Στον σταθμό του Πειραιά (Άγιος Διονύσιος)

Είναι νωρίς το μεσημέρι όταν πατάω το πόδι μου στην Δραπετσώνα.

Με μέτωπο προς το ΚΕΠ.

 Το πασάγιο στο Χ.Σ 1.135. Το οίκημα του πασαγιοφύλακα παραμένει διαχρονικά διαλυμένο, ενώ ο σημαφόρος υποδεικνύει στα ανύπαρκτα τρένα είσοδο στον σταθμό δια της παρεκκλίνουσας...

 

 Λήψη του σημαφόρου με χρήση του ευρυγώνιου φακού.

Λεπτομέρεια από την βάση του σημαφόρου.

 

 

Σήμερα θα επιχειρήσω να προσεγγίσω το σταθμό δια μέσου της γραμμής και όχι από την πλευρά της ακτής όπως συνήθως.

 

    Η γραμμή μπορεί να ανακαινίστηκε, όμως δεν επαναλειτούργησε ποτέ.

Τα σήματα καλύψεως των ΑΣΙΔ μέχρι και την είσοδο του ΚΕΠ φέρουν όλα αρίθμηση. Εδώ το υπ' αριθμόν «1» στέκεται μισοδιαλυμένο παρέχοντας κάλυψη στο επίσης διαλυμένο πασάγιο του Χ.Σ 1.135.

Δίπλα από τα κλειστά εργοστάσια και τις πολυκατοικίες, οι κατερχόμενες αμαξοστοιχίες διέσχιζαν την τελευταία καμπύλη πριν την είσοδο του σταθμού. 

Μετά την καμπύλη είναι το «φαράγγι».

Το σημείο αυτό πριν μερικούς μήνες ήταν αδιάβατο λόγω της ποσότητας απορριμμάτων που βρίσκονταν εντός της γραμμής. Τώρα η εικόνα είναι κάπως καλύτερη καθιστώντας και την προσέγγιση του σταθμού από το «φαράγγι» εφικτή. Παρόλα αυτά δεν λείπουν οι ακαθαρσίες, τα σπασμένα γυαλιά και πλήθος κλεμμένων πορτοφολιών που μετά το πλιάτσικο έχουν απορριφθεί στις γραμμές.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι χρήση του ευρυγώνιου φακού σήμερα είναι κάπως υπερβολική.

Αναρρίχηση.

Κάτω από τον δρόμο.

Υπολείμματα. Φαίνεται πως πριν την κατασκευή του υπάρχοντος δρόμου και την κατασκευή των τσιμεντένιων τοιχωμάτων, εδώ υπήρχε κάποιου είδους λίθινο τοιχίο αντιστήριξης.

Με μέτωπο προς το ΚΕΠ. 

Η λίθινη καμάρα δείχνει πως ήταν η αρχική δομή της γέφυρας του δρόμου. Ο δρόμος μετέπειτα διαπλατύνθηκε και ενώ το γεφυράκι διατηρήθηκε, καλύφθηκε κάτω από το τσιμέντο και έκτοτε μένει κρυμμένο κάτω από αυτό.

Είσοδος στο φαράγγι. Το τοπίο εκτός από σκουπιδότοπο έχει αρχίσει να θυμίζει και ζούγκλα.

Τα προπολεμικά κτήρια ορθώνονται δεξιά και αριστερά της γραμμής σαν Συμπληγάδες πέτρες. 

Ανθρωποθυρίδα.

Πάνω από το φαράγγι η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

Ανάμεσα σε τσουκνίδες και νυχτολούλουδο σώζεται το αντίβαρο του κλειδιού εξόδου του σταθμού.

Ακόμα μια ευρυγώνια υπερβολή.

Ακριβής αριθμός διασταυρώσεων μετά την ανακαίνιση: Μηδέν.

Κλειδιά υψηλών ταχυτήτων, σιδηρόδρομος χαμηλών προσδοκιών...

Σιδηρόδρομος Δεσμώτης.

Η αιχμή του δόρατος.

Σαν σε ταινία του Indiana Jones, μετά το «φαράγγι» μπροστά μας φανερώνεται η ζούγκλα, μέσα στην οποία σαν κάποιου είδους ξεχασμένος αρχαίος ναός βρίσκεται σφραγισμένος ο σταθμός του Πειραιά...

Η πεζογέφυρα πριν τον σταθμό, γνωστή και ως «γέφυρα του ρεμπέτη». 

Κανένας κίνδυνος, ούτε σήμερα θα περάσει τρένο.

Είναι μεσημέρι και η κίνηση είναι αραιή. Ωστόσο οι λιγοστοί περαστικοί που διασχίζουν την πεζογέφυρα αυτή την ώρα φαίνονται απορημένοι με την παρουσία μου εντός των γραμμών.

Μετά την ανακαίνιση οι μεταλλικές σχάρες αντικαταστάθηκαν με τσιμεντένιους στρωτήρες.

Κάποτε ο Πειραιάς είχε το προνόμιο να διαθέτει δύο σιδηροδρομικούς σταθμούς με άμεση σύνδεση στο λιμάνι και την δυνατότητα απευθείας υπεραστικών συνδέσεων με την Πελοπόννησο, την Στερεά και την Βόρεια Ελλάδα. Σήμερα ο Πειραιάς διαθέτει ένα κατεστραμμένο ερείπιο με θέα το λιμάνι μαζί με μερικά χιλιόμετρα ανακαινισμένης γραμμής σε πλήρη αδράνεια και έναν «προαστιακών προδιαγραφών» σταθμό που εξυπηρετεί προαστιακά δρομολόγια ενός προαστιακού σιδηροδρόμου που βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Αν δεν είναι αυτή η έννοια του όρου «πρόοδος» τότε ποια είναι;

Το WC του σταθμού. Συνεχίζοντας βέβαια την φωτογράφιση θα ανακαλύψω πως όλος ο χώρος του σταθμού έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο WC...

Mισό παράθυρο.

Στο εσωτερικό του WC δεν έχουν μείνει στην θέση τους ούτε τα πλακάκια. Για την ιστορία και μόνο θα αναφέρω ότι ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων ανάμεσα στους χώρους που ανακαινίστηκαν ήταν και το συγκεκριμένο WC.

Το κτήριο του σταθμού. Έρημο, εγκαταλελειμμένο και κακήν κακώς περιτριγυρισμένο από λαμαρίνες προκειμένου να αποτρέψει τις νέες ορδές εισβολέων. 

Τα αρχαιολογικά ευρήματα εντός του σταθμού κατά την διάρκεια της ανακαίνισης είχαν αποτελέσει την βασική αιτιολογία για την οποία το έργο πάγωσε και η επαναλειτουργία της γραμμής έπαιρνε συνεχώς παράταση εως ότου φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση. Νομίζω πως η εικόνα δείχνει πόσο ισχυρό ήταν τελικά το άλλοθι...

Έλεγχος περιτυπώματος τον 5ο αιώνα προ Χριστού.

Ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη γραμμή.

Η πρόσοψη του σιδερόφρακτου μαυσωλείου.

Τα δύο ξύλινα βαγόνια των ΕΗΣ, κατασκευής Baume Marpent, εξακολουθούν να σαπίζουν στον σταθμό του Αγίου Διονυσίου.

Εκτός τόπου και χρόνου.

Σύζευξη αδύνατη.

Αλήθεια, σε τι ακριβώς ωφέλησε η μεταφορά και η παραμονή των βαγονιών αυτών στον χώρο;

Ασυνέχεια στρωτήρων.

Κάθε πέρσι και καλύτερα...

...κάθε χρόνο και χειρότερα.

Αποκεφαλισμός.

Οδεύοντας προς το τέλος.

Για να μην ξεχνιόμαστε...

Διακοπή επικοινωνιών. 

Τα σκυροβάγονα που χρησιμοποιήθηκαν για την σκυρόστρωση της γραμμής το 2007. Μετά το πέρας των εργασιών παρατήθηκαν εδώ.

Στα τελευταία μέτρα της γραμμής μέχρι πρότινος υπήρχε καταυλισμός τσιγγάνων... 

Συνδυασμένες μεταφορές: όρος άγνωστος για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ.

Χ.Σ 0+000. Η αρχή του δικτύου μέχρι το Πλατύ και κατ΄ επέκταση όλου του άξονα ΠΑΘΕ.

Εμετός.

Η τελευταία επιθεώρηση για αυτό το σκυροβάγονο ήταν στο Εργοστάσιο Βόλου το 2002.

Και τώρα τι;

Ανεκπλήρωτη υπόσχεση.

Ό,τι και αν έγραφε εδώ, η σκουριά το εξαφάνισε για πάντα.

Όσο δεν αγγίζει το έδαφος, ο γάντζος δεν κινδυνεύει να κλαπεί...

...σε αντίθεση με τον επίγειο εξοπλισμό που έχει κλαπεί εξ ολοκλήρου.

Απόπειρα λήψης του εσωτερικού του ενός από τα δυο βαγόνια μέσα από το σπασμένο τζάμι της πόρτας.

Καίτοι σφραγισμένο, φαίνεται πως κάποιος κατοικούσε σε άθλιες συνθήκες εντός του βαγονιού μέχρι πρότινος. Τα δε κρεμασμένα ψωμιά μάλλον μαρτυρούν και την ύπαρξη τρωκτικών.

Και τώρα ήρθε η ώρα του σταθμού. Το 2012 δεν είχα καταφέρει να βρω τρόπο να εισέλθω στο κτήριο - ή τουλάχιστον δεν είχα προσπαθήσει τόσο πολύ- όμως σήμερα είμαι αποφασισμένος να το κάνω. Κατόπιν μιας σύντομης αναγνωριστικής βόλτας γύρω από την λαμαρινένια περίφραξη βρίσκω ένα πολύ μικρό άνοιγμα, προφανώς από ανθρώπινο χέρι...

...με λίγη χειροβάδιση βρίσκομαι πίσω από την περίφραξη. Πριν προλάβω να σηκωθώ όρθιος θα τραβήξω και την πρώτη φωτογραφία από την αποβάθρα, η οποία όπως φαίνεται είναι αποκαρδιωτική...

Από το 2010 έχω δει το συγκεκριμένο κτήριο σε όλες τις φάσεις της εγκατάλειψης. Νομίζω πως με διαφορά η τωρινή είναι η χειρότερη όλων.

Το μόνο που έχει μείνει στην αποβάθρα είναι αυτός ο προβολέας.

Το δεύτερο αδύναμο σημείο της «οχύρωσης» εντοπίστηκε. 

Ειλικρινά δεν μπορούσα να βρω κατάλληλη λεζάντα...

Το μικρό μαρμάρινο μνημείο του Αγίου Διονυσίου καταφέρνει και επιβιώνει. Αν δεν ήταν χτισμένο στο έδαφος χωρίς αμφιβολία θα είχε βγάλει και αυτό φτερά...

Η εικόνα αυτή θα ήταν κάτι παραπάνω από αδιανόητη πριν δεκαπέντε χρόνια.

Μέχρι και οι πινακίδες έχουν κλαπεί. Εδώ να αναφέρω πως ο σταθμός έχει χαρακτηριστεί και επισήμως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά αυτό είναι γεγονός ελάσσονος σημασίας...

Δεν μπορώ να θυμηθώ αν η πόρτα αυτή ήταν ανέκαθεν χτισμένη, όμως τα χρηματοκιβώτια είναι σίγουρα άδεια.

Τώρα νιώθω ασφάλεια.

Πίσω από τις σφραγισμένες πόρτες της αποβάθρας καταφέρνω να τραβήξω μερικές φωτογραφίες από το εσωτερικό.

«Φύγετε. Δεν έχουμε τίποτα να σας πούμε.»

Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, παρατηρώ στην φωτογραφία τα σημάδια που άφησε στον τοίχο κάποια φωτιά που ευτυχώς δεν πρόλαβε να επεκταθεί. Νομίζω πως θα ήταν ασφαλές να προβλέψουμε το μέλλον του σταθμού...

Στο σημείο αυτό μπαίνω στο κτήριο από την μοναδική ανοικτή πόρτα και κατευθύνομαι προς την σκάλα του ορόφου. Εκεί διαπιστώνω πως δεν είμαι μόνος μου μέσα στο σταθμό. Η φωτογράφιση του ορόφου αναβάλλεται για άλλη φορά.

Η απόλυτη κατάντια. 

Καλά κρασιά...

Μια ξαφνική συννεφιά μου δίνει την ευκαιρία για μια φωτογραφική αποτύπωση της γέφυρας με πιο ψυχρά χρώματα. 

Η σηματοδότηση του σταθμού Λαρίσης του Πειραιά θα υπαγόταν στην δικαιοδοσία του ΜΑΙ.

Σε αυτό το σημείο κάποτε χάζευα τις διελεύσεις. Σήμερα απλώς κοιτάζω το τίποτα.

Δεν έχω καμία αυταπάτη. Το τρένο δεν πρόκειται να ξαναπεράσει από εδώ.

Λήψη του σταθμού πάνω από την πεζογέφυρα. 

Σύντομα η βλάστηση θα πνίξει και το φαράγγι. 

Με μεγαλύτερη προοπτική.

Με έμφαση στα κτήρια.

Τω καιρώ εκείνω, το σημείο ήταν κλασικό σημείο για τους τρενοφωτογράφους. Ακόμα και χωρίς κυκλοφορία δεν χάνει το ενδιαφέρον του.

Κλεφτές ματιές.

Όλα φαίνεται να κυλούν φυσιολογικά. Ένα καράβι ερχόμενο από τις Κυκλάδες μόλις έχει φτάσει στο λιμάνι. Τα αυτοκίνητα στην ακτή πάνε και έρχονται. Ο κόσμος πίνει τον καφέ του και συζητάει, ενώ ένα αεράκι έχει αρχίσει να φυσάει εδώ και λίγη ώρα. Ο σταθμός απέναντι στέκει βουβός, χωρίς να διαταράσσει την φυσική τάξη των πραγμάτων. Μέχρι και οι νέοι του ένοικοι προσπαθούν να κάνουν όσο πιο διακριτική γίνεται την παρουσία τους στον έξω κόσμο. Η ταυτότητα του σταθμού έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Ούτε σφυρίχτρες, ούτε ανακοινώσεις, ούτε κόσμος, ούτε φασαρία, ούτε τρένα. Κάθε στιγμή που περνάει, όλες αυτές οι εικόνες περνάνε όλο και πιο βαθιά στην ιστορία...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 24/7/2021