Επίσκεψη σε Ζευγολατιό και Λεύκτρο

         Πέρσι τέτοια εποχή κάποιος φίλος επηρεασμένος από τις εξαγγελίες που κυκλοφορούσαν με είχε ρωτήσει αν πιστεύω, ότι το δίκτυο της Πελοποννήσου θα ξαναλειτουργήσει εντός του 2023 ή έστω το 2024. Με το νέο έτος να έχει μπει εδώ και λίγες μέρες η απάντηση παραμένει ένα κατηγορηματικό «σε καμία περίπτωση». 

          Την 7η Ιανουαρίου του 2023 αποφασίζω να πραγματοποιήσω μια σύντομη κάθοδο στα πελοποννησιακά χώματα, μικρή μεν από άποψη κάλυψης σταθμών, αρκετή δε για να καταδείξει, ότι χρόνο με τον χρόνο το πελοποννησιακό μετρικό δίκτυο όχι μόνο απομακρύνεται από κάθε ελπίδα επαναλειτουργίας, έστω και τμηματικής, αλλά βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην παρακμή, την σήψη, η οποία δεν θα σταματήσει μέχρι να μην μείνει όρθιο ούτε το τελευταίο τηλεγραφόξυλο... 

          Η κάθοδος μου σήμερα περιλαμβάνει συγκεκριμένους σταθμούς. Πιο συγκεκριμένα θα επισκεφτούμε το Ζευγολατίο, το Λεύκτρο, ενώ το grand finale θα είναι η νυχτερινή Ανδρίτσα. Το ταξίδι μετά τα διόδια της Νεστάνης γίνεται με πολύ χαμηλή ταχύτητα εν μέσω απίστευτης ομίχλης...

...ωστόσο αυτό δεν με εμποδίζει να κάνω μια σύντομη στάση για φωτογράφιση της 2ης γέφυρας της Μάκρης!

(Πολύ) πρωινή άφιξη στο Ζευγολατιό.

Ο ήλιος δεν έχει προλάβει να ζεστάνει ακόμα τον παγωμένο σταθμό.

Φωτογραφικά παιχνίδια με τις πρωινές ακτίνες.

  Πρέπει άραγε να δηλώνει κανείς έστω ικανοποιημένος με αυτή την εικόνα;

Τα παιχνίδια με τον ήλιο συνεχίζονται, αυτή την φορά κάτω από την σκάλα του υδατόπυργου.

Δεν ξέρω γιατί, όμως αυτή την φορά το θέαμα της άδειας αποβάθρας μου προκαλεί αρνητικότερες εντυπώσεις σε σχέση με τις τόσες άλλες επισκέψεις μου, όπου το θέαμα ήταν ακριβώς το ίδιο. Παράδοξο. Τέτοιες εικόνες θα έπρεπε να με αφήνουν τουλάχιστον αδιάφορο. 12 χρόνια μετά θα έπρεπε να έχω προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα.

Θα έπρεπε;

    Ο γατούλης του σταθμού απαιτεί χάδια.

Τα παιχνίδια με το φως συνεχίζονται.

Ο χειμώνας κάνει λίγο πιο εύκολη την κατάσταση με την βλάστηση.

Η γραμμή από Μύλους είναι καθαρή, ενώ η έξοδος προς το Καλόνερο παραμένει καλυμμένος από πάσης λογής βλάστηση.

Είμαι παράτολμος, αλλά όχι αυτοκτονικός!

 

Επιστρέφω στο Ζευγολατιό νωρίς το απόγευμα. Η ατμόσφαιρα έχει ζεσταθεί κάπως, το ίδιο και τα χρώματα του σταθμού.

 

 5 γραμμές σε απόλυτη αχρηστία.

Το καρτοτηλέφωνο ενσωματώθηκε αρμονικά στο κτήριο του σταθμού.

.

Δείγματα και συνάμα ψήγματα καλαισθησίας

 

Και όμως, έχω παιδικές αναμνήσεις από αυτό τον σταθμό. Όσο στέκομαι στην αποβάθρα αυτές ξετυλίγονται στο μυαλό μου σαν ταινία, ενώ ταυτόχρονα, αν και δεν το συνειδητοποιώ άμεσα, στον κατά τον Πλάτωνα υποδεέστερο χώρο των αισθήσεων, ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου ως εικόνες του παρόντος και οι αναμνήσεις που πρόκειται να έχουν οι επόμενες γενιές από τον σταθμό...

Φεύγουμε από το Ζευγολατιό και κατευθυνόμαστε στο Λεύκτρο.

 

Καλά αρχίσαμε!

 

Πάντα είχα την απορία να δω πώς είναι η εικόνα πίσω από τα παντζούρια αυτού του τύπου, χαρακτηριστικού πολλών σταθμών νοτίως Τρίπολης.

 

Μην ρωτήσετε καν. Η απάντηση είναι «Όχι βέβαια!»

 

 

(Η παραπάνω απάντηση ενδεχομένως να διαφοροποιείται στην περίπτωση που έχουμε να κάνουμε με τοπικούς παράγοντες.)

 

Η πέργκολα της παρακμής

 

Οι βελγικοί υδατόπυργοι στέκονται παγωμένοι και σκουριασμένοι...

 

...το ίδιο και ο κρουνός ύδρευσης.

 

Τάφοι ερημικοί και απόμεροι...

 

Η πρόσοψη του σταθμού του Λεύκτρου. Ειλικρινά τείνω να πιστέψω, ότι ακόμα και αν έβγαινε προεδρικό διάταγμα, το οποίο θα διέτασσε την άμεση διάλυση κάθε ίχνους σιδηροδρόμου στην Πελοπόννησο από άκρη σε άκρη αυτής, δύσκολα θα επιτυγχάνονταν καλύτερα αποτελέσματα από αυτά που βλέπουμε σήμερα.  

 

Από το 2011 το Λεύκτρο έχει για πάντοτε χειμώνα.

 

Καίτοι προσθήκη η πλάγια όψη του σταθμού ενσωματώθηκε σε αυτόν με αρκετά ταιριαστό τρόπο.

Ακολουθεί σύντομα η ανάρτηση με την νυχτερινή φωτογράφιση της Ανδρίτσας.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 07/01/2023