Βαδίζοντας στα χνάρια της Jonction Salonique–Constantinople: Οδοιπορικό σε Ανατολική Μακεδονία - Θράκη (Μέρος 3ο)

            Το 2023 κοντεύει να φτάσει στο τέλος του και εγώ χρωστάω ακόμη το τρίτο και τελευταίο μέρος της θρακικής εξόρμησης, η οποία έλαβε χώρα τον Ιούνιο. Η καθυστέρηση μου αυτή την φορά μάλιστα ήταν τέτοια, που στο διάστημα το οποίο μεσολάβησε από την τελευταία ανάρτηση την 1η Δεκεμβρίου,  η Hellenic Train προχώρησε σε επαναδρομολόγηση των τρένων στην Θράκη! Όποιος παρακολουθεί εδώ και καιρό το blog μου λογικά δεν πρέπει να εκπλήσσεται με τους ρυθμούς χελώνας με τους οποίους αυτό ενημερώνεται...

Το τελευταίο πρωινό της τριημέρου εξορμήσεως αναχωρούμε από την Κομοτηνή, αφού πρώτα κάνουμε μια μικρή επίσκεψη στον σταθμό της πόλης.

Είτε αργεί, είτε όχι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ούτε σήμερα θα περάσει τρένο από εδώ.

Ο αείλανθος έχει αρχίσει να κατακλύζει την έξοδο προς τον Πολύανθο.

Η γραμμή προς την Βέννα είναι σε κάπως καλύτερη κατάσταση.

 

 

Το κτήριο του σταθμού της Κομοτηνής είναι τυπικό δείγμα της αρχιτεκτονικής που ακολουθήθηκε από τους Γάλλους κατασκευαστές στα μεγάλα κτήρια της JSC.

Μέχρι σήμερα ο σταθμός διατηρεί ακέραια την συμμετρία της αρχικής κατασκευής του.

Ελπίζω στην επόμενη μου επίσκεψη να κυκλοφορεί τρένο.

Το ρολόι δεν είναι τόσο παλιό όσο φαίνεται.

Γιατί πάνω απ' όλα είμαστε Ευρωπαίοι...

Γιατί πάνω απ' όλα ο σιδηρόδρομος μας είναι πλήρως λειτουργικός και ασφαλής ακόμα και χωρίς πολύχρωμα λαμπάκια που αναβοσβήνουν δίχως νόημα πάνω σε μια κονσόλα...

Γιατί πάνω απ' όλα αγαπάμε τον σιδηρόδρομο και θέλουμε να τον δούμε να προοδεύει...

Η παραμονή στην Κομοτηνή έλαβε τέλος και το ταξίδι της καθόδου προς την Θεσσαλονίκη ξεκινάει. Σύντομα θα επανέλθω...

Δυτικά της Κομοτηνής θα σταματήσουμε στην στάση του Πολυσίτου.

Τι ημερήσια κίνηση να είχε η στάση αυτή κατά την περίοδο της τακτικής κυκλοφορίας των δρομολογίων;

Ο χώρος αναμονής  εδώ φαίνεται να χωρίστηκε ανισομερώς σε ένα μεγαλύτερο και ένα μικρότερο δωμάτιο, πράγμα καθόλου σύνηθες για τέτοιου τύπου κτίσματα, τα οποία στεγάζουν στάσεις.

Το 2016 φαντάζει ήδη πολύ μακρινό...

Το μικρότερο δωμάτιο χρησιμοποιείται ως μπαζότοπος.

Ανθισμένο προειδοποιητικό σήμα.

Ο μηχανισμός του ΑΣΙΔ είναι του κουτιού!

Στον Πολύσιτο συναντάμε το δεύτερο προ-πρόσημα του οδοιπορικού. Το προηγούμενο ήταν στην Σκοτούσσα.   

 Μετά την στάση, σειρά παίρνει ο σταθμός του Πολυσίτου, για τον οποίο όμως απαιτείται αναζήτηση, καθώς η βλάστηση γύρω από αυτόν καθιστά δύσκολη τόσο την πρόσβαση σε αυτόν, όσο και τον οπτικό εντοπισμό του.

Πριν προσεγγίσουμε τον σταθμό θα κάνουμε μια σύντομη περιήγηση στα βοηθητικά κτήρια αυτού, τα οποία συγκροτούν μια μικρή πολιτεία.

Εάν σε αυτό το τριήμερο βαρέθηκα ένα πράγμα, αυτό είναι να φωτογραφίζω εγκαταλελειμμένες κουζίνες...

Η διακόσμηση δεν έλειπε ούτε από τα βοηθητικά κτίσματα.

Ο σπόρος έγινε δέντρο...

Δεν δύναμαι να γνωρίζω πότε τα κτήρια αυτά έπαψαν να χρησιμοποιούνται, όμως κρίνοντας από την εικόνα τους, δεν θα μου προκαλούσε καμία έκπληξη, αν μάθαινα, ότι η τελευταία φορά που έμειναν σε αυτά άνθρωποι ήταν πριν από μια πεντηκονταετία, αν όχι και περισσότερο.

Υπήρχε σοφίτα;

Το συγκρότημα των βοηθητικών κτηρίων του Πολυσίτου όπως (δεν) φαίνεται από τις γραμμές.

Εδώ υποτίθεται ότι βλεπουμε μια κύρια γραμμή κυκλοφορίας και μια παρακαμπτήριο.

Γραμμή προς Ξάνθη.

 

 

Κάπου στα αριστερά της φωτογραφίας βρίσκεται χαμένος ο σταθμός. 

Τα βοηθητικά κτήρια δεν σταματούν να εμφανίζονται μέσα από την πυκνή βλάστηση.

Αν μη τι άλλο, όλα τα κτήρια διέθεταν τζάκι.

 

 

Το δάπεδο έχει καταρρεύσει. 

Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Το ξύλινο δάπεδο στηριζόταν πάνω σε σιδηροτροχιές.

Σε κάποια δωμάτια αυτές διατηρούνται σε όλο τους το μήκος.

Ορφανός νιπτήρας.

 

 

Και άλλα διακοσμητικά στοιχεία. 

Μετά από παράλληλη κίνηση με τις γραμμές επί τέλους αντικρίζω ό,τι έχει απομείνει από την οροφή του σταθμού του Πολυσίτου.

Μπροστά από τον σταθμό διακρίνεται μόνο η μία εκ των δύο γραμμών.

Σχεδόν απροσπέλαστο, το κτήριο του Πολυσίτου είναι ίδιο με αυτό που Πολυάνθου.

Πολλαπλές φθορές.

Υπολείμματα εξοπλισμού.

Όπως στον Πολύανθο, έτσι και εδώ η παλιά επιγραφή στα αραβικά και στα λατινικά διακρίνεται ακόμα. Η δε πρότερη ονομασία του σταθμού ήταν «Kizildja Kioi».

Εντός...

Το τζάκι δεν κατάφερε να επιβιώσει.

Εν αντιθέσει, οι πρίζες επιβιώνουν (!) και το πλαστικό πλαίσιο παραπέμπει στο έτος 1960.

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς το κτήριο αυτό θα μπορούσε να είναι χειρότερα και δυστυχώς δεν μπορώ να φανταστώ ούτε με ποιον τρόπο θα μπορέσει να γίνει καλύτερα.

Θα δυσκολευτώ λίγο να μπω και στα υπόλοιπα δωμάτια...

Εμπιστεύεστε αυτή την σκάλα; Ούτε εγώ. Παρ' όλα αυτά θα την ανέβω.

Σε κάθε μου βήμα νιώθω τα ξύλα να ξεκολλάνε από τον τοίχο.

Άποψη των χώρων του ορόφου.

Καθώς φαίνεται και από τις τοιχογραφίες, ο σταθμός χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες από διερχόμενους μετανάστες.

Νισάφι!

Αποθετήριο.

Η θέα (;) από τον όροφο προς τις γραμμές.

Ένα συμπαγές κομμάτι τσιμέντο εμποδίζει την πρόσβαση στην οροφή του σταθμού.

Κατάβαση.

Και πάλι έξω...

Τουλάχιστον το κλειδί διατηρείται καθαρό.

Λείπει η λυχνία.

Ακόμα και υπό συνθήκες κυκλοφορίας, το κλειδί του Πολυσίτου δεν προβλέπεται να γυρίσει πολλές φορές ακόμα στο μέλλον.

Λίγα μέτρα μετά τον σταθμό, συναντάμε και τον σημαφόρο του.

Τα σύννεφα επιβάλλουν να πειραματιστώ με την υποέκθεση.

Ρωγμή. 

Επόμενη στάση η πόλη της Ξάνθης.

Η γραμμή από Πολύσιτο.

Όλο ευθεία βρίσκεται ο σταθμός της Ξάνθης.

Ο σταθμός της Ξάνθης είναι ανοικτός, αλλά όχι για φωτογράφους. 

Εφόσον η παραμονή μας στην Ξάνθη αποδεικνύεται λίαν σύντομη, επόμενος σταθμός που θα επισκεφτούμε είναι αυτός των Τοξοτών.

Η άδεια αποβάθρα εποπτεύεται ανελλιπώς από κάμερες...

Η χλωρίδα του σταθμού δεν με βοηθάει ιδιαίτερα.

Κλειδαμπάρωμα.

Απ' όσο φαίνεται η αίθουσα αναμονής άργησε να σφραγιστεί.

Τοξόται.

Ο σταθμός εδώ δεν αργεί.

Στο βάθος Στενά Νέστου.

Πίσω μας η Ξάνθη.

Το WC του σταθμού έχει μισοσφραγιστεί.

Περιτυπώματα, υδατόπυργοι και λοιπά μπιχλιμπίδια είναι περιττά για τον σημερινό σιδηρόδρομο...

Συγκρότημα Τοξοτών.

Τι και αν βρίσκεται στην μέση του οικισμού, ο σταθμός περνάει περίοδο μεγάλης μοναξιάς.

Η πορεία μας θα συνεχίσει παράλληλα με τον Νέστο. Ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Τοξοτών - Σταυρούπολης, κατηφορίζουμε στον σταθμό της Σταυρούπολης, όπου και πραγματοποιούμε μια στάση η οποία ήταν εκτός προγράμματος.

 

Η πρόσοψη του σταθμού της Σταυρούπολης. 

Επιτροπή υποδοχής. 

Σταθμός περιτριγυρισμένος από πράσινο.

Πόσες βάρδιες σταθμαρχών να είχε άραγε στα ντουζένια της η Σταρούπολη;

Πρώτη γραμμή και εφεδρείες. 

Το ζυγιστήριο του σταθμού.

Η επίσκεψη εδώ πέρα πρέπει να επαναληφθεί. 

Αποχαιρετάμε λοιπόν και τον Νέστο. Είναι πλέον νωρίς το μεσημέρι όταν θα πραγματοποιήσουμε την τελευταία στάση της ημέρας πριν την Θεσσαλονίκη...

Σταθμός Λευκοθέας.

Γραμμή προς Φωτόλιβος.

Ο σταθμός της Λευκοθέας κατασκευάστηκε ως αντικαταστάτης του σταθμού της Αγγίστας, όταν η γραμμή μετατοπίστηκε εξαιτίας της ευθυγράμμισης του ποταμού Αγγίτη. 

Στο γεγονός ότι η κατασκευή του σταθμού είναι αρκετά μεταγενέστερη (αρχές δεκαετίας '30) οφείλεται και η έντονη αρχιτεκτονική του διαφοροποίηση από τα υπόλοιπα κτήρια της Jonction. 

Πρόσοψη. 

Πίνακας φειδωλός σε κιμωλία, έτι φειδωλότερος σε δρομολόγια. 

Η αίθουσα αναμονής παραμένει ανοιχτή. 

Θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα. 

Τα τσιμεντένια σιλό στο παρασκήνιο είναι σήμα κατατεθέν του σταθμού της Λευκοθέας. 

Από μακριά κάτι φαίνεται να πηγαίνει λάθος με αυτό το βυτίο.

Πράγματι, το ένα φορείο του έχει εκτροχιαστεί. 

Στις πίσω γραμμές της Λευκοθέας βρίσκεται παρατημένη η υπ' αριθμόν 742.413 Δ/H κατασκευής ČKD. Οι συγκεκριμένες μηχανές χρησιμοποιήθηκαν για την ανακαίνιση της γραμμής και έπειτα εγκαταλείφθηκαν από τον εργολάβο μαζί με λοιπά μηχανήματα και βαγόνια. 

Τα χειριστήρια παραμένουν σε εξαιρετική κατάσταση.

Η προσέγγιση της μηχανής είναι μάλλον δύσκολη. 

    Μετά την αποχώρηση από την Λευκοθέα δεν θα πραγματοποιηθούν άλλες στάσεις μέχρι την Θεσσαλονίκη. Από εκεί το ταξίδι της καθόδου προς την Αθήνα με το IC 63 αναμένεται να κυλήσει ήρεμα, χωρίς απρόοπτα και χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση. Το οδοιπορικό στην Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη έχει λάβει τέλος, όμως αυτό είναι προσωρινό. Ήδη την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει μεσολαβήσει ακόμα μια επίσκεψη στα θρακικά εδάφη, ενώ την ίδια ώρα η μάλλον αναπάντεχη επανέναρξη των δρομολογίων από και προς Αλεξανδρούπολη προσφέρουν νέες προοπτικές και φωτογραφικές ευκαιρίες για το εγγύς μέλλον. 

---

            Πριν κλείσω την ανάρτηση και ενόψει του νέου έτους, θα ήθελα να γράψω δύο τελευταίες κουβέντες. Το 2023 δεν χωρεί αμφιβολία, ότι ήταν από κάθε άποψη μια από τις καταστροφικότερες χρονιές που έχει γνωρίσει ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα. Σε μια προσπάθεια να αφήσουμε πίσω μας το ζοφερό παρελθόν, παρατηρώ μεγάλη μερίδα του κόσμου που ασχολείται με τον σιδηρόδρομο στην Ελλάδα είτε ως επιβάτες, είτε ως εργαζόμενοι σε αυτόν, είτε απλώς ως φίλοι του να διακατέχονται τις τελευταίες μέρες από διάχυτη αισιοδοξία για το μέλλον, ενίοτε δε σε υπέρμετρο βαθμό. Αν και πολύ θα ήθελα να μοιραστώ μαζί τους τα ίδια συναισθήματα, δυστυχώς δεν μπορώ να εκλάβω ως επιτυχία, ούτε καν να θεωρήσω παρήγορο το γεγονός ότι μόλις τώρα σιγά - σιγά επιτέλους κάποια αυτονόητα πράγματα όπως η Τ/Δ, η σηματοδότηση και η δρομολόγηση των ελαχίστων απαιτούμενων δρομολογίων στις περιφερειακές γραμμές παίρνουν σάρκα και οστά. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, ο σιδηρόδρομος απέχει ακόμα πολύ από το να καταστεί ένα μέσο ανταγωνιστικό, οικονομικό και αξιόπιστο. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, το 2023 έχει αφήσει το σημάδι του ανεξίτηλο στην συλλογική μνήμη, πάντοτε και με την απαραίτητη επιπλέον βοήθεια από τους απανταχού πολεμίους του σιδηροδρόμου. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι οι μαύρες μέρες του 2023 θα κάνουν καιρό να ξεχαστούν. 

        

            Δεν πρέπει να ξεχαστούν...

            Εύχομαι από καρδιάς καλά Χριστούγεννα σε όλους και καλή Πρωτοχρονιά, με υγεία πάνω απ' όλα! Η συνέχεια, με το καλό, το 2024!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 18/06/2023