Επίσκεψη στο Σταθμό Πελοποννήσου

Κυριακή 16 Οκτωβρίου. Ο Σταθμός Πελοποννήσου σήμερα θα είναι ανοικτός στα πλαίσια των εκδηλώσεων του «Μικρού Παρισίου των Αθηνών». Το κτήριο πλέον τείνει να αποβάλει την ταυτότητα του σταθμού και να μετατραπεί σε χώρο εκδηλώσεων. Η σημερινή μέρα είναι μοναδική ευκαιρία για φωτογράφιση σε ένα κτήριο με τεράστια ιστορία και αβέβαιο μέλλον. Ερχόμενος κατευθείαν απο ξενύχτι, ξεκινάω...

Η πρόσοψη του Σταθμού. Με το εξωτερικό του σταθμού ασχολήθηκα μια μέρα πριν στην "αναγνωριστική" βόλτα που πραγματοποίησα.

Η επιγραφή «ΑΘΗΝΑΙ» και λίγα σύννεφα. Ευτυχώς η συνέχεια ήταν με ήλιο.

Απο το 1884 

Οι πύλες δεν έχουν ανοίξει ακόμα.

Γύρω στις 11 και με...δυσκολία οι πόρτες ανοίγουν.

Καλως ήρθατε σε ένα απο τα ομορφότερα σιδηροδρομικά κτήρια της Ελλάδας!

Στο σταθμό Πελοποννήσου έχω βρεθεί συνολικά 3 φορές, αλλά πλην μιας μάλλον αποτυχημένης απόπειρας για βίντεο πριν 4 χρόνια, δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ εδώ με φωτογραφική μηχανή. Καταλαβαίνετε λοιπόν το τι θα ακολουθήσει...

Λεπτομέρεια

Συχνά συμβαίνει όταν ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος, το άτομο που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση του υπέρμετρου ενθουσιασμού να "τα χάνει" και να μην ξέρει απο που να ξεκινήσει, τι να πρωτοδεί, τι να πρωτοκάνει. Είναι ένα συναίσθημα σαν να έχεις κάποιον να σε κυνηγάει και να πρέπει να βιαστείς να τα "αρπάξεις" όλα πριν σε προλάβουν. Στην περίπτωση μας το άτομο αυτό είμαι εγώ και δεν ξέρω με τι πρέπει να ασχοληθώ πρώτα. Το ζαλισμένο μου μυαλό με οδηγεί προς τα αριστερά...

Αριστερά της εισόδου βρίσκεται το μικρό αυτό γραφείο, μέσα στο οποίο στιβάζονται ατάκτως έγγραφα, χαρτιά, φάκελοι, υπολογιστές και ποιος ξέρει τι άλλο...

Αδυνατώ να καταλάβω την εμμονή του ΟΣΕ να αδιαφορεί πλήρως για το έγγραφο υλικό του. Αλλά φαίνεται πως κανένα απο αυτά τα χαρτιά δεν έχει ή δεν είχε ποτέ την παραμικρή αξία ή ιστορία, οπότε ας μην ασχολούμαστε άλλο με αυτά τα πατσαβούρια...

Καλαμάτα 12-05-04 

Όσο ξεφυλλίζω οι ημερομηνίες πάνε πιο πίσω: 2003, 2002, 2001...

Άλλο ένα μέρος όπου ο χρόνος πάγωσε...

Απόκομμα για το γεύμα (Σε δραχμές παρακαλώ!)

Υπόδειγμα εισιτηρίου.

Αν και ο ΟΣΕ αδιαφορεί για όλα αυτά, πολύ θα ήθελα να μπορούσα να αποτυπώσω κάποτε έστω και τα μισά απο όσα υπάρχουν παρατημένα μέσα στο μικρό αυτό γραφείο.

Πίσω στην κεντρική αίθουσα

Ενδιαφέρων χρωματισμός

Έκδοση εισιτηρίων: Not anymore

Το ρολόι του ξύλινου γκισέ.

Το έμβλημα των ΣΠΑΠ στην κορυφή του γκισέ. Η αισθητική της εποχής σίγουρα έδινε έμφαση στην λεπτομέρεια.

Ο κεντρικός πολυέλαιος. Το κτήριο άνετα θα μπορούσε να είναι παλάτι ή μέγαρο και όχι σιδηροδρομικός σταθμός.

Χάρτης λεωφορείων της προ μετρό εποχής. Πολλές απο τις γραμμές που αναγράφονται έχουν καταργηθεί, μερικές εδώ και σχεδόν 10 χρόνια!

«Ένα για Κόρινθο παρακαλώ»

 Το εσωτερικό των εκδοτηρίων, όπως φαίνεται μέσα απο το παραθυράκι του ταμείου.

 Τα "σωθικά" του σταθμού όπως φαίνονται σε μια κολώνα της κεντρικής αίθουσας.

Σπάνιο θέαμα

Όταν μιλάμε για ΣΠΑΠ μιλάμε για καλαισθησία

Πειραγμένη Νο1

Πειραγμένη Νο2

Ο διάδρομος που ενώνει την κεντρική αίθουσα με τις αίθουσες αναμονής και τους υπόλοιπους χώρους. Ο φωτισμός του διαδρόμου είναι μοναδικός και τα φωτογραφικά αποτελέσματα μπορούν να ποικίλουν είτε προς το πιο σκοτεινό, είτε προς το άπειρο φως.

Οι πολυέλαιοι του διαδρόμου σε παράταξη.

Και σε πιο πορτοκαλί εκδοχή. Είδατε τι σας έλεγα παραπάνω;

Σήμα κατατεθέν του σταθμού

΄Ενα απο τα πολλά φαναράκια που διακοσμούν τους εσωτερικούς αλλά και τους εξωτερικούς τοίχους του σταθμού. Οι αίθουσες του σταθμού φωτίστηκαν για πρώτη φορά το 1885. Τα φώτα έσβησαν όμως τον Αύγουστο του 2005 και απο τότε είναι ερώτημα το κάθε πότε θα ανάβουν.

Πόμολο

 Το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα δεν προβλεπόταν θέρμανση με καλοριφέρ, οπότε το μαρμάρινο τζάκι ήταν η μόνη πηγή θερμότητας στις αίθουσες αναμονής.

Παρά ταύτα στους υπόλοιπους χώρους υπάρχει σύστημα θέρμανσης με καλοριφέρ που προφανώς τοποθετήθηκαν αρκετά αργότερα.

Το σύστημα με τις λάμπες φθορισμού που τοποθετήθηκε το 2001 δίνει αρκετά ευχάριστο φωτισμό. Πετυχημένη προσθήκη.

Ή μήπως το προτιμάτε έτσι;

Το ξαναλέω: Ο φωτισμός παίζει τεράστιο ρόλο σε μια φωτογράφιση μέσα στο Σταθμό Πελοποννήσου. Όπως διαπίστωσα και ο ίδιος είναι το Α και το Ω!

Συνδυασμός τεχνητού και φυσικού φωτισμού.

Θα μου άρεσε πολύ να περιμένω ως επιβάτης μέσα σε αυτή την αίθουσα. Δυστυχώς δεν έτυχε ποτέ...

Οι λάμπες του πολυελαίου καίνε υποτονικά.

...καὶ ἐγένετο φῶς...

Οι πολυέλαιοι στις αίθουσες αναμονής είναι μικρότεροι απο αυτούς των υπόλοιπων χώρων.

Χρωματική ποικιλία

Στα ενδότερα...

Η παρακμή δεν μπορεί να κρυφτεί εύκολα

Οι απώλειες του γύψου θυμίζουν πως το κτήριο είναι εδώ και 11 χρόνια κλειστό και περιμένει.

Περιμένει είπα;

Προχωράμε στην επόμενη αίθουσα.

Τζάκι και εδώ.

Πάνω στο κρύο μάρμαρο του τζακιού είναι τοποθετημένες ως εκθέματα μερικές μικρές μορφές.

Κοιτώντας τον άδειο διάδρομο.

Δεν είμαι σίγουρος τι απεικονίζεται στο έκθεμα αυτό, όμως τα χρώματα του τζαμιού πάνω στην πόρτα της αποβάθρας μου αρέσουν πολύ!

Άλλη μια άποψη της αίθουσας αναμονής.

Και τώρα θα παίξουμε με τα χρώματα!

Όπως έγραψα και παραπάνω τα χρώματα του διαδρόμου, ανάλογα και με την ώρα, είναι μαγευτικά. Τι θα γίνει όμως αν πειράξω την υποέκθεση και παίξω λίγο και με το flash;

Αφού τα φώτα της αίθουσας σβήσουν, διαλέγω την πόρτα που βρίσκεται ακριβώς απεναντί μου στο διάδρομο και "πυροβολώ".

Λένε πως το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή. Ισχύει άραγε και για το σιδηρόδρομο;

Low step

Ξημέρωσε!

Και μια τελευταία. Αρκετά προς το παρόν με τους πειραματισμούς.

Η αίθουσα αναμονής χωρίς φώτα

Η σημερινή επίσκεψη ήταν ένα πολύ δυνατό μάθημα πάνω στην φωτογράφιση υπό συνθήκες χαμηλού φωτισμού.

Πίσω στο φως!

Η βορειότερη αίθουσα του σταθμού.

Το γύψινο σχέδιο στην οροφή είναι περίτεχνο, όμως έχει αρχίσει να ξεφτίζει.

Αν δεν απατώμαι οι προσθήκες του γύψου έγιναν απο τον Ερνέστο Τσίλλερ, μαζί με άλλες όπως αυτές των τρούλων, σε αντίθεση με την λανθασμένη άποψη που έχει επικρατήσει και θέλει τον Γερμανό αρχιτέκτονα να έχει επιμεληθεί την κατασκευή ολόκληρου του κτηρίου. Ο σχεδιασμός και η ανέγερση του βασικού κορμού του κτηρίου έγινε απο ομάδα Γάλλων μηχανικών (Τα ονόματα που έχουμε στη διάθεση μας είναι του επιβλέποντος Rondel και του μηχανικού Gotteland ) ενώ συμβατικά οι φάσεις ανέγερσης του σταθμού χωρίζονται σε δύο περιόδους. Η πρώτη είναι αυτή του 1884 - 1889, διάστημα κατά το οποίο ακόμα πραγματoποιούνταν οι βασικές εργασίες στα πλαίσια του συνολικού έργου της κατασκευής της γραμμής Πειραιά - Κορίνθου. Στις 30 Ιουνίου 1889 ο σταθμός αρχίζει και επίσημα τη λειτουργία του. Η δεύτερη περίοδος είναι απο το 1912 -1913 οπότε και έγιναν οι όποιες προσθήκες απο τον Τσίλλερ. Οι προσθήκες αφορούσαν κυρίως τις αποβάθρες, τους τρούλους και τον εσωτερικό διάκοσμο.

Mιας και πιάσαμε την ιστορία, ο σταθμός διέθετε ήδη απο το 1884 και ενωτική γραμμή με τους Σιδηροδρόμους Αθηνών. (Κάντζα, θυμάστε;)

Πίσω όμως στα αμιγώς φωτογραφικά!

 Κοιτώντας νότια

Ξεθωριασμένος σιδηρόδρομος 

Κρυμμένο δωμάτιο. Η μυρωδιά της μούχλας είναι έντονη

Πίσω απο τα μαντέμια

ΚΤΕΛ μέσα στο Σταθμό Πελοποννήσου. Να σχολιάσω;

Σε ορισμένα σημεία του δαπέδου το πλαστικό πλακάκι έχει φύγει και φαίνεται το πρωτότυπο σχέδιο. Για άλλη μια φορά αν δεν κάνω λάθος, το ίδιο σχέδιο πρέπει να υπήρχε και σε κάποια βοηθητικά κτήρια του σταθμού Πελοποννήσου στον Πειραιά. (Νομίζω στην αποθήκη)

Λεπτομέρειες!

Οι πόρτες είναι έτοιμες να πέσουν. Τι ευτυχία!

Το παρελθόν δραπετεύει!

Inception

 «Βάστα γερά!»

Όσο κρατάνε οι πόρτες είμαστε καλά. Μετά...

Περίμενα πολύ καιρό τη σημερινή επίσκεψη!

Κίτρινο

Ο χώρος του παλιού κυλικείου.

2005: Τσιγάρα με 2 ευρώ!

Πάμε και στην αποθήκη...

Η λογική του «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ» όσον αφορά το έγγραφο υλικό συνεχίζεται σταθερά...

Πάνω στο τραπέζι υπάρχει ακόμα ένα εισιτήριο απο το περσινό πάρτυ ραδιοφωνικού σταθμού που έγινε στο χώρο. Ο σταθμός έχει υποβιβαστεί σε κλαμπ...

Πόσα κιλά να είναι άραγε η κατηφόρα;

Λειτουργικότατη παρά τα χρόνια της!

Κελί

Σαν τον κλέφτη που θέλει διακριτικά να βουτήξει κάτι και ταυτόχρονα φιλάει τσίλιες, έτσι και εγώ τρυπώνω το χέρι μου μέσα απο το παράθυρο της πόρτας κοιτάζοντας προς άλλη κατεύθυνση και παίρνω αυτή την τυφλή λήψη.

Σήμερα δεν έχει κόσμο

Καθόλου κίνηση.

Γραφείο κίνησης, Κεντρικός Σταθμάρχης και χειριστήρια σημαφόρου όπως είναι φυσικό συνυπάρχουν.

Παρά τα 134 χρόνια που έχουν περάσει, αυτό το έμβλημα εξακολουθεί να υπάρχει σε διάφορα σημεία ανα την Ελλάδα και ειδικά την Πελοπόννησο. Το θέμα είναι για πόσο ακόμα;

Παρακαλώ καθίστε!

Εικόνα που παραπέμπει σε μουσείο

  Και όμως: ο σταθμός λειτουργεί πέρα απο κλαμπ και ως καταφύγιο!

Η παλιά επιγραφή με κοκκινωπό χρωματισμό

Ο «μυστικός κήπος» απο τη μέσα πλευρά.

Τι είχαμε, τι χάσαμε...

Το τέλος του στεγάστρου και η "Ολυμπιακών Αγώνων" τύπου πινακίδα. Να θυμίσω απλώς πως ίδιου τύπου πινακίδες είναι τοποθετημένες μέχρι και σήμερα και στον σταθμού του Αγίου Διονυσίου στον Πειραιά, όπου η μοίρα ήταν παρόμοια.

Σημειωτέον πως και η σημερινή επένδυση του στεγάστρου είναι μεταγενέστερη. 

Αντίστροφη πορεία: Κοιτώντας απο την αποβάθρα προς τις αίθουσες.

Εκκρεμές

Άσχετη απορία: Φαντάζεστε το σταθμό στολισμένο για τα Χριστούγεννα;

Πίσω απο μια καλά κλεισμένη πόρτα με σκουριασμένο μάνταλο βρίσκεται η αίθουσα αναμονής VIP. 

Υπάρχει όμως στα αλήθεια τόσο καλά σφραγισμένη πόρτα που να μη χωράει το φακό μου;

Το είπαμε και πριν: ΣΠΑΠ σημαίνει αρχοντιά!

Η νότια καγκελόπορτα έχει πιο παρακμιακή εικόνα απο την βόρεια του  «μυστικού κήπου».

Η καμινάδα του Σταθμού

Είμαι σίγουρος πως αφού ο σταθμός έκλεισε αυτό το αμαξίδιο δεν είχε καμία χρήση, ούτε μπορούσε να μεταφερθεί στον Λαρίσης που είναι λίγο πιο πάνω, άρα όλα καλά!

Η αποβάθρα δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια μετά την 7η Αυγούστου του 2005, όσες εκθέσεις και πάρτυ και αν γίνουν...

Πίσω απο αυτή την πόρτα βρίσκεται η σκάλα που οδηγεί στον όροφο του κτηρίου.

Έφυγαν τα τρένα, μας έμειναν τα κιονόκρανα.

Το παράξενο θα ήταν να λειτουργούσε

Δύο επίπεδα

Χαμηλή λήψη, διάχυτη με φως αυτή τη φορά

Έξω...

Ο Σταθμός Πελοποννήσου δε θα ήταν ο ίδιος χωρίς τους τρούλους.

Κοιτώντας φωτογραφίες απο τις αρχές του περασμένου αιώνα μπορεί εύκολα να παρατηρήσει κανείς πως οι τρούλοι ήταν ριγωτοί (αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι).

Μπορεί σήμερα η μετρική γραμμή να έχει εξαφανιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά απο την Αθήνα και μαζί και η κυκλοφορία της, όμως και η τακτική κυκλοφορία των αμαξοστοιχιών στην κανονική γραμμή δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση. Μετά απο δύο ολόκληρες ώρες μηδενικής κυκλοφορίας το 1548 εκτελούμενο απο τα railbuses 560 915 και 560 902 ανηφορίζει προς τον σταθμό Λαρίσης.

Τυφλή λήψη όντας σκαρφαλωμένος στο συρματόπλεγμα με τον ήλιο μες τα μάτια μου.

Το 53 κατηφορίζει προς το Ρέντη.

Η μαρκίζα του σταθμού.

Θα μου λείψει πολύ αυτός ο διάδρομος

Παραλίγο να ξεχάσω το κουβούκλιο των πληροφοριών.

Σιγά σιγά έχει έρθει η ώρα της αποχώρησης

Ψευδαίσθηση ταξιδιώτη.

Εις το επανιδείν!

Πολύς κόσμος ρε παιδιά. Τριήμερο είναι; Καλό αυτό. Τουλάχιστον θα είναι γεμάτα τα τρένα...

Δεν ξέρω πότε θα έχω την ευκαιρία να επισκεφτώ ξανά το Σταθμό, ούτε τι θα είναι ο σταθμός την επόμενη φορά που θα τον επισκεφτώ. Ίσως να είναι όντως μουσείο ίσως όμως να είναι και καφετέρια. Δεν ξέρω. Το μόνο πράγμα που ξέρω στα σίγουρα είναι πως τη σημερινή μέρα θα τη θυμάμαι για πολύ καιρό!