Δεν έχει περάσει ακόμα μήνας από την τελευταία μου επίσκεψη στα χώματα του Λαυρεωτικού σιδηροδρόμου, όταν το πρωί της 23ης Μαΐου με βρίσκει πάλι καθ΄οδόν προς τα Μεσόγεια και την Ανατολική Αττική.
Πρώτη στάση της ημέρας είναι ο σταθμός του Γέρακα.
Ο σταθμός, αν και στο κέντρο του οικιστικού ιστού της πόλης, εδώ και χρόνια διαλύεται στην άκρη ενός γηπέδου μπάσκετ.
Ημιπερίφραξη.
Πλίνθος και όχι λίθος.
Μια τελευταία λήψη πίσω από το συρματόπλεγμα και αναχώρηση από τον Γέρακα.
Οι δρόμοι είναι άδειοι και σύντομα φτάνουμε μέσω της λεωφόρου Λεονταρίου στον επόμενο προορισμό της ημέρας, που δεν θα μπορούσε να είναι άλλος πέρα από την Κάντζα.
Ο σταθμός της Κάντζας καταφέρνει να επιβιώνει επί 136 συναπτά έτη αψηφώντας τον χρόνο, τους σεισμούς και τις καιρικές συνθήκες.
Κάντζα. Ή αλλιώς, αφοσίωση στην επιβίωση.
Είναι άξιο απορίας πώς ο φωριαμός βρέθηκε τόσο μακριά από το κτήριο του σταθμού.
Εκεί που σήμερα υψώνονται τα χόρτα μπορούμε να φανταστούμε μια κύρια γραμμή και μια παρακαμπτήριο.
Πρόσοψη.
Τα μαδέρια της οροφής παραδόξως παραμένουν στην θέση τους...
...το ίδιο δεν συνέβη και με τα ξύλινα διακοσμητικά στοιχεία του στεγάστρου.
Δυστυχώς οι τσιμεντόλιθοι και τα δοκάρια δεν αρκούν από μόνα τους για να κρατήσουν όρθιο το κτήριο.
Περίεργος φωτισμός.
Η κάσα της πόρτας έπεσε ενώ σειρά φαίνεται πως θα έχει η καμάρα πάνω από αυτήν...
...όμως αυτό δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί, καθώς φαίνεται πως ολόκληρο το κτήριο αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει σύσσωμο...
Είσοδος στο εσωτερικό.
Λεπτομέρεια
Οι τοίχοι έχουν αρχίσει να «ανοίγουν» στα πλάγια...
...η δε οροφή έχει «καθίσει» και μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή.
Το τζάκι έχει σταματήσει προ πολλού να είναι τζάκι.
Ο τοίχος του παραθύρου έχει καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά.
Από το αποτύπωμα στον τοίχο φαίνεται πως εδώ υπήρχε κάτι βιδωμένο το οποίο αφαιρέθηκε.
Διακόσμηση μέχρι τέλους.
Τι να σημαίνει άραγε Α.Γ.Κ 1894;
Δίπλα από τον νότιο τοίχο του σταθμού έχει βρει καταφύγιο ένα μικρό πουλί.
Μπαλώματα.
Η χελώνα ενδεχομένως να έχει προλάβει τα τρένα να κυκλοφορούν ακόμα στην γραμμή του Λαυρίου!
Μια τελευταία λήψη μακρόθεν και αναχώρηση.
Η επόμενη πολύ σύντομη στάση θα γίνει πριν την Παιανία όπου και εντοπίζονται μερικά μέτρα σιδηροτροχιάς.
Με μέτωπο προς Παιανία.
Ο διάδρομος των γραμμών συνέχιζε νοτίως.
Υπόλειμμα σιδηροτροχιάς με μέτωπο προς το βορρά.
Η πορεία συνεχίζεται προς την Παιανία. Καίτοι Κυριακή πρωί, οι δρόμοι εδώ έχουν μια κάπως πιο αυξημένη κίνηση απ΄ότι προηγουμένως. Παρκάρω μπροστά από τον σταθμό και η φωτογράφιση ξεκινάει.
Στο Χ.Σ 39,000 της γραμμής Λαυρίου - Αγίων Αναργύρων βρίσκεται ο σταθμός της Παιανίας.
Ο χώρος των γραμμών έχει μετατραπεί σε πλατεία. Όσον αφορά το κτήριο, φαίνεται πως αυτό είναι πανομοιότυπο με το αντίστοιχο του σταθμού στο Κορωπί.
Πλάγια όψη.
Λήψη της πίσω πλευράς του σταθμού από τον δρόμο.
Τελευταία λήψη και αποχώρηση.
Η διαδρομή μέχρι το Κορωπί θα έχει αρκετές στάσεις, καθώς τα υπολείμματα της γραμμής στο τμήμα αυτό παραμένουν ακόμα αρκετά. Η πρώτη στάση θα γίνει μόλις μερικά χιλιόμετρα νοτίως της Παιανίας.
Προς Κορωπί.
Λαυρεωτικός αμφιδέτης.
Ακόμα νοτιότερα σώζονται αρκετά μέτρα της γραμμής. Ο διάδρομος της γραμμής έχει μετατραπεί σε δρόμο τον οποίο και θα χρησιμοποιήσουμε για να φτάσουμε μέχρι τις τελευταίες σωζόμενες σιδηροτροχιές.
Με μέτωπο προς Παιανία.
Πάσσαλος χιλιομέτρησης, άνευ λοιπών στοιχείων ταυτότητας.
Σε όλο της το μήκος, τα επιζήσαντα κομμάτια της γραμμής εμφανίζονται με διαλείψεις και όταν αυτές οι διαλείψεις τελειώνουν, ακολουθεί το χάος.
Μόνο η μια σιδηροτροχιά επιβίωσε.
Επόμενη στάση μας είναι η γέφυρα στο Χ.Σ. 38.000...
...η οποία είναι από τις λίγες γέφυρες μικρού μήκους της γραμμής που εξακολουθούν να επιβιώνουν.
Ανεβαίνοντας στο επίχωμα μπορούμε να δούμε την κατάσταση του διαδρόμου προς το Κορωπί...
...και προς την Παιανία αντιστοίχως.
Μισές κλοπές.
Η γραμμή προς Παιανία είναι εντελώς απροσπέλαστη.
Γέφυρα αποκομμένη από βορρά και νότο.
Ανάμεσα στους στρωτήρες.
Όσο κινούμαστε προς το Κορωπί, τα ευρήματα συνεχίζονται...
Η γραμμή φανερώνεται ξανά. Άλλοτε εν είδει πασάγιου...
...άλλοτε εν είδει παρτεριού.
Στο σημείο αυτό η γραμμή σώζεται ακέραια για αρκετά μέτρα.
Οι χαρακτηριστικοί λαυρεωτικοί αμφιδέτες παραμένουν στην θέση τους.
Η γραμμή κινείται εντελώς παράλληλα με τον δρόμο μέχρι μερικά μέτρα παρακάτω όπου και εξαφανίζεται για ακόμα μια φορά.
Η επόμενη συνάντηση μας με την γραμμή γίνεται κάπου στο 36ο χιλιόμετρο, όπου η γραμμή κάνει μια σύντομη επανεμφάνιση σε μια ισόπεδη διάβαση.
Είναι ασαφές το αν πωλείται η γέφυρα ή κάτι άλλο.
Η γέφυρα του Χ.Σ 35.950 έχει απαλλαχθεί από τους στρωτήρες της.
Η δε ανατολική Αττική έχει απαλλαχθεί με μεγάλη επιτυχία από τον σιδηρόδρομο.
Λίγα μέτρα παρακάτω εντοπίζουμε ατάκτως ερριμένες μερικές σιδηροτροχιές.
Από το σχήμα που έχουν πάρει, φαίνεται πως η απομάκρυνση τους ήταν βίαιη.
D.H. 1905
Ασύμμετρη εγκατάλειψη.
Το Κορωπί δεν απέχει πλέον και πολύ. Σε λίγα λεπτά φτάνουμε στον σταθμό του Κορωπίου.
Είναι η δεύτερη επίσκεψη μου εδώ σε διάστημα ενός μήνα.
Όπως έχω ξαναγράψει, το μόνο που θυμίζει πλέον την ύπαρξη του σιδηροδρόμου εδώ είναι η ζωγραφιά πάνω στον σταθμό.
Αναχωρούμε από το Κορωπί. Μεταξύ Κορωπίου και Μαρκοπούλου δεν φαίνεται να έχει επιβιώσει κανένα δείγμα της γραμμής του Λαυρίου. Η ανάπτυξη των δρόμων και η πρόσφατη ανάπλαση της νησίδας μέχρι τον κυκλικό κόμβο του Κορωπίου φαίνεται πως εξαφάνισαν οριστικά τα όποια τυχόν υπολείμματα γραμμής είχαν απομείνει. Η συνέχεια είναι πλέον γνωστή...
Μαρκόπουλο.
Η Δι 7113 παραμένει φρεσκοβαμμένη και -ευτυχώς- ακόμα όχι βανδαλισμένη.
Ενδιαφέρουσα πληροφορία: Κατά την μεταφορά της εδώ από την Πελοπόννησο, η Δι 7113 απόλεσε τα έμβολα της αριστερής της πλευράς. Έκτοτε φέρει μόνο αυτά της δεξιάς της.
Ο σταθμός σήμερα δεν έχει κόσμο.
Ώρα για λίγη αναρρίχηση πάνω στην ατμάμαξα.
Τα χειριστήρια όπως φαίνονται από την θυρίδα αερισμού του θαλάμου μηχανοδήγησης.
Η ατμάμαξα και ο χώρος του σταθμού άνωθεν.
Μια κάπως διαφορετική προοπτική από την συνηθισμένη.
Άποψη του συρμού.
Κοιτώντας μέσα στην καπνοδόχο.
Οι εξωτερικές σωληνώσεις είναι κατασκευής "Gresham & Craven" με έδρα το Manchester της Αγγλίας. Η δε αμμοδόχος της ατμάμαξας φαίνεται να έχει ακόμα μέσα άμμο για την πρόσφυση.
Το Μαρκόπουλο φωτιζόμενο κάθετα από τις ακτίνες του ήλιου.
Το εσωτερικό του σταθμού δεν διαφέρει και σε πολλά με εκείνα των υπολοίπων εγκαταλελειμμένων σταθμών ανά την Ελλάδα.
Γενική άποψη του χώρου των γραμμών.
Λίγο παρακάτω βρίσκονται τα ίχνη που ανακάλυψα τον Απρίλιο, χάριν των οποίων είχε πραγματοποιηθεί και η προηγούμενη εκδρομή. Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, σε σχέση με την τελευταία επίσκεψη, η άνοιξη χρειάστηκε λίγες μόνο μέρες για να κάνει την δουλειά της. Οι συνθήκες στην γραμμή του Λαυρίου δύνανται να αλλάζουν απροειδοποίητα ανά πάσα στιγμή...
Γραμμή χαμαιλέων.
Αν η έννοια «λαυριοποίηση» είχε εικόνα.
Αφήνουμε πίσω μας το Μαρκόπουλο και κατευθυνόμαστε προς την γέφυρα του Κουβαρά...
Η γέφυρα από απόσταση.
Μια κοντινότερη λήψη. Και τώρα ξεκινάει η ανάβαση...
Λαυρεωτικό τοπίο.
Ευθεία χάραξη.
Το μεταλλικό ζευκτό σώζεται προφανώς λόγω του ύψους της γέφυρας.
Πριν την γέφυρα, η γραμμή σώζεται για μερικά μέτρα και προς την κατεύθυνση των Καλυβίων.
Όπως μαρτυρά και το ίχνος στο χώμα, η δεξιά σιδηροτροχιά έχει υποστεί μετατόπιση.
Λίγα μέτρα βορειότερα βρίσκεται η δεύτερη, χαμηλότερη γέφυρα του Κουβαρά.
Τα μαδέρια που επιβιώνουν είναι απροσδόκητα πολλά!
Κοιτώντας προς την μεγάλη γέφυρα.
Μικρή, καλά κρυμμένη λεπτομέρεια.
Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει.
Συνεχίζουμε προς Κερατέα. Όταν φτάνουμε στον σταθμό έχει ήδη μεσημεριάσει. Παρκάρω επί των γραμμών και κατεβαίνουμε...
Ο σταθμός της Κερατέας. Αρχιτεκτονικά ίσως πρόκειται και για το πιο ασυνήθιστο κτήριο της γραμμής του Λαυρίου.
Κηδεία.
Η χιλιομετρική θέση του σταθμού σώζεται ακόμα πάνω του.
Η απόλυτη διάλυση.
Η πλαϊνή πρόσοψη του σταθμού.
Πριν το πασάγιο αναπαύονται μερικά βαγόνια, τα οποία θα επισκεφθούμε σε λίγο.
Θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί και ως κηδειόχαρτο.
Το εσωτερικό είναι σε άθλια κατάσταση.
Σκουπιδαριό.
Σε αντίθεση με την πλειονότητα των εγκαταλελειμμένων σταθμών σε όλο το δίκτυο της χώρας, εδώ το τζάκι επιβιώνει.
Σε κάθε μου βήμα νιώθω το δάπεδο να βουλιάζει, όμως αποφασίζω να συνεχίσω στα ενδότερα.
Αυτό το δωμάτιο δεν έχει καθόλου δάπεδο και προσεχώς ούτε και οροφή...
Στην πρώτη γραμμή σταθμεύουν τα βαγόνια που είδαμε και προηγουμένως.
Λήψη του σταθμού στο σύνολο του.
Θάνατος σε δύο επίπεδα.
Χωρίς ελπίδα να κινηθούν ξανά σύντομα...
Οι επιγραφή «Σύλλογος Φίλων του Σιδηροδρόμου» φαίνεται μετά βίας.
Ανάμεσα στα άλλα βαγόνια, εδώ έχει μεταφερθεί και το σκυροβάγονο Ζ ΤΣΚ 798 από την Θεσσαλία.
Όπως και τα αδέρφια του στο Αερινό, η τελευταία του επιθεώρηση ήταν κατά την τελευταία περίοδο λειτουργίας της γραμμής Βόλου - Καλαμπάκας, τα έτη 1997-1998.
Η μεταλλική βάση του υδατόπυργου σώζεται ακόμα. Ο υδατόπυργος όχι.
RSW 1884.
Τα γρανάζια σκούριασαν.
Η βάση του υδατόπυργου και ο συρμός στο ίδιο κάδρο.
Η σκιά των βαγονιών παρέχει μόνο μερική κάλυψη από τον μεσημεριανό ήλιο.
Βίαιη στρέβλωση.
Πίσω από το περιφραγμένο τμήμα της γραμμής σταθμεύουν οι δρεζίνες της ΕΜΣΑ.
Σε άσχημη κατάσταση διακρίνεται το όχημα Δ1 και η ΜΒ 503 που μεταφέρθηκε εδώ προσφάτως από την πρώτη γραμμή των Αγίων Αναργύρων.
Στενή πρόσοψη.
Χωρίς χρονοτριβή και με την θερμοκρασία να ανεβαίνει, κατευθυνόμαστε προς το σταθμό του Δασκαλειού.
Η πρόσοψη του σταθμού.
Χωρίς ίχνος γραμμής.
Ποιος ήταν άραγε ο λόγος που η πινακίδα του σταθμού ξαναβάφτηκε με αυτόν τον τρόπο;
Το εσωτερικό του σταθμού. Καίτοι ο σταθμός είχε δεχτεί μερική ανακαίνιση πριν από μερικά χρόνια, η φθορά έχει αρχίσει να γίνεται και πάλι αισθητή.
Αποτύπωμα τζακιού και πόρτα.
Τα τζάμια έχουν σπάσει, αλλά τα παράθυρα έχουν κάγκελα.
Η όποια απόπειρα ανακαίνισης δυστυχώς πήγε εις μάτην...
Σαν κραυγή.
Κατηφορίζουμε μέχρι που φτάνουμε στα ερείπια του κλειδουχείου του Δασκαλειού.
Ο διάδρομος των γραμμών έχει καθαριστεί από τις γραμμές...
Η πυκνή βλάστηση σε συνδυασμό με την γωνία λήψης κάνει το όντως χαμηλό κτήριο του κλειδουχίου να φαίνεται ακόμα χαμηλότερο.
Διάσπαση.
Ερειπωμένο και στην μέση του πουθενά, το κλειδουχείο δεν φαίνεται να έχει κανένα μέλλον...
Η διαδρομή μας φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Μετά το κλειδουχείο, επόμενος προορισμός μας είναι η αφετηρία της γραμμής. Λαύριο λοιπόν, για ακόμα μια φορά.
Παραχωμένη πίσω από το τσιμέντο βρίσκεται η βάση του υδατόπυργου, την οποία ξέχασα να φωτογραφίσω την τελευταία φορά. Γενικώς, σε διάστημα ενός μήνα τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει εδώ...
Το Uerdingen συνεχίζει να αποσυντίθεται στην μέση του άλλοτε χώρου των γραμμών.
Η αποβάθρα του σταθμού εξακολουθεί να είναι περιφραγμένη.
Το πρώην υπνωτήριο παραμένει πρώην υπνωτήριο.
Και η ζωή στο Λαύριο συνεχίζεται.
Ούτε σήμερα κατάφερα να φωτογραφίσω την πρόσοψη του σταθμού από την πλευρά του δρόμου χωρίς οχήματα.
Υπνωτήριο, σταθμός και Uerdingen.
Λεπτομέρεια: από τις τρεις λάμπες, η μία έχει τοποθετηθεί ανάποδα.
Μπορεί να μην έχει ελπίδα, αλλά τουλάχιστον έχει ταυτότητα.
Το κλείσιμο της σημερινής εξόρμησης θυμίζει σχεδόν ιεροτελεστία. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα στο Λαύριο, επιβάλλεται πάντα (μα πάντα!) μια επίσκεψη στο Θορικό!
Το θολό νερό ρέει ήρεμα κάτω από την γέφυρα του Θορικού.
Μια ζωή και σήμερα.
Σταθμός υποβασταζόμενος.
Το καλοκαίρι πλησιάζει...
Μικρή καμπύλη.
Μεγάλη στρέβλωση.
Η γραμμή λειτουργεί ενίοτε και ως ντόκος για τις βάρκες.
Τελευταία μέτρα.
Η γέφυρα φωτογραφημένη από την προβλήτα.
Με θερμότερα χρώματα.
Με πλάτη και μέτωπο στα ακρόβαθρα.
Παιχνίδια με το φώς.
Αν και σε συντομότερο χρονικό διάστημα απ΄όσο είχα φανταστεί, άλλη μια εκδρομή στο Λαύριο έφτασε στο τέλος της. Το υπόλοιπο του καλοκαιριού αναμένεται να περάσει χωρίς ιδιαίτερη φωτογραφική δράση, όμως οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου αποδεικνύονται άκρως παραγωγικές με τους φακέλους στον υπολογιστή μου να γεμίζουν με εξωφρενικά πολλές φωτογραφίες. Τι σημαίνει αυτό; Πως έπεται συνέχεια...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 23-5-2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου