Στο Άργος...

        Άργος. Οι μπάρες στην ισόπεδη διάβαση πριν τον σταθμό κατεβαίνουν. Τα αυτοκίνητα σταματούν και τα καμπανάκια του ΑΣΙΔ χτυπούν συνεχόμενα προειδοποιώντας πως σε λίγο αναμένεται να εμφανιστεί το τρένο. Ήδη το σφύριγμα του ακούγεται εδώ και ώρα από απόσταση. Και πράγματι, μετά από λίγο το τρένο εμφανίζεται! Ερχόμενο από την Κόρινθο περνάει πάνω από τα κλειδιά εισόδου του σταθμού και σε λίγο σταματάει στην πρώτη γραμμή. Οι πόρτες ανοίγουν και οι επιβάτες αρχίζουν να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν. Μετά από ολιγόλεπτη αναμονή, οι πόρτες κλείνουν, ο κινητήρας ακούγεται να ανεβάζει στροφές και σύντομα το τρένο αρχίζει να κινείται προς το Ναύπλιο αφήνοντας πίσω του το Άργος. Πότε συνέβησαν όλα αυτά; Όχι σήμερα...

 

 Ανήμερα της συμπλήρωσης των 7 χρόνων λειτουργίας του blog βρίσκομαι στο Άργος.

Η πύλη της κολάσεως. 

Μικρή παρένθεση κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου: Με συγκινεί το γεγονός πως οι πάσης φύσεως  «σωτήρες» μας ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας επιλέγουν να διαφημιστούν μη σεβόμενοι την δημόσια περιουσία...

Κλείσιμο παρένθεσης.

Οι πόρτες από την πλευρά του δρόμου είναι σφραγισμένες.

Η είσοδος του σταθμού από την πλευρά της Κορίνθου.

Χωρίς τρένα.

Το θέαμα είναι τραγικό.

Το Άργος είναι από τους λίγους πελοποννησιακούς σταθμούς που είχα την τύχη να προλάβω σε λειτουργία.

Η ασθένεια των στραβών λήψεων εγκατέλειψε τις πόρτες και μεταδόθηκε στα παράθυρα...

Ένα βράδυ του Δεκέμβρη κόστισε ολόκληρο δίκτυο...

Ούτε αποσκευές, ούτε εισιτήρια.

Μέσα από μια χαραμάδα της σπασμένης πόρτας των εκδοτηρίων.

    Μέσα στο σταθμό...

Ρημαδιό. Όσο για το μήνυμα στον τοίχο, μπορώ να πω πως υπήρχε παγκόσμια ανησυχία σχετικά με τις προθέσεις του συντάκτη του, οπότε νιώθω ανακούφιση τώρα που επιτέλους ξεκαθάρισε την θέση του...

Γκισέ από τούβλα.

Το πρόβλημα της προτεραιότητας λύθηκε πλέον μια και καλή. Δεν περιμένει κανείς!

«Ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή»

 Μετρώντας τα στρωσίδια στην αίθουσα αναμονής κατέληξα στο συμπέρασμα πως εδώ μέσα κοιμούνται τουλάχιστον δύο με τρία άτομα.

Απαράδεκτο: Έχουν περάσει 9 χρόνια μετά το κλείσιμο της γραμμής και η πινακίδα επιβιώνει. Δεν υπάρχει επιτέλους ένας άνθρωπος σε αυτόν τον τόπο να κάνει τα αυτονόητα;

Επίσης απαράδεκτο: Έχουν περάσει 9 χρόνια μετά το κλείσιμο της γραμμής και το κτήριο του σταθμού υπάρχει ακόμα. Δεν υπάρχει ένας πυρπολητής, ένας μπουρλοτιέρης, ένας σύγχρονος Νέρωνας, ένας μοντέρνος Κανάρης, ένας ήρωας ρε παιδί μου; ( Ας μην τους βάζω ιδέες...)

Άχρηστα ρολόγια και άχρηστοι σταθμοί

Σπασμένο ακροκέραμο. 

Ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος

Κάποτε ήταν μποστάνι. Τώρα είναι ζούγκλα.

Η βάση του υδατόπυργου είναι περικυκλωμένη από πυκνά ξερόχορτα.

Άλλη εποχή.

Η οργιώδης βλάστηση περιορίζει δραματικά τις κινήσεις μου και τις γωνίες λήψης μέσα στον χώρο του σταθμού, αλλά το κυριότερο, την ορατότητα της γραμμής η οποία ξεπροβάλει σε ελάχιστα μόνο σημεία.

Λεπτομέρεια από μια σιδηροτροχιά που χρησιμοποιείται ως δοκός στήριξης της οροφής ενός παραπήγματος. 

Τόσος χώρος αναξιοποίητος.

Η επέλαση της φύσης είναι αναπόφευκτη.

Η δική μου προέλαση  προς την αποθήκη ωστόσο είναι προβληματική...

Τα σκυροβάγονα του εργολάβου έμειναν για να θυμίζουν πως για την ανακαίνιση της γραμμής δόθηκαν μόλις μερικά... εκατομμύρια ώστε αυτή να εγκαταλειφθεί μόλις ενάμιση χρόνο μετά...

Το εσωτερικό της αποθήκης εμπορευμάτων.

Γιατί κάποτε εμπορεύματα δεν ήταν μόνο τα κοντέινερ...

Θολή φωτογραφία, αλλά άξιζε τον κόπο.

Το γραφείο της αποθήκης έχει αποκτήσει δεύτερη χρήση ως σουίτα...

Στο δε γκισέ προσφέρονται καφέδες και τσιγάρα...

Πολλές από τις εσωτερικές λήψεις είναι θολές, ελλείψει τριπόδου. Ωστόσο ακόμα και αν είχα μαζί μου το τρίποδο δε θα ρίσκαρα να το στήσω σε τέτοιο δάπεδο...

«Ημερολόγιο Κίνησης Σταθμών - Υπόδειγμα Κυκλοφορίας - 01/3/2001»

Επεξηγήσεις.

Το αμαξίδιο μεταφοράς αποσκευών έχει διαλυθεί σε κομμάτια. Άραγε δε θα μπορούσε να έχει μεταφερθεί σε κάποιον άλλο σταθμό μετά την αναστολή των δρομολογίων;

Προσπαθώ να προσεγγίσω και τα υπόλοιπα βαγόνια μα είναι αδύνατον. Η βλάστηση έχει κυριεύσει τα πάντα!

Τι, δε με πιστεύετε;

Κάπου μεταξύ δεύτερης και τρίτης γραμμής.

Προσπαθώντας να κοιτάξω προς Ναύπλιο και Τρίπολη.

Και όμως, η γραμμή αυτή θα μπορούσε να είναι χρυσωρυχείο.

Στο site της ΓΑΙΑΟΣΕ διαβάζουμε τα εξής: «Η ΓΑΙΑΟΣΕ Α.Ε. είναι επιχείρηση δημόσιας ωφέλειας, με μέτοχο το Ελληνικό Δημόσιο, που δραστηριοποιείται στη διαχείριση, αξιοποίηση και ανάπτυξη της σιδηροδρομικής ακίνητης περιουσίας (εκτάσεις και κτίρια) και του σιδηροδρομικού τροχαίου υλικού...»

«...Εκτός από τη διαχείριση των ακινήτων και του τροχαίου υλικού, οι δράσεις της ΓΑΙΑΟΣΕ Α.Ε. επικεντρώνονται και στην προστασία του περιβάλλοντος στην εξοικονόμηση ενέργειας και στην μείωση των εκπομπών αερίων, με την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας μέσω φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών, καθώς και με έργα βέλτιστης διαχείρισης αποβλήτων και απορριμμάτων». Πέρα από το κομμάτι της προστασίας του περιβάλλοντος (αν μπορούμε να θεωρήσουμε την άναρχη ανάπτυξη χλωρίδας ευεργετική για το περιβάλλον), δεν μπορώ να πω ότι πείθομαι και ιδιαίτερα για τα υπόλοιπα...

Τα χόρτα έχουν καταπιεί αυτό το βαγονέτο.

Ένα από τα ελάχιστα κομμάτια στα οποία η γραμμή φαίνεται ακόμα.

Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ως επιβάτης πως το Άργος κάποτε θα κατέληγε έτσι...

Ας πάμε πάνω...

Η σκάλα δεν είναι και πολύ σταθερή και θα το συνειδητοποιήσω σε λίγο...

Ανοικτές πόρτες.

Προειδοποίηση: Η εικόνα που ακολουθεί δεν είναι και πολύ ευχάριστη...

Θα το πω άκομψα, αλλά πρέπει. Στην Ελλάδα από τις ίδιες τις σιδηροδρομικές εταιρείες και τα αρμόδια υπουργεία, μέχρι τον τελευταίο άστεγο όλοι έχουν τον σιδηρόδρομο χεσμένο...

Υπό άθλιες συνθήκες.

Κάποτε τουαλέτα.

Κάποτε κουζίνα.

Πριν την κατάβαση.

Κατά την κατάβαση μου κάποια σκαλοπάτια βουλιάζουν και ακούγεται ένα «κρακ». Απ' όσο με ενημερώνουν τα άτομα που είχα μαζί μου, η σκάλα ράγισε ενώ την κατέβαινα!

Δεν έχει νόημα να την κλείσω...

Υπό κατάρρευση.

Ποιός νοήμων άνθρωπος θα έδινε το οποιοδήποτε ποσό για να εκμισθώσει αυτό το χάλι, ειδικά αν αυτό το ποσό ήταν κάπως «τσιμπημένο»;

    Προσωρινή αποχώρηση και απογευματινή επάνοδος για συμπληρωματικές λήψεις

Αυτή η πλευρά του ρολογιού δείχνει διαφορετική ώρα από την πίσω.

    Μπαίνω και πάλι μέσα στον σταθμό για να δω αν υπάρχει κάτι που έχει διαφύγει της προσοχής μου, αλλά αυτή την φορά δεν είμαι μόνος. Οι «ένοικοι» του έχουν επιστρέψει και στο άκουσμα της φωνής μου κλείνουν με δύναμη πόρτες και παράθυρα στον πάνω όροφο.

Ακόμα μια έρημη αποβάθρα στην συλλογή μου...

Τι να γίνεται τώρα εκεί πάνω;

Υπάρχει ελπίδα; Θα έλεγα πως όχι, αλλά δεν θέλω...

Η αποθήκη εμπορευμάτων από την πλευρά του δρόμου. Η ΣΠΑΠική αρχιτεκτονική είναι εμφανής.

    Στον δρόμο της επιστροφής:

Ο σταθμός στο Κουτσοπόδι κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Παρατήρησα πως το κτήριο κατοικείται.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

* Οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί στις 5/8/2019