να σημειωθεί πως μέχρι πριν μερικά χρόνια η γραμμή διακρινόταν κανονικά.

Άραγε να είναι απλώς επιμελώς θαμμένη ή να έχει ξηλωθεί ολικώς;

Μετά από αρκετό περπάτημα δεν καταφέρνω να εντοπίσω ούτε μισό χιλιοστό σιδηροτροχιάς, οπότε αποφασίζω να επιστρέψω προς τα πίσω.

Φαίνεται ότι το μόνο πράγμα που έχει μείνει να θυμίζει την διέλευση του τρένου από το Κορωπί είναι το λησμονημένο κτήριο του σταθμού και η τοιχογραφία πάνω σε αυτό. 

 

        Μη έχοντας να δω κάτι άλλο εδώ, συνεχίζω προς το Μαρκόπουλο. Ανάμεσα στα άλλα, ένας από τους λόγους πραγματοποίησης της εξόρμησης αυτής ήταν μια πληροφορία πως στο άκρο του σταθμού με κατεύθυνση τα Καλύβια, εξαιτίας έργων αποχέτευσης, ένα κομμάτι της γραμμής έχει έρθει στην επιφάνεια.  

        Λόγω του ανοιξιάτικου καιρού, οι δρόμοι έχουν αυξημένη κίνηση. Παρόλα αυτά, δεν αργώ να φτάσω στο Μαρκόπουλο...

Μαρκόπουλο λοιπόν.

Η τελευταία μου επίσκεψη εδώ ήταν τον Δεκέμβριο του 2015.

Ευρυγώνια λήψη της πρόσοψης του σταθμού.

Χρόνο με το χρόνο η κατάσταση του κτηρίου του σταθμού χειροτερεύει...

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την Breda Δι 7113, η οποία έχει δεχθεί έναν γερό εξωτερικό καλλωπισμό.

Άποψη των χειριστηρίων.

«Κρουνός γενικός ατμού»

«Κρουνός φυσερού»

Μέχρι και η «μάρσα» φρεσκαρίστηκε!

Από τον Σύρτη στο Μαρκόπουλο.

Η σύζευξη δεν ολοκληρώθηκε.

Τα μετασκευασμένα Ζ16 συνεχίζουν να αποσυντίθεται.

Οι σανίδες αυτές πρόλαβαν να ζήσουν ακόμα μία άνοιξη.

Φυλακίδα σε αφύλακτο σιδηρόδρομο.

        Συνεχίζω το περπάτημα με μέτωπο προς τα Καλύβια Θορικού, όμως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι «το γοργόν και χάριν έχει» και εγώ -ως είθισται - ολιγώρησα. Τα έργα στην έξοδο του σταθμού έχουν ολοκληρωθεί και οι γραμμές έχουν καλυφθεί και πάλι. Ωστόσο δεν θα σταματήσω ακόμα το περπάτημα.

Σηκώνω το κινητό για μια φωτογραφία του διαδρόμου απ΄όπου περνούσε η γραμμή βγαίνοντας από τον σταθμό του Μαρκοπούλου. Γραμμή βεβαίως δεν υπάρχει πλέον. Όμως ξαφνικά...

...κάτω από ένα στρώμα από λάσπη και μπάζα το μάτι μου εντοπίζει δύο σιδηροτροχιές!

Εξετάζοντας προσεκτικότερα, ανακαλύπτω και μερικά μέτρα γραμμής προς τα Καλύβια...

...σώζεται δε και ένας αμφιδέτης!

Μπορεί τελικά να μην κατάφερα να βρω αυτό για το οποίο ήρθα, όμως δεν φεύγω με άδεια χέρια!

Η γραμμή του Λαυρίου αποτελεί ίσως το κατεξοχήν αντικείμενο για σιδηροδρομική «αρχαιολογία», αλλά δυστυχώς όχι και το μόνο...

Πίσω στον σταθμό, ο οποίος έχει συγκεντρώσει αρκετό κόσμο που κάνει την κυριακάτικη βόλτα του.

Είναι απορίας άξιο το γιατί ο συγκεκριμένος χώρος δεν αξιοποιείται ακόμα.

Η πίσω πλευρά του σταθμού παρουσιάζει τέλεια συμμετρία με την μπροστινή: και οι δύο έχουν το ίδιο χάλι.

Κερκόπορτα αντί για καγκελόπορτα.

Ακόμα μια ψευδαίσθηση.

Ο σταθμός φωτογραφημένος από την πλευρά του δρόμου. Θαρρώ πως δεν έχει μείνει κάτι άλλο για να δω εδώ, οπότε ήρθε η ώρα της αναχώρησης για το Λαύριο.

        Μπαίνοντας στο Λαύριο, συνειδητοποιώ πως για κάποιο λόγο η κίνηση εδώ είναι απίστευτη. Εν τούτοις, καταφέρνω και παρκάρω έξω από το σταθμό!

Απέναντι από τον σταθμό βρίσκεται το κτήριο του εστιατορίου με την άθλια προσθήκη του...

Ο σταθμός του Λαυρίου, το τέλος της διαδρομής του τμήματος Αγίων Αναργύρων - Λαυρίου.

Ο σταθμός περιστοιχίζεται από ευκαλύπτους και η αποβάθρα του είναι περιφραγμένη. Τελευταία μου επίσκεψη εδώ ήταν τον Ιούνιο του 2012.

Ένα κινητήριο όχημα κατασκευής UERDINGEN έχει τοποθετηθεί στην μέση του οικοπέδου ως καμβάς...

Η κυκλοφορία αυτοκινηταμαξών στην γραμμή του Λαυρίου ξεκίνησε μόλις στα τελευταία χρόνια λειτουργίας της.

Πανταχού παρόντες!

Δεν έχει απομείνει τίποτα άξιο αναφοράς στο εσωτερικό...

Το μόνο που έχει απομείνει από τον υποδαπέδιο εξοπλισμό, είναι τα φορεία!

Και όμως, για τερματικός σταθμός, και δη λιμανιού, ο σταθμός του Λαυρίου ήταν αρκετά μικρός!

Το παλιό υπνωτήριο προσωπικού...

...ως τι να αξιοποιείται άραγε;

Κατεβαίνοντας προς την θάλασσα βρίσκεται και το κτήριο του παλιού υπνωτηρίου έλξεως. Για κάποιο λόγο τα βοηθητικά κτίσματα του συμπλέγματος του Λαυρίου παρουσιάζουν περισσότερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον από τον σταθμό.

Η πρόσοψη του σταθμού από τον δρόμο.

        Με την κίνηση να μην έχει αραιώσει καθόλου, αλλά, αντίθετα, μάλλον να γίνεται χειρότερη, αναχωρώ από το Λαύριο, χωρίς ωστόσο να πρόκειται να πάω μακριά. Σε λίγο θα βρίσκομαι στην αμμουδιά της παραλίας του Θορικού και θα κατευθύνομαι με αργό βήμα προς την γέφυρα.

Η τελευταία μου επίσκεψη ήταν νύχτα. Ώρα και για μερικές μεσημεριανές λήψεις.

Η γέφυρα του Θορικού μπορεί να είναι σκουριασμένη, όμως παραμένει στην θέση της.

Η μικρή σκάλα κάτω από την γέφυρα οδηγεί κατευθείαν στο νερό.

Παιχνίδια με το φως.

Μέσα στο κανάλι.

 

 

Ώρα για ανάβαση.

Ώρα για διάβαση.

Λεπτομέρεια: το διάστημα απόστασης μεταξύ των στρωτήρων της γραμμής του Λαυρίου, όταν αυτοί είναι τοποθετημένοι στην ευθεία, είναι 84 εκατοστά.

Πλησιάζουμε.

Κοιτώντας προς τα πίσω.

Ισορροπώντας στις δοκούς.

Και οι δύο γραμμές οδηγούν στον σταθμό.

Λεπτομέρεια από τους στρωτήρες της γέφυρας.

Μόνο το γεφυράκι με εμποδίζει από το να προσεγγίσω τον σταθμό.

Σταθμός Θορικού: Μια ζωή και σήμερα.

Το γεφυράκι φωτογραφημένο από το πρανές.

Άνοιξη στην Αττική.

Κοιτώ τον υποβασταζόμενο σταθμό και προσπαθώ να τον φανταστώ στην αρχική του μορφή, αλλά σε αυτή την θέση.

Υπενθυμίζεται ότι η αρχική θέση του σταθμού δεν ήταν αυτή.

 

 

Στα ενδότερα: Πέραν των κόκκινων σοβάδων, στην μέση της οροφής σώζεται και ένα καλώδιο ηλεκτροφωτισμού.

Φωριαμός.

«ΧΑΛΚΗ»

Στο πίσω μέρος του σταθμού επιβιώνουν αυτά τα πλακάκια και θυμίζουν το πως ήταν κάποτε το δάπεδο του κτηρίου.

 

 

Καμπύλη.

Με κάποιο ανεξήγητο τρόπο η γραμμή παραμένει καθαρή.

Επιχειρώ μια μάλλον ριψοκίνδυνη κατάβαση από τα βράχια στο απροσπέλαστο κομμάτι της παραλίας που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον σταθμό. Το έδαφος είναι βαλτώδες και τα παπούτσια μου βυθίζονται στην λάσπη.

Καράβια βγήκαν στην στεριά.

Βαριά βιομηχανία.

Η παραλία του Θορικού.

Η μικρή γέφυρα πριν τον σταθμό, φωτογραφημένη από την πλευρά της θάλασσας.

Ανόμοιο ακρόβαθρο.

Πολλαπλά επίπεδα παρακμής.

Η πίσω πλευρά του σταθμού.

 Λίγο μετά την γέφυρα, η γραμμή του Λαυρίου περνάει και πάλι στην αφάνεια που της έχει επιβληθεί εδώ και 64 συναπτά έτη...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 11-4-2021