Τακτική επιβατική ταχεία 302: από την Τρίπολη ως την Κυπαρισσία

        Ο τίτλος της ανάρτησης είναι σαφέστατα παραπλανητικός. Η 302 έχει πάψει να υπάρχει ήδη πολύ πριν κλείσει η γραμμή οριστικά το 2011. Επίσης είναι γνωστό τοις πάσι πως αυτή την στιγμή στην γραμμή της Τρίπολης δεν κυκλοφορεί ούτε δρεζίνα. Το μόνο αληθές κομμάτι της δήλωσης είναι πως σήμερα πρόκειται να ταξιδέψουμε στο τμήμα του άνωθεν δρομολογίου που ήδη ανέφερα, ήτοι μεταξύ Τριπόλεως - Ζευγολατιού και Ζευγολατιού - Κυπαρισσίας με κάποιες μικρές αυθόρμητες αποκλίσεις. Πάμε λοιπόν!

 Μετά από μια ολόκληρη δεκαετία στέκομαι ξανά μπροστά στον σταθμό της Τρίπολης.

Δέκα χρόνια δεν είναι λίγα. Καθόλου λίγα!

Μηδενική κίνηση.

Είσοδος από το πλάι.

Τα βοηθητικά κτήρια του σταθμού παραδόξως διατηρούνται σε καλή κατάσταση.

Η πόρτα του γραφείου είναι -ευτυχώς- κλειδωμένη.

Κοιτώντας μέσα από την χαραμάδα του γραμματοκιβωτίου.

Η εικόνα αυτή ήταν γνώριμη στην Τρίπολη ακόμα και πριν το κλείσιμο της γραμμής...

Δεν χρειαζόμαστε σημαφόρους. Για την ακρίβεια δεν χρειαζόμαστε σιδηρόδρομο...

Το γεγονός πως το εσωτερικό του σταθμού παραμένει ακέραιο και σε τάξη είναι ενθαρρυντικό.

Εν αντιθέσει, το γεγονός ότι εδώ και δέκα συναπτά χρόνια, πέρα από μεγάλα λόγια και ανεκπλήρωτες εξαγγελίες, δεν έχει γίνει καμία σοβαρή προσπάθεια επαναλειτουργίας της γραμμής, είναι άκρως αποθαρρυντικό. 

Βάσει των τελευταίων δρομολογίων, το 1422 μόλις έχει αναχωρήσει από τις Μυκήνες και κατευθύνεται προς το Άργος.

Κανείς δεν περίμενε πως θα φτάναμε ως εδώ...

Aπό την Γαλλία στην Τρίπολη.

Η Τρίπολη αλώθηκε και σιδηροδρομικά.

Κοιτώντας στο γραφείο κινήσεως. Δύο καπέλα, ένα AEG, μα κανείς σταθμάρχης.

Στην πρώτη γραμμή ακινητεί η δρεζίνα Δ 203.

Οι γραμμές της Τρίπολης έχουν αδειάσει.

Ο σταθμός της Τρίπολης, καίτοι κλειστός, έχει ακόμα στοιχεία ζωής.

Μαζί με την Δ 203 σταθμευμένο βρίσκεται και το ΜΒ 535. Αμφότερα τα οχήματα είναι κατασκευής Wickham. 

Οι δρεζίνες μπορούν να κινηθούν μόνο στο τμήμα Στενό - Καλογερικό. Σε λίγο θα δείτε και το γιατί...

Και όμως, οι χειροκίνητες δρεζίνες δεν έχουν εκλείψει ακόμα από την Πελοπόννησο!

Τα εμπορικά βαγόνια που μεταφέρθηκαν εδώ τον Μάρτιο του 2011 σταθμεύουν στις γραμμές μπροστά από την αποθήκη εμπορευμάτων.

Στην Πελοπόννησο ο ΟΣΕ γύρισε την πλάτη του στα εμπορεύματα με ολέθρια αποτελέσματα.

ANGLEUR 1890

Άπλετος χώρος.

Το κλειδί της 25ης γραμμής, η οποία συνδέει τις μόρτες με το τρίγωνο αναστροφής.

Όσα βαγόνια δεν χωρούσαν μπροστά από την αποθήκη μεταφέρθηκαν στην μόρτα. Την θέση βαγονιών μεγάλης ιστορικής αξίας που σάπιζαν για δεκαετίες, πήραν τώρα βαγόνια με ελάχιστα χιλιόμετρα, ώστε να σαπίσουν και αυτά με την σειρά τους. 

Η αποθήκη εμπορευμάτων της Τρίπολης, φωτογραφημένη σε όλο της το μήκος.

Το βασίλειο του τετάνου. 

Η ρεμούλκα ΑΒφπτ 0012 μπορεί να γλίτωσε την εκποίηση, όμως φαίνεται αδύνατον να ξεφύγει από τις μόρτες της Τρίπολης. 

Άποψη του WC από το εσωτερικό του οχήματος. 

Το όχημα έχει σταθμεύσει για πάντα. Ανοίξτε ελεύθερα λοιπόν.

Το εσωτερικό του κυλικείου.

Οι χρόνοι ταξιδιού στην Πελοπόννησο κάποτε ήταν τέτοιοι, ώστε να χρειάζονται αρκετές επισκέψεις στο κυλικείο μέχρις ότου να ολοκληρωθεί το ταξίδι.

Αναμνήσεις άλλων εποχών.

Λόγω της εσωτερικής τους διάταξης οι ρεμούλκες των De Dietrich είναι πολύ φωτεινά οχήματα, ιδίως οι θέσεις που βρίσκονται στις μετώπες των οχημάτων.

Οι μέσα φωτογραφίζουν τους έξω και τούμπαλιν.

Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.

Τω καιρώ εκείνω, το κάπνισμα επιτρεπόταν και εντός των συρμών. Εξ' ου και οι υαλοπίνακες οι οποίοι χώριζαν τις θέσεις των μη καπνιστών από αυτές των καπνιστών.

Θρύψαλά. 

Πίσω από τους ταχέως αναπτυσσόμενους αείλανθους βρίσκεται η δεύτερη επίβιώσασα ρεμούλκα της Τρίπολης, η ΑΒφπτ 0002.

Ξέφτισμα ή ξεφτίλισμα; 

Πως βρέθηκε αυτή η μπάρα στις μόρτες της Τρίπολης;

Η προσέγγιση του UERDINGEN απαιτεί ολίγη «ορειβασία».

Η πρόσβαση στο εσωτερικό του οχήματος έχει καταστεί αδύνατη. Ίσως να είναι και καλύτερα έτσι...

Τα ίχνη της προηγούμενης αρίθμησης συνυπάρχουν με την καινούργια. 

Η μία γραμμή οδηγεί απευθείας στο μηχανοστάσιο, ενώ η δεύτερη συνδέει τις μόρτες με τις υπόλοιπες παρακαμπτηρίους του σταθμού. 

Με μέτωπο προς την έξοδο του σταθμού. 

Οι υδατόπυργοι του σταθμού. 

Το τέλος της εποχής του ατμού σήμανε το τέλος και για τους υδατόπυργους.

Τι να συνέβη άραγε εδώ;

Πλατφόρμα κατασκευασμένη από την «Fabrika Sikskih Vozila» το 1966. Η μεν πλατφόρμα φέρει την εργοστασιακή της αρίθμηση «84005», το δε βυτίο προστέθηκε αργότερα και ως εκ τούτου φέρει την αρίθμηση Ρ16 65046. 

Αγνώστων στοιχείων «καλοκαιρινή» δρεζίνα.

Το πεύκο λειτουργεί συμπληρωματικά προς το ταμπόνι.

To έτος 2021 οι ΣΠΑΠ καταφέρνουν και επιβιώνουν.

Κοιτώντας προς τον σταθμό λίγο πριν το πασάγιο στην έξοδο προς Μάκρη.

Το πασάγιο στο Χ.Σ 121.400. Ο ελαστικός τάπητας παραμένει στην θέση του, σε αντίθεση με τα ΑΣΙΔ τα οποία έχουν λεηλατηθεί.

Φορτάμαξα σειράς Ζ 11 μετασκευασμένη σε συνεργείο. Αμέλησα εντελώς να ελέγξω τον αριθμό της. Στην επόμενη επίσκεψη λοιπόν.

O κρουνός ύδρευσης δεν θα χρειαστεί ξανά.

Μια τελευταία λήψη πριν την αναχώρηση.

        Αφήνουμε πίσω μας την Τρίπολη και κατευθυνόμαστε προς το Στενό. Υπάρχει μια πληροφορία για καθίζηση στην γραμμή και αποφασίζουμε να την ελέγξουμε. Παρ' όλα αυτά, η πληροφορία είναι κάπως ασαφής ως προς το ακριβές σημείο της ζημιάς με αποτέλεσμα να κινούμαστε παράλληλα με την γραμμή  προκειμένου να έχουμε οπτική επαφή ώστε να την εντοπίσουμε. 

Κατά την πρώτη στάση δεν παρατηρείται κάτι το ενδιαφέρον. Η γραμμή φαίνεται εντάξει τόσο στην κατεύθυνση της προς Τρίπολη...

...όσο και προς το Στενό.

     

             Η επόμενη στάση γίνεται εν μέσω ενός χωματόδρομου παράλληλου προς την γραμμή. Ακόμα δεν υπάρχει κανένα ίχνος καθίζησης...      

...παρά ταύτα εντοπίζουμε μια μικρή γέφυρα την οποία και φωτογραφίζω. Τα λίθινα βάθρα μαρτυρούν πως το τσιμεντένια ακρόβαθρα και το κατάστρωμα είναι μεταγενέστερες κατασκευές. Όσον αφορά το προγενέστερο κατάστρωμα, αυτό πιθανότατα ήταν μεταλλικό.

Το επίχωμα από την πλευρά του αυτοκινήτου είναι γεμάτο αγκαθωτούς θάμνους. Ως εκ τούτου, περνάω κάτω από την γέφυρα και ανεβαίνω στην γραμμή από την απέναντι πλευρά του επιχώματος, η οποία , αν και απότομη, είναι πιο βατή. Σαν ναυαγός που κοιτάει απεγνωσμένα στον ορίζοντα περιμένοντας να δει καράβι, έτσι και εγώ ατενίζω στο βάθος αναζητώντας την καθίζηση. Κάτι αχνοφαίνεται στην ευθεία...

Δεν χωρεί αμφιβολία. Πρόκειται όντως για καθίζηση.

Η ζημιά δεν είναι μεγάλη, αλλά καθιστά την γραμμή αδιάβατη από οποιουδήποτε είδους σιδηροδρομικό όχημα.

Φαίνεται πως πέρα από την βασική καθίζηση υπάρχουν διαδοχικά και άλλες μικρότερες. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Όσο η γραμμή , και οποιαδήποτε γραμμή, δεν συντηρείται και δεν έχει τακτική κυκλοφορία τέτοια φαινόμενα θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.

Χωρίς άλλη χρονοτριβή φεύγουμε για Τριπόταμο.

Το ΑΣΙΔ της ισόπεδης διάβασης του Τριποτάμου επιβιώνει!

Με μέτωπο προς Παραδείσια.

Παραδόξως η συγκεκριμένη διάβαση έχει αυξημένη οδική κυκλοφορία.

Ενώ η γραμμή διατηρείται καθαρή, ο σταθμός κοντεύει να πνιγεί μέσα στην βλάστηση.

Αφού τοποθετήθηκε και πλαστική επιγραφή, νομίζω πως είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο να πετύχουμε την επαναλειτουργία όλου του δικτύου της Πελοποννήσου...

Μπορεί η πινακίδα είναι νέα προσθήκη, αλλά οι πόρτες, τα παράθυρα και η οροφή έχουν εξαφανιστεί προ πολλού.

Καμία ελπίδα.

Το πίσω μέρος του σταθμού (μισό)φωτίζεται με αρκετά ενδιαφέροντα τρόπο από τις ακτίνες που περνούν μέσα από τα παράθυρα και τις πυκνές φυλλωσιές των πλατανιών. 

Η διάβαση δεν έχει ανάγκη καλύψεως.

Το συγκεκριμένο «S» είναι εξαιρετικό για φωτογράφιση διερχόμενης αμαξοστοιχίας. 

Αφήνουμε πίσω μας το Τριπόταμο και φτάνουμε στα Παραδείσια.

Εδώ η επιγραφή έχει αντικατασταθεί από μια εκτύπωση σε μουσαμά.

Στο πίσω μέρος του σταθμού οι πόρτες και τα παράθυρα είναι σφραγισμένα...

...δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στην αποβάθρα...

...η οποία είναι έρημη από επιβάτες ήδη πριν την ανακαίνιση της γραμμής.

Ο φωριαμός εδώ δεν έχει γίνει ακόμα καυσόξυλα.

Παντζούρια ερμητικά κλειστά.

Το μεσαίο δωμάτιο του σταθμού είναι και το πιο σκοτεινό.

Η φωτιά στον σταθμό των Παραδεισίων έσβησε για πάντα.

Κοιτώντας τον ουρανό μέσα από την καμινάδα.

Προσπαθώ να φανταστώ την ζωή που υπήρχε κάποτε εντός του σταθμού.

Η πρόσοψη του σταθμού.

Μετά τον σταθμό ακολουθεί καμπύλη.

Τα όχι και τόσο παραδεισένια Παραδείσια. 

Της νύχτας τα καμώματα...

Ποιος πίστεψε άραγε στα αλήθεια ότι οι κόντρες πλακέ θα ήταν σοβαρό μέτρο αποτροπής των επιδρομέων;

Γραμμή ανακαινισμένη και συνάμα παρατημένη.

Δίπλα στον σταθμό εντοπίζονται ακόμα τα ίχνη της περιστροφικής πλάκας που διέθετε.

        Φεύγουμε και από τα Παραδείσια και τώρα θα ανηφορίσουμε προς το Παραπούγκι. Οι πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν στις αρχές του μήνα έχουν αφήσει το σημάδι τους στην περιοχή θυμίζοντας τις μέρες του 2007.

Εντός της σήραγγας του Παραπουγκίου η θερμοκρασία είναι αισθητά χαμηλότερη από έξω.

Με μια πρώτη εκτίμηση, το μήκος της σήραγγας πρέπει να είναι λίγο λιγότερο από εκατό μέτρα.

Η από Παραπούγκι είσοδος της σήραγγας.

Ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση.

Αντιθέσεις.

Φωτοχυσία.

΄΄Εξοδος.

H γραμμή κατηφορίζει προς το Διαβολίτσι.

Αυτή την ώρα ο ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από την σήραγγα.

Είσοδος από την έξοδο.

Επανάληψη μιας από τις προηγούμενες λήψεις με αντίθετη όμως φορά.

Αν δεν αλλάξει κάτι, ενδεχομένως σε δύο χρόνια η πρόσβαση στην σήραγγα να είναι αδύνατη λόγω της βλάστησης.

Κάτω από την γραμμή απλώνεται η μεσσηνιακή γη σαν πράσινη θάλασσα με απέραντα ελαιόδεντρα.

Σταθμός Παραπουγκίου.

Ο σταθμός κάηκε ολοσχερώς στις πυρκαγιές του 2007. Συνολικά εκείνο το καλοκαίρι εκτός από το Παραπούγκι καταστράφηκαν πλήρως από τις πυρκαγιές οι σταθμοί του Δεσσύλα, του Ίσσαρη, της Μαρμαριάς, του Ανθοχωρίου, του Τριποτάμου και του Λεονταρίου. 

Ας μπούμε και μέσα.

Σταθμός νεκρός δίχως κάσα. 

Από το τζάκι έχουν μείνει μόνο τα ίχνη της καμινάδας.

Ο ηλεκτρολογικός πίνακας κυριολεκτικά εξαϋλώθηκε. 

Ο φωριαμός αποτεφρώθηκε πλήρως. 

Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Φαίνεται ότι ο σταθμός του Παραπουγκίου, καίτοι μικρός,  διέθετε δύο τζάκια!

Η καμπύλη προς το Δεσύλλα. 

Αφού πρώτα κάηκε, η φύση αναγεννήθηκε και σύντομα θα καλύψει ολόκληρο τον ερειπωμένο σταθμό.

Η γραμμή παραμένει σε άριστη κατάσταση.

Μετά την σύντομη ανάβαση στο Παραπούγκι πιάνουμε και πάλι τα πεδινά. Σύντομα βρισκόμαστε στο Διαβολίτσι.

Έξω από την αποθήκη βρίσκονται εδώ και αρκετά χρόνια δύο πλατφόρμες.

Ο σταθμός έχει μετατραπεί σε ένα συμπαθητικό καφενείο.

Υπό την σκέπη του πλατάνου. 

Το Διαβολίτσι διαθέτει δύο υδατόπυργους.

Τα παιδιά των δεκαετιών του 1950 και του 1960 θυμούνται ακόμα τις ατμάμαξες να σταματούν για ανεφοδιασμό νερού στο Διαβολίτσι.

Η διαφορά μεταξύ της πρώτης, ανακαινισμένης και της δεύτερης, μη ανακαινισμένης γραμμής είναι φανερή.

Τα τοπικά δρομολόγια δεν αποτέλεσαν ποτέ επιλογή για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Δεν έχουν δα επιδότηση πενήντα εκατομμυρίων για να μπουν στον κόπο να το σκεφτούν έστω και ως ενδεχόμενο.

Ο μεταλλικός υδατόπυργος είναι κατασκευασμένος από την «Usine Ragheno» στην πόλη Malines του Βελγίου το 1888 όπως μαρτυρά η πινακίδα στην βάση του. Παρομοίως και άλλοι μεταλλικοί υδατόπυργοι της γραμμής Μύλων Ναυπλίου - Καλαμάτας, όπως αυτός του Λέυκτρου, είναι βελγικής προελεύσεως. Φαίνεται πως ο Βέλγος εργολήπτης Εrnest Rollin, όπως ήταν λογικό, προτίμησε να εξοπλίσει την υπό κατασκευή τότε γραμμή με υλικά από την πατρίδα του. Σημειωτέον δε ότι το συγκεκριμένο εργοστάσιο λειτουργεί μέχρι σήμερα με νέο όνομα και εξειδικεύεται σε θέματα σιδηροδρόμου!

Ψευδαίσθηση εμπορευματικού έργου.

Ψευδαίσθηση ανάπτυξης.

Δεν ξέρω ποια είναι πιο πολλά: τα δέντρα ή τα πασάγια που φύτρωσαν κατά μήκος ολόκληρου του πελοποννησιακού δικτύου από το 2011 και έπειτα;

Σε αντίθεση με τα παιδιά των δεκαετιών του 1950 και του 1960, τα παιδιά του Διαβολιτσίου που ζουν σε αυτό το 2021 πιθανότατα δεν θα δούν ποτέ το τρένο στο χωριό τους.

Αφήνουμε και το Διαβολίτσι. Το Ζευγολατιό δεν απέχει και πολύ.

Ο σταθμός στο Ζευγολατιό ξεγελάει. Αν και κλειστός, εξαιτίας της ζωής που παρουσιάζει ο περιβάλλων χώρος του, δίνει την ψευδαίσθηση πως τα τρένα περνούν ακόμα από εδώ.

Χαμηλή λήψη.

Γενικώς ο χώρος είναι πολύ περιποιημένος. 

Οι έρημες αποβάθρες έχουν καταστεί κάτι σαν σήμα κατατεθέν για τον σιδηρόδρομο στην Ελλάδα. Το Ζευγολατιό δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Η δρεζίνα ΜΒ 531 επισκευάστηκε για να αποτεθεί ες αεί στην 1η γραμμή του Ζευγολατιού...

...τουλάχιστον έτσι παρέχει μια μικρή ψευδαίσθηση κυκλοφορίας...

...μέχρι πότε όμως θα ζούμε με ψευδαισθήσεις;

Οι υδατόπυργοι του Ζευγολατιού.

Γραμμή 1η κατειλημμένη. 

Οι υδατόπυργοι με βάζουν σε πειρασμό. Μήπως πρέπει να ανέβω;

Η τελευταία αμαξοστοιχία που είχα δει να αναχωρεί από τον σταθμό του Ζευγολατιού ήταν το IC 23 ενός απογεύματος του Απριλίου του 2010.

Η πινακίδα καταφέρνει και επιβιώνει.

Το εσωτερικό της αποθήκης.

Σταθμός και αποθήκη είναι κοντινοί γείτονες.

Φανταστείτε να προσπαθείτε να τηλεφωνήσετε από αυτό το καρτοτηλέφωνο ενώ στην πρώτη γραμμή πραγματοποιείται διέλευση μιας ALCO με αρκετά βαγόνια.

Αν και η άδεια αποβάθρα του Ζευγολατιού σαφώς δεν είναι θέαμα που με χαροποιεί, εντούτοις φωτογραφικά μου δίνει αρκετές ευκαιρίες για διαφορετικές λήψεις.

Η αίθουσα αναμονής μπορεί να είναι κλειστή, όμως τουλάχιστον διατηρείται σε καλή κατάσταση.

Ανεξαρτήτως προορισμού, όλες οι γραμμές έχουν καλυφθεί από πυκνή βλάστηση.

Ο εκτελεσθείς βρίσκεται ακριβώς κάτω από την κρεμάλα.

Την περίοδο 2009 -2010 οι γραμμές του Ζευγολατιού ήταν μονίμως κατειλημμένες από αυτοκινητάμαξες εξαιτίας της ανακαίνισης της γραμμής του μηχανοστασίου στην Καλαμάτα.

Δεν κρατήθηκα. Ήρθε η ώρα.

Καθόλου άσχημα.

Ο υδατόπυργος του Ζευγολατιού είναι γαλλικής κατασκευής. 

Η λειτουργικότητα του μηχανισμού είναι μάλλον αμφίβολη...

Θερινή λειψυδρία. 

Η σκάλα στα αριστερά οδηγεί ακόμα ψηλότερα, στην κορυφή του υδατόπυργου. Λέω να το δοκιμάσω την επόμενη φορά. Όσο για την εικόνα στο βάθος, δεν έχω να γράψω κάτι...

Με το Ζευγολατιό ένα πράγμα είναι σίγουρο: πάντα θα υπάρχει και επόμενη επίσκεψη!

Είναι καταμεσήμερο όταν φτάνουμε στο Βασιλικό.

Άνθη πλαισιώνουν τον σταθμό, όπως απαιτεί εξάλλου ένας σωστός επιτάφιος.

Ασχέτως των μακαβρίων σχολιασμών μου, ο σταθμός διατηρείται σε υποδειγματική κατάσταση!

Τελευταία μου στάση εδώ ήταν στις 26 Μαρτίου του 2016.

Ήρθε το τρένο!

Το ίχνος της επιγραφής επιβιώνει μετά βίας.

Το πίσω μέρος του σταθμού σχηματίζει ένα μικρό «Γ».

Η δε γωνιακή επέκταση φαίνεται πως είναι μεταγενέστερη προσθήκη.

Η γραμμή προς το Δώριο.

Κλειδί διευθετημένο προς την πρώτη γραμμή.

Η έννοια της «λαυριοποίησης» μέχρι πρότινος μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας νεολογισμός άνευ ιδιαιτέρου σημασιολογικού περιεχομένου. Συναντώντας όμως ολοένα και περισσότερες τέτοιες εικόνες κατά μήκος του σιδηροδρομικού δικτύου ολόκληρης της χώρας, καταλαβαίνει πλέον κανείς πως η έννοια αυτή παίρνει πλέον σάρκα και οστά.

Έρχεται σκληρός χειμώνας...

Χορταριασμένη στάντζα.

Με την ευχή να ξαναδούμε τρένο!

Επόμενος σταθμός, Δώριο...

Μου κάνει εντύπωση σε πόσο καλή κατάσταση διατηρείται η ισόπεδη διάβαση του Δωρίου.

Και ο σταθμός του Δωρίου έχει μετατραπεί σε καφετέρια.

Οι δε γραμμές του Δωρίου έχουν μετατραπεί σε ζούγκλα.

Το κτήριο του σταθμού στο Δώριο είναι υπερβολικά ανισοσκελές, γεγονός το οποίο οφείλεται στις προσθήκες.

Ίσως το συγκεκριμενο ΑΣΙΔ να είναι ένα από τα καλύτερα διατηρούμενα Siemens SIM 6/13 σε ολόκληρη την Πελοπόννησο.

Αλήθεια, πόσο ενδιαφέρον θα είχε αν αφιέρωνα μια ολόκληρη ανάρτηση στα πελοποννησιακά ΑΣΙΔ; Σίγουρα θα είναι αρκετά λεπτομερής και χρονοβόρα στην δημιουργία της, όμως είμαι διατεθειμένος να μπω στον κόπο αν υπάρχει ενδιαφέρον. Γράψτε μου στα σχόλια τις απόψεις σας σχετικά με το θέμα.

Η γραμμή προς το Βασιλικό παραμένει βατή.

Το κλειδί αυτό δύσκολα θα ξαναγυρίσει. 

Αφήνουμε και το Δώριο και φτάνουμε στο Κοπανάκι.

Η πρόσοψη του σταθμού. Λεπτομέρειες: Η μεσαία πόρτα είναι προσθήκη που σκοπό είχε την επέκταση του δωματίου που βρίσκεται πίσω από αυτή προς την αποβάθρα. Το παράθυρο στα δεξιά φαίνεται πως παλαιότερα ήταν και αυτό πόρτα, γεγονός το οποίο μαρτυρά ότι, η αρχική μορφή του κτηρίου περιελάμβανε δύο μεγάλα δωμάτια στο πλάι και μια εσοχή στην μέση, στην οποία βρισκόταν το τρίτο, μικρότερο δωμάτιο. Την αρχική αυτή μορφή διατηρούν μέχρι και σήμερα κτήρια όπως του Καλονέρου, του Κακόβατου και του Αλφειού. Η δε στέψη της μεσαίας πόρτας είναι κατασκευασμένη από τούβλα προφανώς εξαιτίας της αδυναμίας να επαναληφθεί το πρωτότυπο σχέδιο.

Ο σταθμός βρίσκεται μάλλον μακριά από την γραμμή. 

Σειρά ευκαλύπτων.

Τρείς άχρηστες γραμμές.

Το κτήριο δίπλα από τον σταθμό στοίχισε στον δεύτερο την επιγραφή του.

Εντός του σταθμού βρίσκονται μόνο κάποια υπολείμματα.

Με κίνδυνο να μου πέσει από το χέρι το κινητό, φωτογραφίζω μέσα από την σφραγισμένη πόρτα την πρότερη μορφή του μεσαίου τμήματος του σταθμού. Η στέψη που φαίνεται είναι της αρχικής πόρτας, ενώ το δωμάτιο φαίνεται πως διέθετε και φεγγίτη.

Η πόρτα είναι κλειστή. Για πόσο ακόμα;

Σκουπιδαριό.

Για να γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια της επανάστασης φροντίσαμε:

        Α. Να τρυπήσουμε με βίδες τον τοίχο ενός διατηρητέου κτηρίου για να αναρτήσουμε ένα επετειακό λάβαρο;

        Β. Να αντικαταστήσουμε την παλαιότερη επιγραφή με μια νέα «φιλοτεχνημένη» υπό αγνώστου τινός βαφέως;

        Γ. Να εξαγγείλουμε πως θα τρέξουν στις ράγες τις Πελοποννήσου βαγόνια της βασιλικής αμαξοστοιχίας και του Orient Express;

        Δ. Όλα τα παραπάνω;

Ο νικητής θα κερδίσει ένα αυθεντικό γαϊδουράγκαθο κομμένο από τις πλαγιές του Γλυκορρυζίου. 

Τελευταία λήψη πριν την αναχώρηση.

        Αναχωρούμε από το Κοπανάκι και συνεχίζουμε κινούμενοι προς τις γέφυρες του Γλυκορρυζίου. Οι τελευταίες μου λήψεις εδώ ήταν στην τελευταία εκδρομή επί πελοποννησιακού εδάφους το 2016. Σήμερα θα πρέπει να αρκεστώ σε φωτογραφίες χωρίς τρένο...

Η πρώτη γέφυρα του Γλυκορρυζίου φωτογραφημένη από απόσταση. Εντός ολίγου θα πραγματοποιηθεί  ανάβαση στην δεύτερη. 

Κατά την ανάβαση, σκύρο και πέτρες που έχουν παρασυρθεί στην πλαγιά χτυπάνε συνεχώς το σασί του αυτοκινήτου δυσκολεύοντας το έργο μου, τελικώς όμως καταφέρνουμε να ανεβούμε στο επίπεδο της γραμμής.

Η δεύτερη γέφυρα του Γλυκορρυζίου βρίσκεται μπροστά μας.

Η απουσία του τρένου είναι αισθητή.

Όχι, ούτε τα τουριστικά τρένα έχουν θέση στην Πελοπόννησο!

Ελιές, τραβέρσες και σκουριά.

Η κατάσταση της επιδομής στο Γλυκορρύζι είναι κάτι παραπάνω από κακή.

Η γραμμή συνεχίζει προς την 3η γέφυρα. 

Ανηφορίζοντας μερικά μέτρα με τα πόδια, υπάρχει ένα αρκετά ενδιαφέρον σημείο για λήψεις. 

Το βασικό του πρόβλημα είναι ότι δεν περνάει τρένο!

Τελευταία προς φωτογράφηση γέφυρα είναι η πεντάτοξη, τέταρτη γέφυρα.

Η 4η γέφυρα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη από τις τέσσερις. Πρώτη μεγαλύτερη είναι η 3η την οποία και παρακάμψαμε.

Έχω ρυθμίσει τον ευρυγώνιο φακό και ετοιμάζομαι για μια ακόμα λήψη της γέφυρας. Ενώ πατάω το κουμπί, από την στροφή ακούγεται θόρυβος κινητήρα και από μπροστά μου περνάει με ταχύτητα ένα αυτοκίνητο...

...αφού λοιπόν δεν πραγματοποιούνται πλέον διελεύσεις τρένων, ας φωτογραφίσουμε διελεύσεις αυτοκινήτων.

Ορθή επανάληψη της προηγούμενης φωτογραφίας.

Από καμπύλης.

        

        Έχοντας άνεση χρόνου συνεχίζουμε το ταξίδι προς το Καλόνερο...

Το συγκρότημα στο Καλόνερο είναι ήσυχο ελέω μεσημεριού και καλοκαιρινής ραστώνης. 

Πάντα μου έκανε εντύπωση η έλλειψη σκύρου στον συγκεκριμένο σταθμό.

Για να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται το κτήριο.

Η πρόσοψη του σταθμού. Έτσι πρέπει να φανταστεί κάποιος και την αρχική μορφή του σταθμού στο Κοπανάκι, με μόνη διαφορά την εξαγωνική πέτρα.

Καλόνερο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Τι δουλειά έχουν τόσες καρέκλες μέσα στο σταθμό;

Το υπόστεγο δεν προσφέρει επαρκή σκιά.

Θα έγραφα το κλασικό πλέον « ακόμα μια άδεια αποβάθρα», όμως αυτό δεν θα ήταν αλήθεια. Στα παγκάκια περιμένουν σακιά και τελάρα με πατάτες!

Η παλιά επιγραφή έχει φθαρεί σε μη αναγνωρίσιμο βαθμό.

Το εσωτερικό του μικρού βοηθητικού οικήματος.

WC.

Ούτε μια διασταύρωση.

Το δεύτερο βοηθητικό οίκημα είναι πανομοιότυπο με το κυρίως κτήριο του σταθμού τόσο σε μέγεθος, όσο και σε αρχιτεκτονική.

Αρκετά ενδιαφέρον κτίσμα. 

Δίπλα από τον κρουνό ύδρευσης αναπαύεται ένα βαγόνι σειράς Ζ13.

Βαγόνι, WC, βοηθητικό οίκημα και κλειδί μαζί.

Χιαστί διαγώνιοι!

Παρακμής διαγώνιοι.

«Δεν έχουμε κλειδούχους, δεν έχουμε κλειδιά, δεν έχουμε και τρένα και νιώθουμε καλά»

Η περιστροφική πλάκα του Καλονέρου επιβιώνει ακόμα. Παρόλα αυτά, είναι αδύνατον να κινηθεί.

Το εσωτερικό του βοηθητικού οικήματος έχει ανακαινιστεί!

Δεν βρέθηκε νεκροθάφτης για αυτό το κλειδί.

Υπό άλλες συνθήκες, μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα σαν και αυτή ο σταθμός θα ήταν γεμάτος επιβάτες.

Γραμμή προς Πύργο.

Τι είδους νέα μανία είναι αυτή με τις επιγραφές;

Τι επιβάτες, τι πατάτες...

Οι υδατόπυργοι του σταθμού. Από την τοιχοποιία των βάσεων τους φαίνεται πως μάλλον ο ένας από τους δύο είναι μεταγενέστερος.

        Αναχωρούμε από το παραθεριστικό Καλόνερο και κατευθυνόμαστε σιγά - σιγά προς το τέλος της σημερινής μας εξόρμησης, την Κυπαρισσία. Πιο πριν όμως θα κάνουμε μια ακόμα στάση σε έναν εντελώς ξεχασμένο σταθμό...

...την Σανή.

Ο σταθμός είναι παρατημένος εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες.

Το πίσω μέρος του σταθμού.

Έχει επέλθει μερική κατάρρευση.

Εντός, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη απ' ότι έξω.

Αυτά δεν είναι τίποτα! Τους έχει μιλήσει ποτέ κανείς για την Κάντζα;

«Κεραμεία Αιγίου».

Φαίνεται ότι κάποια στιγμή ο σταθμός είχε και μελισσουργική δραστηριότητα.

Η εικόνα της γραμμής μπροστά από τον σταθμό.

Όπου και αν κοιτάξω βλέπω βλάστηση.

Δεν ξέρω για την Σανή, όμως σε αυτό τον τόπο πάντα θα υπάρχει μπόλικο σανό για τα κάθε λογής πρόβατα...

Μόλις λίγα χιλιόμετρα παρακάτω στέκεται ακόμα ο σημαφόρος εισόδου της Κυπαρισσίας.

Μονοβραχίων και αρκετά ιδιαίτερος. 

Βρισκόμαστε πλέον μέσα στην Κυπαρισσία. Έπειτα από λίγα λεπτά παρκάρω έξω από τον σταθμό.

Κλαυσίγελος. 

Κοιτώ την επιγραφή. Άντε πάλι τα ίδια...

Η Krauss Ζ 7536 αναπαύεται δίπλα από τον σταθμό.

«Ανθισμένη» μεν, σκουριασμένη δε.

Η αποθήκη φωτίζεται από τον μεσημεριανό ήλιο με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο.

Σε αντίθεση, λόγω του προσανατολισμού του, ο φωτισμός του σταθμού είναι ο χειρότερος δυνατός.

Το γκισέ εντός της αποθήκης διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη,,,

Όλη η αποθήκη είναι ρημαγμένη.

Πως είναι δυνατόν ένα τέτοιο κτήριο να μην αξιοποιείται;

Κλεφτές ματιές.

Πίσω από τις καλαμιές.

Ποιος ενόχλησε τους κλεφτες ανακυκλωτές μετάλλων και άφησαν στην μέση το, μείζονος σημασίας για την κοινωνική συνοχή, λειτούργημα τους;

Για κάποιο λόγο μπορώ να φανταστώ τον χώρο μόνο είτε ως νυχτερινό μαγαζί είτε ως... σιδηροδρομική βιβλιοθήκη!

Οι γραμμές αυτές συνδέουν την αποθήκη με το τέρμα της γραμμής.

Το μόνο που επιβιώνει εδώ είναι η χαμηλή βλάστηση.

Αφετηρία μιας διαδρομής που έλαβε πρόωρο τέλος.

Πέντε χρόνια μετά, κάνω και πάλι βόλτες στις γραμμές της Κυπαρισσίας.

Όλα φαίνονται εντάξει. Μα δεν είναι...

Έφυγαν τα τρένα, φύγαν και τα λεωφορεία.

Το εσωτερικό του εκδοτηρίου εισιτηρίων.

Πλέον δεν υπάρχει κίνηση, οπότε αυτομάτως δεν χρειαζόμαστε και σταθμάρχη κινήσεως.

Απ΄ όποια πλευρά και αν την κοιτάξεις, η ερημιά είναι η ίδια.

Οι ράγες καίνε.

Μεσημεριανή επίσκεψη στο νεκροταφείο.

Ημισκίαση. 

Με ποιά λογική διατηρήθηκε αυτό το όχημα και όχι άλλα σε απείρως καλύτερη κατάσταση;

Το μηχανοστάσιο έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να λειτουργεί ως τέτοιο.

Απροσπέλαστος υδατόπυργος.

    Σχεδόν όλο το τροχαίο υλικό που έχει ξεμείνει στην Κυπαρισσία έχει πυρποληθεί. 

Το εσωτερικό από την καμένη επιβατάμαξα κατασκευής Nesseldorfer. Ήταν από τις ελάχιστες της σειράς της που επιβίωναν...

Αυτοσχέδιο κάδρο.

Ψευδαίσθηση «αλά ριέν» εισόδου εμπορικής αμαξοστοιχίας στον σταθμό.

Όλα έχουν τελειώσει.

Ακόμα και μετά τον θάνατο της, η ΣΠΑΠ έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι της.

        Κάπου εδώ η βόλτα μας τελειώνει, ή μάλλον, ήταν προγραμματισμένη να τελειώσει. Μου έρχεται η ιδέα να κάνουμε μια σύντομη παράκαμψη και μέχρι τον Καϊάφα όπου ο καλός καιρός, ο απογευματινός ήλιος και η αμμώδης παραλία του μου βάζουν φωτογραφικούς πειρασμούς...

...κάπως έτσι λοιπόν, καταλήγουμε στον σταθμό του Καϊάφα.

Ο σταθμός έχει μετατραπεί και εδώ σε καφετέρια.

Αντί για επιβάτες, στην αποβάθρα της δεύτερης γραμμής στέκονται τραπεζοκαθίσματα.

Είχα σκοπό να επισκεφθώ ξανά τον Καϊάφα από το καλοκαίρι του 2016 και κάθε φορά το ανέβαλα...

Εκθαμβωτικός ήλιος, μαγευτική παραλία, απέραντο γαλάζιο.

Προσέγγιση της γέφυρας από την ακτή.

Η τελευταία διέλευση εδώ ήταν αυτή του railbus 4509.

Οι συνθήκες είναι ιδανικές για μπάνιο.

Πάσσαλος χιλιομέτρησης ξεριζωμένος.

Η λίμνη σμίγει με τον κυπαρισσαϊκό κόλπο κάτω από την γέφυρα.

Προσεχώς, το τούνελ της αγάπης...

Σε αντίθεση με τον σιδηρόδρομο, ο Καϊάφας κατάφερε να αναγεννηθεί από τις στάχτες του.

Σκουριά - βραδυπορία: σημειώσατε 1.

Το κλειδί οδηγεί στην δεύτερη γραμμή.

Η δεύτερη γραμμή έχει τα χάλια της.

Η πρώτη γραμμή αγνοείται κάτω από τα ταχέως αναπτυσσόμενα πεύκα που την έχουν καταλάβει.

Γραμμές στην αμμουδιά.

Ποτέ κανείς δεν έκατσε στο σκαμνί, ώστε να λογοδοτήσει για αυτό το χάλι.

Ο ήλιος αρχίζει σιγά - σιγά να χαμηλώνει και σκέφτομαι ότι ενδεχομένως να άξιζε μια νυχτερινή επίσκεψη εδώ.

΄Αμεση ανάγκη ξεχορταριάσματος.

Αλκοολικό παράθυρο.

Ευτυχώς εδώ η επιγραφή παραμένει άθικτη!

Τέλος λοιπόν; Όχι ακόμα!

        Τελευταία στιγμή αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο Ζευγολατιό και συγκεκριμένα στον σημαφόρο που βρίσκεται στην είσοδο από Καλλιρόη. Εκεί σκοπεύουμε να αποθανατίσουμε το τελευταίο αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα.

Στο βάθος η ήλιος κατεβαίνει.

Με τον ήλιο στην πλάτη μου, ο σημαφόρος παραμένει αδρανής.

Γίγαντες και νάνοι.

Κάπου εδώ μια ακόμα πελοποννησιακή εκδρομή φτάνει στο τέλος της. Μέχρι την επόμενη.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 31/8/2021.